A pirate's tale

3 De Bruiloft

Met tranen in mijn ogen sta ik temidden van de tuinen van het kasteel, gehuld in mijn prachtige witte trouwjurk, mijn haar versierd met witte en roze rozen. Een zachte bries streelt mijn gezicht terwijl ik een rondje loop door de tuinen, mijn ogen betoverd door de kleurrijke bloemen en de gracieuze vlinders die rustig fladderen in de ochtendlucht. Het is een prachtig tafereel, als ik hier onder andere omstandigheden zou zijn.

Neerzinkend op een oud houten bankje, laat ik de koele ochtendlucht mijn ziel omhelzen. Vandaag is het zover, mijn achttiende verjaardag, de dag waarop ik trouw met Max en word verheven tot prinses vol adellijke bloed. Een gevoel van beklemming beknelt mijn borst.
Een eenzame traan glijdt langs mijn wang, landend op mijn jurk. Als er een tweede traan langs mijn wang rolt, strijkt een vlinder neer op mijn jurk, gevolgd door vele anderen die mijn jurk bedekken als een sprookjesachtige mantel. Verbluft staar ik naar het tafereel dat zich voor mijn ogen ontvouwt.
"Moeder..." fluister ik vol ongeloof, terwijl het gedaante van mijn moeder zich voor mij openbaart in de vorm van de vlinders. Maar net zo snel als ze verschenen zijn, verdwijnen ze. Ze vliegen wild om me heen voordat ze hun weg naar de zee vinden, verstoord door de klok die het begin van de bruiloft aankondigt.

Verbazing grijpt me bij de aanblik van een groot goederenschip dat aan de horizon opdoemt, onderweg naar de kleine haven. Mijn verlangen om naar het schip te rennen wordt abrupt onderbroken door de aanwezigheid van mijn vader, zijn stem scherp en ongeduldig.
"Ben je klaar?" snauwt hij, zijn blik strak gericht op mij.
Ik draai me om met een geforceerde glimlach op mijn gezicht. "Helemaal," antwoord ik, mijn stem trillend van onderdrukte emoties.
De sierlijke muziek vult de lucht terwijl mijn vader mijn arm vastpakt, maar mijn hart schreeuwt om vrijheid. Ik smeek hem nog eenmaal, maar zijn vastberadenheid laat geen ruimte voor discussie.
"Ik zal dit nooit vergeten," fluister ik, terwijl we samen richting het altaar lopen. De muziek zwelt aan terwijl ik Max ontmoet, zijn zelfverzekerde blik snijdend door mijn ziel. Opnieuw werp ik een blik op het goederenschip. Langzaam kom ik steeds dichter bij het altaar.

Maar op het moment dat ik moet antwoorden, spreken mijn woorden van opstandigheid de waarheid uit. "Vandaag zijn we hier bijeen voor een bruiloft. Een bruiloft van twee verliefde mensen," verkondig ik, terwijl ik het altaar verlaat en het publiek toesprekend.
Mensen kijken verbaasd op en weten niks uit te brengen.
"Ik ben verliefd, maar niet op Max," vervolg ik, terwijl een golf van verbazing door de menigte gaat. "Ik hou niet van Max. Ik hou van de zee." Wanneer ik deze woorden luid uitspreek, komt er een vloed van vlinders op het tafereel af gestormd.
Het tumult van vlinders die de prins en mijn vader aanvallen, het brengt de bruiloft in chaos. Precies was ik nodig had en ik kan niet anders dan glimlachen bij de ontstane verwarring. Maar mijn vreugde wordt abrupt onderbroken door de dreiging van mijn vader, zijn beschuldigingen met angst en woede.

"Ze is behekst, grijp haar!" schreeuwt hij, en ik weet dat ik geen moment langer kan blijven. Met een laatste blik op de vlinders, die me de weg wijzen naar mijn vrijheid, vlucht ik het kasteel in, gedreven door de roep van de zee en de belofte van avontuur.