Orchidee

Hoofdstuk 2

Toen ik wakker werd had ik meteen al een hekel aan mijn nieuwe wekker geluid. Gister ben ik blijkbaar in slaap gevallen, naast mijn kussen lag een half lege rol met koekjes en mijn telefoon vond ik ergens bij mijn voeten. Het was zondag half 11 en ik had om 12 uur in de stad afgesproken met Maylie. Maylie is mijn beste vriendin en we kennen elkaar al sinds groep 3. Ik maakte een kop thee en pakte twee boterhammen uit de vriezer. Daarna ging ik naar boven om me aan te kleden. Ik koos voor een rode broek en een zwart-wit gestreept topje. Ik deed mijn lenzen in en veegde een laagje mascara over mijn wimpers. Verder smeerde ik voor de zekerheid maar wat zonnebrand creme op schouders, mijn schouders verbrandden altijd als eerst. Toen ik weer beneden kwam was mijn brood ontdooit en mijn thee op drink temperatuur. Ik strooide wat vlokken over mijn boterhammen en werkte ze naar binnen. Daarna dronk ik mijn thee op. Ik koos een comfortabel paar gympen uit, borstelde mijn haar en deed nog oorbellen in. Mijn vader was ook thuis, hij had alleen op zondag vrij. Ik gaf hem een kus, sloeg een tas om mijn schouder en sprong op de fiets.

Toen ik op de fiets zat zag ik een meisje, ze viel van haar fiets. Ik stopte en kwam bij haar kijken. „Gaat het?” vroeg ik haar, maar ik kreeg geen antwoord. Het meisje leek in shock, er was zelfs geen huilgeluid. Ik wilde haar arm pakken om haar overeind te helpen maar het meisje begon te gillen. „Raak me niet aan!” gilde ze. Ik schrok en liet haar snel los. Er kwamen meer mensen om haar heen staan. „Ik probeerde alleen maar te helpen” stamelde ik. De mensen keken me vragend aan. „Ze is net van haar fiets gevallen” legde ik uit. Een man waagde nog een poging het meisje op te trekken. Het leek goed te gaan tot het meisje haar tanden in zijn hand zette. De man schreeuwde van de pijn. „Jij ondankbaar kreng” riep hij uit. Een vrouw wilde de politie bellen. Toen het meisje dat door had stond ze zelf op en zette het op een rennen. Ze was al snel uit het zicht, maar haar fiets liet ze achter, vreemd. De omstanders keken verbaasd. „Nou ja, ik laat de politie alsnog komen” zei een vrouw. „Heel verstandig” zei een andere vrouw. Er kwam een man met een grote camera aanrennen en hij nam een foto. „Misschien vindt de krant dit wel interessant” zei hij. „Journalisten…” zei een vrouw. „Tja, je moet wat doen voor de kost” zei de andere vrouw. Ik bedacht me dat ik al lang in de stad moest zijn. Ik besloot zo snel mogelijk te fietsen.

Toen ik aankwam zag ik Maylie al wachten, ik ging zo snel mogelijk naar haar toe. „Je bent een kwartier te laat hé?” zei Maylie. Ik keek beschaamd, „Sorry, het is een lang verhaal” We hadden afgesproken bij de Mac Donalds. We liepen samen naar binnen en haalden een MacFlurry. Toen we eenmaal zaten vertelde ik haar het hele verhaal. Maylie vond het maar raar, maar ze geloofde mij wel. „Ik vind het eigenlijk heel erg eng” zei Maylie. „Ja, ik ook wel” zei ik. We schepte onze MacFlurry leeg tot hij op was en we mikte de kleefbekertjes in de prullenbak. „Zo, en nu lekker shoppen” zei ik. „Ja!!” zei Maylie. We liepen voor de grap een souvenir winkel naar binnen. „Altijd alleen maar dingen die met wiet te maken hebben, hé? Ze zetten ons landje wel een beetje voor schut..” grapte ik. „Ja, in Nederland kan blijkbaar alles..” We hoorden wat gerommel en er kwam een man naar ons toe lopen. „Zoeken jullie iets?” vroeg hij. Hij zag er uit alsof hij stoned was. „We kijken eigenlijk alleen even” zei ik. „Ga toch weg, het is hier geen museum” zei de man en hij barste in het lachen uit. „Oh my god” zei Maylie en we verlieten zo snel mogelijk de winkel. We liepen langs het Dungeons en verschillende mensen probeerde ons bang te maken. Een eng vrouwtje rende achter ons aan. „Aaaaah” riepen we. Ik en Maylie waren al een keer naar het Dungeons geweest, het was geen succes. We probeerden ons alleen maar te verstoppen, we wilden absoluut niet naar voren komen, alles leek zo echt. Het Dungeons, nee niets voor ons. We gingen naar favoriete boekenzaakje, het was wel een eindje lopen nog. Onderweg liepen we langs levende standbeelden en allemaal van dat soort mensen die een beetje geld probeerden te verdienen. In de boekenzaak konden we altijd uren rondkijken, er was zoveel te vinden. Ik pakte een groot boek van de bovenste plank. Er stond op ‚Encyclopedie der bloemen’ de bloem soorten waar ik een mijn zusje naar vernoemd waren stonden er beide in. Ik kon wel uren in het boek blijven kijken en bladeren. Alles stond er in, betekenissen, zaden het seizoen en zelfs gedichten. Maylie was ondertussen al begonnen in een boek uit haar favoriete serie. Ze had het al gelezen, maar het blijft spannend. Na een paar uur was Maylie het zat en besloot ik de encyclopedie te kopen. Het was toch wel een dure aankoop voor mij, 25 euro, maar ik had het er zeker voor over. Om een uur of vijf kregen we honger en we haalden een broodje. Met het broodje in onze hand liepen we weer richting onze fiets, we namen afscheid van elkaar en we fietsten naar huis.

Onderweg naar huis fietste ik langs de plaats waar het meisje van haar fiets gevallen was, ik kreeg een naar gevoel over me heen. Er was iets vreemds aan de hand, de fiets die er eerder nog heel nieuw uitzag zat nu geheel onder de roest. Het had niet eens geregend of iets dergelijks. Ik stapte van mijn fiets en voelde aan de roest. Het was echte roest, ik trok aan het stuur en het raakte los van de fiets. Het was alsof de fiets daar al jaren zo lag. Ik klom weer op mijn fiets en fietste snel naar huis.