ცხოვრება სურპრიზებითაა სავსე 😶💛

თავი 2

Jungkook's pov:
   მაღვიძარას დარეკვამდე 2საათით ადრე გამეღვიძა. ვეცადე ძილი შემებრუნებინა მაგრამ ძალიან ვნერვიულობდი და ვერშევძელი.
სააბაზანოში შევედი, რომ სახეზე წყალი მომესვადა აზრზე მოვსულიყავი, მაგრამ ამანაც არმიშველა. ბოლოს საკუთარ თავზე გაბრაზებულმა  შხაპი მივიღე.
საოცრად მაღიზიანებდა ის ფაქტი, მედა ნამჯუნს ერთ უნივერსიტეტში რომ უნდა გვევლო,თითქოს სახლში არმეყოფოდა მისი ოინები.
ჩემს გარდერობს თვალი გადავავლე ვეცადე საუკეთესო ტანსაცმელი ჩამეცვა, ვცდილობდი ყველა შემხვედრზე შთაბეჭდილება მომეხდინა. ბოლოს ღია მწვანე პერანგი და დახეული ჯინსები ჩავიცვი. ქვემოთ ჩავედი, საუზმე მოვიმზადე და მივირთვი. რატომღაც ჯისუ წასული დამხვდა,არც წერილიიყო და არცარაფერი. ალბათ გაგიკვირდებათ მაგრაამ საერთოდ არვღელავდი,უკვე მივეჩვიე  დედაჩემის დიაადრიან პაემნებზე სიარულს.
თავი მოვიწესრიგე, მწვანე კონვერსები ჩავიცვი და სახლიდან გამოვედი.
სველ ასფალტზე მივაბიჯებდი თავჩაღუნული, ბავშვების ჟრიამულმა მიმახვედრა რომ უნივერსიტეტს ვუახლოვდებოდი.
გამაჟრჟოლა იმის წარმოდგენაზე რომ აქაც ასეთ მარტოსული უნდა ვყოფილიყავი.
ფიქრებში გართულს ვიღაც შემეჯახა, ფეხის არეში საშინელი ტკივილი ვიგრძენი და თვალები დავხუჭე. გონზე მაშინ მოვედი როცა ლანძღვა-გინება მომესმა.
თვალები გავახილე და ჩემწინ მჯდომ ბიჭს გავხედე. ნამდვილი ანგელოზიიყო. თმა ისეთი წითელი ჰქონდა თითქოს ცეცხლი წაჰკიდებიაო, კანი თოვლივით სპეტაკი ჰქონდა. თვალები...
ამაზე ლამაზი თვალები ჯერ არ მინახავს....  მის თვალებს რომვუყურებდი მეგონა უსაზღვრო შავ სივრცეში ვიძირებოდი...
მალე გამივფხიზლდი და ამ ბიჭუნას მივუბრუნდი
-რამე ჰომ არ იტკინე?
-თვალები უკანალზე გაქვს?!
-მმეე...
-რაშენ?!  რააა?!
-ბოდიში...
ძლივს აამოვილუღლუღე. გული ამოვარდნას მქონდა, ახლაც ვერვხვდები რადამემართა. ბიჭი არასდროს არმომწონებია, ბაღში ერთი გოგონას მიმართ მქონდა გრძნობები, მაგრამ ახლა ბიჭი ჩამივარდა გულში...
-რას დამდგარხარ იდიოტივით?!
დედიკომ და მამიკომ არგასწავლეს უფროსებს როგორ უნდა მოექცე?!
-მმეე.. მშობლები არმყავს-ჩავიბუტბუტე.
-ოჰ! ჩვენ თავხედ ბიჭუნას მშობლები არჰყავს! ალბათ ეს არის შენი უზრდელობის მიზეზი!!
-თეჰიონ რახდება? _მომესმა ბოხი  ხმა უკნიდან. ჩემს უკან მეორე ანგელოზი მოდიოდა...
მწვანე ფერის თმა. ღია ფერისკანი. დაკუნთული სხეული.შავი, ოდნავ ჩახსნილი პერანგი და დახეული ჯინსები, მასუფრო მამაკაცურ შეხედულებას აძლევდა.
- ოჰ!  იუნგი ძმაო! ეს ნაბიჭვარი ისე დამეჯახა, ლამის ხელი მოვიტეხე!
-შენგან განსხვავებით მე უფრო ვარ დაშავებული!-ვუთხარი და სისხლიან ფეხზე მივანიშნე, რომელსაც ჯინსიც წითლად შეეღება.
-შეპასუხებასაც ბედავ?! თეთეს დაეჯახე და აქეთ მიყენებ პრეტენზიებს?! _მიპასუხა ბოხმა ხმამ
-ჯინ! ჰოსოკ! ნამჯუნ! აქეთ მოდით ამ ნაბიჭვარს ჭკუა უნდა ვასწავლოთ.
ნამჯუნის გაგონებაზე გამაკანკალა. ეს თეჰიონმაც შემაჩნია.
-რაო პატარავ შეგეშინდა??-ნიშნის მოგებით მითხრა თეჰიონმა.
-ბოლოს ვინ ახსენე??! -მივუბრუნდი იუნგის-ნნნაამჯუნი?!
ჰაჰ ისხომ ჩემი ნახევარძმააა.არაფერს არ დამიშავებს!
უკნიდან საშინელი ხარხარი მომესმა. აი ისეთი ძარღვებში სისხლს რომ ყინავს.მივიხედე და ნამჯუნი დავინახე, მას იისფერი თმა ჰქონდა. მის უკან შავთმიანი და სტაფილოსფერ თმიანი ბიჭი მოაბიჯებდნენ.
-ჯანდაბა! თავი   LGBT აქციაზე ჰომ არგგონიათ? რას აგიჭრელებიათ ეგ თმები! _ ვიღრიალე მე.
ამდროს ფორთოხლისფერ თმიანი ბიჭი მომიახლივდა, ყელში წამიჭირა და უნივერსიტეტის უკან გამათრია.
-ბიჭო შენ შიგხოარგაქვს?! _ სხვებიც მოსულიყვნენ.
-რა ძალიან გათამამდი! წეღან ხმას ვერ იღებდი! - იყვირა იუნგიმ.
-ჭკუა ვასწავლოთ  ამ ნაბიჭვარს!
აყალმაყალი ატყდა, ყველა ყვიროდა თეჰიონის გარდა. ის მრავლისმეტყველი თვალებით შემომცქეროდა, იატაკზე გაწოლილს(ჩხუბის დროს ჰოსოკმა ხელიგამიშვა).
ცოტახანში X5 მომიბრუნდა და ცემა დამიწყეს. ჯერ მუშტებს მირტყავდნენ, შემდეგ წიხლებს. ძალიან მტკიოდა, ხმას ვერვიღებდი,სულ სისხლიანი ვიყავი. ხმაურზე ბავშვები გამოვიდნენ უნივერსიტეტიდან.
არავინ არ მეხმარებოდა. როგორც ჩანს ეშინოდათ ამ 5 იდიოტის. კიდევ 10 წუთი გამალებით მირტყავდნენ. შემდეგ მოსწავლეების ბრბოს ერთი საოცრად საყვარელი ბიჭი გამოეყო და იყვირა:
-შეეეშვით ამ საცოდავ ბიჭს! თუ თავს არ დაანებებთ დირექტორს შევატყობინებ! არ დაგავიწყდეთ ის მამაჩემია!
X5 განცვიფრებული იდგა. ვერ გადაეწყვიტათ რა გაეკეთებინათ.
-კარგი ბექიონ. ამ ერთხელ ვაპატიებთ, მეორეთ კი ორივეს გაგისწორდებით-უთხრა ბოხმა ხმამ. ეს კრეტინიზავრები მალე მომშორდნენ...
მოსწავლეებიც დაიშალნენ...
დავრჩით მხოლოდ მე და ბექიონი. რამოდენიმე წამში მაღალი ბიჭი მოგვიახლოვდა ქოშინით. ამ სკოლაში ყველა ასეთი საყვარელია? გავიფიქრე ჩემთვის.
- რამოხდა ბექიონ?! იმ იდიოტებს რაუნდოდათ?
-არაფერი ჩანიოლ... უპასუხა მარწყვივით ტკბილმა და წრიპინა ხმამ.
-კარგი საყვარელო-უპასუხა ბიჭმა და ნაზად აკოცა. მალე მეორეც აჰყვა კოცნაში...
მე გაჭირვებით ავდექი და ჩუმად გამოვეცალე. მარტო დავტოვე ეს შესანიშნავი წყვილი და წამოვედი.
წამოვედი, რადგან ეს მათი სამყარო იყო. ჩანბექის სამყარო...
-----------------------------------------------------------
კითხულობთ ვინმე? თუ კითხულობთ მითხარით, უინტერესოდ ჰომ არვწერ?