Ahlam
8:00
Het gekibbel over wel en niet naar school gaan ziet er grappig uit. Onbewust glimlach ik. Het beeld doet me denken aan Naoufal en ik. Wat mis ik hem.
Door het gepieker had ik de blik van Aymane niet opgevangen. Het kleine jongetje blijft door ratelen terwijl de koude, kille blik van Aymane op mij rust. Soms humt hij ongeïnteresseerd in het verhaal van het kleine jongetje dat naast hem staat. Terwijl ik oogcontact vooral vermijd, loop ik weg. De doffe blik die hij me gaf volgt me totdat ik de hoek om ben.
Ik wil naar huis. Ik wil Naoufal zien. Zelfs het gezeur van mijn moeder heb ik gemist. Hard vecht ik tegen mijn gedachtes. Met missen kom ik niet verder. Ik kan missen wat ik wil maar het helpt niet. Missen is maar een gevoel. Een gevoel van leegte. Pas als je hebt wat je had gemist, voel je je volledig. Als ik thuis ben, met Naoufal en mijn moeder, voel ik nog steeds gemis. Alsof de leegte voor altijd leeg blijft. Alsof ik iets wil dat ik niet vinden kan. Wat wil ik dan? Is het geld? Is het vrijheid? Vrijheid hoef ik niet per se te hebben. Geld. Geld is wat ik wil. Denk ik.
-
10:00
"Dat word dan 1,50 alsjeblieft." Ruw graai ik in mijn zakken. Ik haal er onhandig 3 muntstukken uit. 1 euro, 10 cent en 20 cent. Ik leg het op de toonbank en ga dan weer met mijn hand naar mijn broekzak. Kom op, nog 20 cent. Het gezucht in de rij maakt het er niet beter op. Ik haal mijn hand uit mijn broekzak en kijk dan in mijn jaszak. Ineens legt iemand een briefje van 10 op de toonbank. "Alsjeblieft." Het meisje achter de toonbank glimlacht en doet het geld in de kassa. Geschrokken draai ik me om. Aymane. Niet weer hè! "Waarom deed je dat!" Hij neemt het geld van het meisje aan en gaat dan naar buiten, waar hij stil staat. Ik pak mijn broodje en energy blikje van de toonbank af en loop dan weg. Ja mensen, Ahlam gaat energy drinken. Ik heb het wel nodig. Kracht heb ik niet meer en slapen kan ik niet. Gulzig drink ik heel het blikje op. Ik trek een vies gezicht en slik het dan gauw door voordat ik het uitspuug. Het blikje gooi ik in een prullenbak. Ik schud mezelf kort door elkaar als ik een schok voel. De energy slaat toe hoor.
Als ik klaar ben focus ik me op Aymane. "Ik heb heus wel 20 cent hoor! Eikel." De schaamte die ik voel is onbeschrijfelijk. Waarom? Waarom moet mij dit overkomen? Hij grinnikt. "Ach, het duurde me een beetje te lang." Ik geef hem een stomp op zijn grote arm. "Heb je geslapen?" Zijn gegrinnik veranderd in eens in een serieuze blik waar de ogen dof staan. Geen tikkeltje gevoel te bekennen. Het zwartgalligheid maakt het nog mysterieuzer.
"Ja." Lieg ik. Mijn wallen zouden het al verraden moeten hebben maar toch geef ik niet op. "Waar dan?" Hij likt zijn lippen en fronst zijn wenkbrauwen. "Thuis." Lieg ik weer. Hij grinnikt. "Jij kan echt niet liegen." Ik kijk hem verontwaardigd aan. "Ik lieg ook niet."
Hij grinnikt weer. Oké, deze man heeft dus echt heel veel mood switches. De ene keer zucht hij geïrriteerd en de andere keer grinnikt hij om de idiootste dingen. "Kom mee. Je moet slapen, straks hebben we een oververmoeiende opdracht." Ik schud mijn hoofd. "Heb geen slaap nodig." Hij zucht geïrriteerd en trekt me mee.
Ik zei het toch. Mood switches.
-
10:30
Daar zit ik dan. In het huis van Aymane, op de grote bruine bank, met een kop koffie. Ja, het was hem gelukt. Hij heeft zijn zin gekregen. "Je slaapkamer is gereed." Schreeuwt hij van boven. Ik leg mijn koffie op het salontafeltje en loop dan naar boven. De vele deuren die er zijn lijden allemaal naar een aparte kamer waar ik totaal niet in mocht, zei hij. "Hier!" Daar stond hij. Bij één van de laatste witte deuren. Snel loop ik op hem af. "Dit is jou kamer voor alle keren dat je een slaapplek nodig hebt." Fronsend kijk ik hem aan. Geloof me, hier zal ik nooit meer terug komen, wilde ik zeggen maar deed het toch niet. Ik knikte. "Bedankt, Aymane." Hij knikt op zijn beurt en verlaat de kamer. Mijn kamer?
Ongemakkelijk ga ik op het bed zitten na de deur te hebben gesloten. Ik ben niet zo iemand die zich snel of makkelijk thuis kan voelen. Thuis is thuis. Een ander huis is geen thuis. Hoe moeilijk is het? Langzaam probeer ik te gaan liggen. Ik ben doodop. Ja, ik kan tegen hem liegen maar niet tegen mezelf. Hoe erg ik verlang naar mijn slaap is abnormaal. Gauw schuif ik in de zijde lakens als mijn ogen zich steeds meer sluiten. Ik maak het mezelf knus, zover dat kan, en sluit mijn ogen volledig.
-
17:00
"Ahlam, wakker worden." Ik mompel iets dat ik zelf niet eens kon verstaan en draai me om. "We moeten over een uur vertrekken. Je moet nog eten, omkleden en we moeten rijden." Meteen springen mijn ogen wagenwijd open. Shit, ik was helemaal vergeten dat ik bij Aymane sliep. "Ik kom." Mompel ik. Meteen sluit ik mijn mond als ik de schorre ochtendstem hoor die, inderdaad, uit mijn mond komt.
Niet lang daarna hoor ik de deur dicht gaan. Mooi, die is weg. Op mijn eigen tempo maak ik mezelf klaar. Na dat te hebben gedaan loop ik naar beneden. Alles staat precies hetzelfde als net. Zelfs mijn kop koffie ligt er nog. Ik pak die op en loop naar de keuken. Geschrokken om de vieze lucht die er hangt, deins ik achteruit. "Gatverdamme!" Ik knijp mijn neusgaten dicht. Hoe kan je hier leven? "Aymane! Nu hier komen!" Roep ik streng. Mooi niet dat ik het hier zo achterlaat. Hij gaat dit schoonmaken. Of hij het nou wilt of niet. Als een gek sprint hij de trap af. "Wat is er?" Ik wijs naar de keuken. "Vind jij dit normaal?" Hij heft zijn schouders op. "Tja, zie ik eruit als een schoonmaakster?" Verontwaardigd kijk ik hem aan. "Hoe bedoel je schoonmaakster?" Zeg ik met de nadruk op -ster. Mannen zijn ook schoonmakers hoor! "Wat bedoel je?" Zegt hij alsof zijn neus bloed. "Ten eerste JIJ kan het ook schoonmaken. Ten tweede er zijn niet alleen schoonmaaksters." Hij gooit zijn handen in de lucht. "Sorry, schoonmaakster." Hij lacht zijn tanden bloot. "Jemig, vind je het grappig? Het was immers je eigen grap, sukkel." Grap ik. Ja, er zit ook een grappige kant in me. Soms, echt heel soms komt die tevoorschijn. Bij Jason vooral. Sinds ik niet meer zoveel naar school ga zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Hij heeft een nieuwe beste vriendin. Chloë, heet ze. Hij is vaker met haar wat ik hem niet kwalijk neem. Ik ben toch nooit op school en afspreken heb ik geen tijd voor. "Ahlam? Hallo?" Het gewuif voor mijn gezicht ontwaakt me uit mijn gedachtes. "Ja, sorry. Kom, we moeten dit opruimen." Ik wijs naar de keuken en pak meteen een schoonmaak doek die ik richting hem gooi. Met een makkelijke beweging vangt hij hem waarna hij me een knipoog geeft. Ik kijk gauw weg en richt me op de keuken. "Sukkel." Mompel ik nog wat hij hoogstwaarschijnlijk niet had gehoord.
[A/N]
Omgosh kheb zoveel zin in de vakantie!
Een extra lang deeltje gewoonweg omdat ik geen goed einde kon verzinnen. Dus cadeautje 😜
Kusjes x
