Babysitting the bad boy's little brother

Κεφάλαιο 16

Είμαστε εδώ και μια ώρα περίπου στο τραπέζι Και οι μόνοι που μιλάνε είναι ο Φοίβος, ο Φίλιππος και ο Γιώργος ενώ ο Χρήστος και ο Παναγιώτης αγριοκοιτάζουν ο ένας τον άλλο.

Και εγώ τι κάνω θα ρωτήσετε...

Ναι...κάθομαι ανάμεσά τους πίνοντας τον χυμό μου χωρίς να μιλάω και κοιτάζω το κενό και περιμένω κάποιος από την πολλή ευχάριστη παρέα μας να σηκωθεί να φύγει.
Και θα σας δώσω και ένα στοιχείο για το ποιος θέλω να είναι αυτός.

Είναι πολύ απλό. Άμα προσέξετε την περιγραφή που ετοιμάζομαι να δώσω θα το καταλάβετε αμέσως.

Λοιπόν είναι σπαστικός, δεν με αφήνει σε ησυχία, είναι κάφρος (λέξη κλειδί εδώ!) και φυσικά μου την δίνει απίστευτα. Και ποιος ταιριάζει στην περιγραφή;

ΦΥΣΙΚΑ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ!! Όποιος το βρήκε έχει καραμελιτσα. Τα νεύρα μου είναι πάνω από το κεφάλι μου με την όλη κατάσταση και νομίζω ότι θα εκραγώ. Θέλω να τον πιάσω από τον λαιμό και να τον σφίγγω μέχρι να φύγει όλο το οξυγόνο από το σώμα του και να....

Ναι ναι ξέρω όταν είμαι θυμωμένη τείνω να γίνομαι πολύ σαρκαστική και βίαιη και δεν ξέρω τι με κρατάει τώρα από το να του ορμησω. Αλήθεια άλλη μια λάθος κίνηση να κάνει και θα-

"Εσύ γιατί δεν μιλάς γατούλα;" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο....

"Γιατί είσαι εσύ αυτός που μου μίλησε. Αν μου μιλούσε κάποιος άλλος θα απαντούσα" είπα χωρίς να δείξω πόσο ενοχλημένη είμαι.

"Οοο γατούλα με πληγώνεις το ξερεις;" είπε πάλι με αυτό το εκνευριστικό στραβό χαμόγελο να παίζει στην άκρη των χειλιών του.

"Μπορεί να το κάνω επίτηδες μήπως πιάσεις το νόημα αλλά δεν λειτουργεί ιδιαίτερα από ότι βλεπω" είπα.

"Ποιο νόημα; Ότι με θες κολασμένα;" είπε και γέλασε.

Θα στο κόψω εγώ το γέλιο.

"Οχι, ότι μου την δίνεις" είπα με ένα καυστικό χαμόγελο.

"Οοο βάλε πάγο στο κάψιμο Χρηστάκη" του είπε ο Φοίβος και άρχισε να γελάει.

"Σκάσε Φοίβο" του είπε νευριασμένα ο Χρήστος και αυτό ήταν αρκετό για να σταματήσει το γέλιο του Φοίβου.

Κοίταξα λίγο τον Παναγιώτη και του έδωσα ένα απολογητικό χαμόγελο ξέροντας ότι δεν είχε σχεδιάσει έτσι το απόγευμά μας. Εκείνος απλά μου χάρισε ένα από τα χαμόγελά του και γύρισα προς τα αγόρια και εγώ γύρισα να κοιτάξω τον Χρήστο που τόση ώρα δεν ακούστηκε καθόλου. Τον είδα να κοιτάει μια κοπέλα στο απέναντι τραπέζι και εκείνη να τον κοιτάει πίσω. Είχε και αυτό το στραβό χαμόγελο στο πρόσωπό του σαν αυτό που έχει κάθε φορά που μου μιλάει και αυτό μου την έδωσε.