A pirate's tale

2 De duistere man

Zittend in mijn kamer, verzonken in het boek, bijt ik op mijn nagels terwijl ik de nacht weg lees. De sterren schijnen fel aan de hemel. In de pagina's van het boek vind ik hoop op vrijheid en liefde, een droom die me in deze duistere tijden troost biedt.

Met een zucht sla ik de bladzijde om, mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik lees over The Black Man, een figuur gehuld in duisternis en genadeloosheid. Het verhaal roept rillingen op en ik voel me ongemakkelijk bij de gedachte aan zijn dreigende aanwezigheid.
Mijn gedachten worden onderbroken door Anastasia, die de kamer binnenkomt met een vriendelijke groet. Snel sluit ik het boek, maar haar nieuwsgierige blik verraadt dat ik te laat ben. Terwijl ze mijn vader's bezigheden bespreekt, worstel ik met mijn eigen angsten en zorgen.
"Twee schepen verdwenen?" mijn stem trilt van ongeloof terwijl ik het boek van me afwerp, alsof het de bron van al mijn problemen is.

Anastasia probeert me gerust te stellen, maar haar woorden bieden weinig troost. Terwijl ik uit het raam staar, vraag ik haar over mythes en piraten, op zoek naar antwoorden die ik niet durf te vinden.
'Hoe denk jij over mythes?'
Anastasia lijkt niet geshockeerd door mijn vraag, wat er duidelijk op wijst dat ze zojuist het boek heeft gezien. 'Hoe bedoel je, of ik daar in geloof?" Ik knik voorzichtig, bang om teveel te delen. 'Er zijn mythes waar ik wel in geloof', voorzichtig vouwt ze wat pas gewassen jurken op in mijn kast. 'Ik bedoel ik heb wel eens iemand ontmoet uit een mythe". Verschrikt kijk ik op, snel plof ik op het bed neer naar de stapel net gewassen jurken. Ik staar haar aan als een klein kind, afwachtend op een spannend verhaal voor het slapen gaan. Anastasia haar blik glijdt naar de jurken, in de hoop dat de stapel nog recht overeind staat. "Nouja, ik kan het u wel vertellen maar dit moet u niet verder delen"
Haar verhaal over een ontmoeting met een mysterieus figuur op het strand laat me huiveren, mijn gedachten tollend met de mogelijkheid van avontuur en vrijheid.

Later, terwijl ik bruidsjurken pas en me gedwongen voel in een rol die ik niet wil, worstel ik met mijn innerlijke conflicten. Anastasia's goedbedoelde woorden bieden weinig troost, maar ik weet dat ze me begrijpt, zelfs als ze het niet kan laten blijken.
Als alles geregeld is en ik eindelijk alleen ben, overweldigt vermoeidheid me en laat ik me neer op mijn bed, omringd door de stilte van mijn kamer. Maar zelfs in deze rustige momenten, kan ik niet ontsnappen aan de realiteit van mijn naderende huwelijk en de leegte die het met zich meebrengt.

In een laatste poging om te ontsnappen aan mijn gedachten, trek ik me terug op mijn balkon en keer ik terug naar het boek dat me troost biedt. Terwijl ik staar naar de eindeloze uitgestrektheid van de zee, voel ik een traan over mijn wang glijden, een stille getuige van mijn innerlijke strijd en verlangen naar iets meer dan de wereld die voor me ligt.