Vindicta (Revenge Of The Luther Queen)

Kabanata 5

Kabanata 5

↭Nathan's Point Of View↭

"Today we will tackle about poisonous plants that you can use to destroy your opponents." Saad ng teacher namin sa science.

"This one is called Belladonna." Nagflash sa projector ang isang uri ng halaman. It is a bell-shape purple flowers and have a glossy black berries. "Belladonna is an old world poisonous plant of the nightshade family. Belladonna is a poisonous plant that has been used as a medicine since the ancient time. It also goes by a sinister name Devil's berries. It cause vivid hallucinations and deliriums that's why some use it as a recreational drug."

Lahat ng mga kaklase ko ay tutok na tutok sa denidiscuss ni miss. Habang ako ay nahahati ang isip sa dalawa. Isa ay pilit na nakikinig kay miss habang ang isa naman ay sa pag iisip kay Fybs.

"If you want to destroy your opponent you can make them drink this Belladonna or inject it to them—then that's it. They will die. But if you want to kill them in a very exciting way you can use clever hypnosis." Ngising saad ni miss.

"What do you mean by clever hypnosis, miss?" Tanong ni Daphne.

"Clever hypnosis. Think about it, Daphne. If the Belladonna enter their system, they will be having hallucinations. And by that time, your target will loss their disposition so they will be open for any suggestions. You can suggest to them to murder themselves instead you do that with your own hands. And if ever that they not accept your suggestions—they will still die because of the poison came from the belladonna. Clever hypnosis, yes?"

Hindi ko maintindihan yung mga sinasabi ni miss kahit mukha namang madali lang. Ewan ko ba siguro dahil sa sobrang occupied ni Fybs yung isipan ko kaya wala akong maintindihan.

Napabuntong hininga na lamang ako.

Miss na miss ko na si Fybs. Miss na miss ko na ang wifey ko. Isang buwan na simula nung huli ko siyang nakita. Isang buwan ko nang hindi nahahawakan ang kamay niya. Isang buwan ko na siyang hindi nayayakap. Isang buwan ko na siyang hindi nararamdaman. Isang buwan ko na siyang hindi nakakasama. Isang buwan ko na siyang hindi nahahalikan. At higit sa lahat, isang buwan ng hindi kompleto ang buhay ko.

Simula nung namatay si Hiro, nung umalis si Fybs ko, pakiramdam ko lagi may kulang. Pakiramdam ko hindi ako buo. She left me without a word. She left me with a large void in my heart, in my life.

Alam ko namang hindi madali para sa kanya ang pagkawala ni Hiro. I know, they were so close to each other. Alam kong mahirap. Kahit hindi niya sabihin alam kong sobra siyang nasasaktan at nahihirapan dahil sa pagkawala ng matalik niyang kaibigan.

I know she needs space. She needs time to think and to unwind pero... Paano naman ako? Hindi niya man lang ba naisip na I'm still here? Pwede niya akong masandalan. Pwede niyang sabihin sa akin lahat ng sakit at hirap na nararamdaman niya. Pwede ko siyang damayan sa bawat sakit at lungkot niya. Maiintindihan ko naman siya eh. Kaya bakit kailangan niya pang umalis? And worst hindi pa siya nagpaparamdam.

I sighed. Ito na naman ako at kung ano anong pinag iisip. Kasalanan ko ba? Kasalanan ko bang hindi siya maalis sa isip ko dahil miss na miss ko na siya at mahal na mahal ko siya?

Kung pwede ko lang siyang sundan sa Korea ay matagal ko nang ginawa. Ang kaso lang ay pinigilan ako ni Tito Francis, daddy ni Fybs, na sundan siya. Sabi niya ay hayaan ko nalang daw muna si Fybs. Babalik din naman daw siya kapag okay na siya.

Naiintindihan ko naman si Tito. I know nag aalala lang din siya kay Fybs gaya ko at iniintindi niya ang side ng anak niya. Iniintindi niya ang mararamdaman nito.