Suddenly

CHAPTER THREE

"Hello?" Noah heard his EA's voice on the phone. Parang naalimpungatan lang ito sa pagtulog. Her bedroom voice gives him a soothing feeling. Napailing siya sa naisip.

"May..." he just called her name. Today is Sunday, a non-working day. Malamang tulog pa ito nang tawagan niya.

"S-Sir? Oh, good morning Sir! Any problem?" para itong biglang nagising. He can imagined kung gaano kabilog ang mga mata nito with the realization na siya ang tumatawag. He wondered why she is always reacting that way for him. Ginugulat ba niya talaga ito palagi?

"Calm down, May. First thing you need to do is to drop that damn "sir". It's Sunday today."

"Oh, why the urgent call, Sir?" walang kasing tigas ang ulo nito kapag ganoon ang usapan nila. Maybe she was just too used to it, calling him sir kahit na ipagbawal pa niya.

"It isn't urgent May. Did Tito Ramon call you?"

"I guess I missed his call, Sir."

"I have your birthday gift from him." Hinawakan niya ang dalawang movie tickets na pilit na ibinigay sa kaniya ng Tito Ramon niya.

"Oh, is that what this call's all about, Sir?"

"Yes."

"Thank you, Sir. But I'll just get that tomorrow in the office. Would that be alright, Sir?"

"No."

"What do you mean, Sir?" he can imagine her frown.

"These things will expire today, at exactly 11:30 am. These will be useless by tomorrow." Napasulyap siya sa malaking wall clock. It's exactly 8:00 am.

"Would you mind if I'll ask you, Sir, what the gift is?" napangiti siya.

"Not at all, May. Go on."

"What is it, Sir?" he can imagine she's excited.

"Call me Noah." He grinned. Kung may makakakita lang sa kaniya ngayon baka isiping nababaliw na siya. Nagingiti kasi siyang mag-isa just by imagining her EA's facial expressions.

"Sir?"

"Forget about it, May. Goodbye." Of course he won't hang on her.

"Wait! What's the gift N-Noah?" he released a victorious laugh.

"Did you say something, May? I'm sorry I misheard it."

"Gusto kong malaman kung ano ang regalo sa akin ni Tito Ramon, Noah." She sounds impatient. Though hindi pa niya ito nakikitang napikon o nainis man lang, not even once, sa loob ng anim na taon nilang pagsasama.

"You'll know. The driver will fetch you. He'll be there at exactly 10:00 am today. See you later, May."

"But..." he hangs.

Halos liparin ni May ang hagdan nang marinig niya ang door bell. Napaka-on-time naman ng driver na susundo sa kaniya. Hindi pa siya nakakapag-ayos. Kabibihis nga lang niya nang marinig niya ang doorbell. Sa kotse na lang siya magsusuklay. Gusto niyang tumakbo pabalik sa loob nang bahay nang buksan niya ang gate at makitang hindi ang isa sa mga company drivers ang nandoon.

"S-Sir... N-Noah!" pasimple niyang sinuklay ng mga daliri ang buhok niyang medyo basa pa. Parang matutunaw siya sa hiya. Kung alam lang niyang ito at hindi ang company driver ang susundo sa kaniya, kanina pa sana siya nagbihis at nag-ayos.

"Let's go?" ang tamis ng ngiti nito. Sumulyap pa talaga ito sa buhok niya. Pakiramdam niya namula ang buong mukha niya. Nang makasakay sila sa kotse nito ay inilabas niya ang suklay sa bag niya. Nakakahiya na kung nakakahiya. Pero mas inaalala niyang makarating sa kung saan man ng magulo ang buhok.