Babysitting the bad boy's little brother

Κεφάλαιο 23

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από το συμβάν με τον Χρήστο και αποφεύγουμε και οι δύο ο ένας τον άλλο σαν να έχουμε κάποια κολλητική ασθένεια.

Αν τύχει και βρεθούμε στον ίδιο χώρο κάποιος από τους δύο θα φύγει και αν είμαστε με τον Άλεξ φροντίζουμε να καθόμαστε όσο πιο μακριά μπορεί ο ένας από τον άλλο.

Αυτό μου θυμίζει και το πώς είμασταν στην αρχή. Μου φαίνεται ότι έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που ξεκίνησα την δουλειά ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο παρά δύο μήνες.

Τέλος πάντων...πίσω στο παρόν.

Κάθομαι με τον Άλεξ στο σαλόνι και τον ετοιμάζω να πάμε στο πάρκο μιας και έχει καλή μέρα και με παρακάλεσε ξέροντας ότι δεν μπορώ να του πω όχι.

Ας ελπίσουμε μόνο να μην πέσουμε πάνω στα αγόρια. Με τον Φοίβο, τον Φίλιππο και τον Γιώργο μιλάμε ελαχιστα πλεον γιατί συνήθως είναι μπροστά και ο Χρήστος και το τελευταίο πράγμα που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να του μιλήσω.

Δεν λέω ότι δεν έχω σκεφτεί πολλές φορές τι συνέβη εκείνη την ημέρα και ότι δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου αλλά αυτό δεν ξέρω γιατί συμβαίνει.

Θέλω να πω φυσικά δεν είμαι τυφλή. Ο Χρήστος είναι πάρα πολύ ωραίος αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η προσωπικότητα είναι επίσης ένας παράγοντας που πρέπει να παρατηρήσει κανείς. Ποια ειμαι εγώ βέβαια για να τον κρίνω αλλά από όσο τον ξέρω δεν έχει κάνει τίποτα παρά να με ενοχλεί.

Παρ' όλα αυτά δεν έχω σταματήσει την φαντασία μου από το να δημιουργεί διαφορά σενάρια κάθε φορά για την κατάληξη της όλης κατάστασης. Τα περισσότερα από αυτά καταλήγουν σε καταστάσεις που δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να πραγματοποιηθούν και απλά τις απομακρυνω από το μυαλό μου.

Υπάρχουν συναισθήματα που μέχρι τώρα δεν μπορώ να εξηγήσω και είναι πολύ περίεργο για εμένα. Θέλω να πω ποτέ μου δεν ήμουν φιλόσοφος ούτε έχω δει αρκετά στη ζωή μου για να μπορώ να κρίνω και να αναγνωρίζω καταστάσεις. Αλλά καμία φορά ανάλογα με τις συνθήκες που θα βρεθείς αποκτάς και μια πινελιά - σπιθαμή ,όπως θέλετε πείτε το, φιλοσοφίας.

Είναι σαν ένας νόμος της φύσης του ανθρώπου. Η φιλοσοφία που αποκτά μέσα από καταστάσεις που διέρχεται και αντιμετωπίζει ξεχωριστά την καθεμία αποκτώντας κάτι καινούριο από την καθεμία.

--------------------------
Κάθομαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο χαμένη στις σκέψεις μου κοιτάζοντας τον ουρανό και σχεδιάζοντας αδιάφορα σχήματα με το μυαλό μου βλέποντας τα σύννεφα όπως έκανα παιδί.

Αλλά φυσικά αυτό δεν έμεινε για πολύ καθώς άκουσα το όνομά μου από μακριά και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται έφυγε ο αέρας από τα πνευμόνια μου.

Γιατί θα ρωτήσετε.

Ο Φοίβος θεώρησε πως δεν έχω ανάγκη τον αέρα στα πνευμόνια μου και είπε να με σφίξει παραπάνω στην αγκαλιά του για να πεθάνω μια ώρα νωρίτερα.

"Φ-φ-φοίβο α-αέρα" προσπάθησα να πω αφού το κεφάλι μου ήταν χωμένο στην αγκαλιά του.

"Ωω συγγνώμη Ρια απλά χάρηκα που σε είδα" είπε και μου χαμογέλασε.

Εγώ γέλασα και τον πήρα μια κανονική αγκαλιά αφού πρώτα πήρα μερικές βαθιές ανάσες για να αναπληρωσω τον αέρα που έφυγε από το σύστημά μου. Όταν το έκανα αυτό άκουσα από πίσω μου γέλια.

Γύρισα και είδα τον Φίλιππο και τον Γιώργο να γελάνε και ήρθαν και οι δύο και με αγκάλιασαν πιο απαλά φυσικά.

"Τι κάνετε εδω;" τους ρώτησα και γύρισα να κοιτάξω τον Άλεξ,ο οποίος φαίνεται να διασκεδάζει πολύ με τους φίλους του.

Βλέποντας τον και μόνο μου φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη.

Όταν κανένα από τα αγόρια δεν απάντησε στην ερώτησή μου αμέσως κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει.

Γύρισα να τους αντικρίσω και τους είδα να ανταλλάσουν βλέμματα μεταξύ τους..

"Παιδιά...Όλα Καλα;" είπα κάπως ανήσυχα.

Εκείνοι παλι κοιταχτηκαν και αμέσως γύρισαν και με κοίταξαν και οι τρεις μαζί. Εγω  ένοιωσα λίγο αβολα κάτω από τα έντονα βλέμματα τους και χαμήλωσα λίγο τα μάτια μου.

"Ρια...." ξεκίνησε ο Γιώργος αλλά πριν προλάβει να πει τίποτα ακούστηκε η φωνή που δεν ήθελα να ακούσω... Για τώρα τουλάχιστον.

Εστρεψα το βλέμμα μου προς τα εκεί και αυτό που είδα δεν το πίστευα. Ανοιγοκλεισα τα μάτια μου άλλη μια φορά νομίζοντας ότι δεν είδα καλά αλλά έβλεπα πάλι το ίδιο πράγμα.

Δεν το πιστεύω ότι το έκανε αυτό...

"Ρια...Πρέπει να.." ξεκίνησε ο Φιλιππος αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει γιατί είχα ήδη γυρίσει την πλάτη μου στα αγόρια και προχωρούσα προς την αντίθετη κατεύθυνση όσο πιο γρήγορα γινόταν πριν καταρρευσω μπροστά σε όλους.

Γιατί σε εμένα Θεέ μου... σκέφτηκα και ένιωσα σιγά σιγά τα δάκρυα να πλημμυρίζουν το πρόσωπό μου.

~~~~~~~~~~~~
Heyyy... Δεύτερο κεφάλαιο για σήμερα ελπίζω να σας αρέσει😍😙

-----------------------------