Babysitting the bad boy's little brother

Κεφάλαιο 4

Νιώθοντας κάποιον να με κοιτάει έντονα, μισο κοιμισμένη άνοιξα τα μάτια μου για να δω τι γίνεται.

Ξαφνικά το πρόσωπό μου έρχεται κατά πρόσωπο με του Χρήστου, ο οποίος δεν καταλαβαίνω τι κάνει σπίτι μου.

-Τι κάνεις εσύ στο σπίτι μου; τον ρωτάω αγριεμένη.

-Γλύκα, τόσο πολύ με θες σε σημείο να θες να μείνεις μαζί μου; Δεν λέω ακούγεται δελεαστικό αλλά δεν ξέρω πως θα το πάρει ο κόσμος και δεν είμαι έτοιμος για σχέση ακόμα, λέει και γελάει.

Εγώ κάθομαι και τον κοιτάω λες και έβγαλε δεύτερο κεφάλι, νιώθοντας ότι κάτι μου ξεφεύγει. Τότε όλα τα γεγονότα του βραδιού ήρθαν στο μυαλό μου και ένιωσα ακόμα πιο θυμωμένη.
-Γιατί είσαι πάνω από το κεφάλι μου και ειδικότερα τόσο κοντά;  είπα και τον έσπρωξα από μπροστά μου.

Ανακάθισα στον καναπέ του σαλονιού και κοίταξα γύρω μου πριν τρίψω τα μάτια μου με το πίσω μέρος των χεριών μου για να αποφύγω τυχόν ίχνη ύπνου από πάνω τους.

Ξαφνικά τον ακούω να ξεφυσάει και να κάθεται δίπλα μου. Εγώ ομως δεν ήθελα να ακούσω τίποτα από αυτά που θα ακολουθήσουν οπότε σηκώθηκα αμέσως από τον καναπέ.

-Ρία ήθελ- , δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του γιατί τον διέκοψα αμέσως.

-Πού είναι ο Άλεξ; είπα καθώς κατευθυνουμουν προς τις σκάλες.

-Στο δωμάτιό του. Αφού σας πήρε ο ύπνος, κατέβηκα να σου μιλήσω και σας είδα να κοιμάστε και ετσι τον πήγα επάνω, είπε και έκανε να με πλησιάσει.

-Ααα οκ, είπα ξερά και αφού κοίταξα την ώρα κατάλαβα ότι ήταν ήδη πολύ αργά. Εγώ λέω να πηγαίνω σιγά σιγά....Έχει σκοτεινιάσει και πρέπει να φύγω. Ελπίζω να μπορέσεις να κρατήσεις τον μικρό μέχρι να έρθει η μαμά σου, είπα ετοιμάζοντας τα πράγματά μου έτοιμη να φύγω.

-Ρία περίμενε...ήθελα να σου μιλήσω για αυτα που-, είπε αλλά και πάλι δεν ήθελα να ακούσω τίποτα απολύτως από αυτόν.

-Κοίτα Χρήστο...ότι ειπώθηκε, ήταν η γνώμη σου..δε  θα σου ζητήσω τα ρέστα για κάτι που πιστεύεις αλλά ας το αφήσουμε εδώ. Είμαι εδώ μόνο και μόνο  για να προσέχω τον αδερφό σου όχι και εσένα. Έχω άλλα προβλήματα στο κεφάλι μου από το να κάθομαι να ασχολούμαι με την άποψη που έχει ο καθένας για εμένα. Και στην τελική δε με ενδιαφέρει κιόλας. Οπότε ας το ξεκαθαρίσουμε από τώρα. Ασχολήσου με τη ζωή σου για να κάνω και εγώ το ίδιο με την δική μου, είπα και βγήκα από την εξώπορτα μη περιμένοντας να ακούσω την απάντησή του.

-------------------------

Το Σάββατο το πρωί με βρήκε στο κατώφλι του σπιτιού του Χρήστου καθώς πιο νωρίς το πρωί με ειχε πάρει τηλέφωνο η Λίζα ζητώντας να προσεχω τον μικρό επειδή της έτυχε κάτι επείγον στη δουλειά. Το γεγονός οτι δεν είχα κανονίσει τίποτα για σήμερα βοήθησε αφού δεν θα έκανα τίποτα και θα βαριόμουν στο σπίτι μόνη μου όλη την ώρα.

Χτύπησα δυο φορές το κουδούνι και αφού μου άνοιξε η Λίζα (ευτυχώς), έφυγε τρέχοντας προς το αυτοκίνητό της. Αφού την είδα να φεύγει, έκλεισα την πόρτα και μόλις γύρισα, έβγαλα μια κραυγή από τον φόβο μου καθώς από πίσω μου βρισκόταν ο Χρήστος ο οποίος δεν μου έριξε δεύτερη ματιά και αφού με έσπρωξε μπροστά από την πόρτα, έφυγε χτυπώντας την δυνατά πίσω του.

Τι τον έπιασε αυτόν πρωι πρωι;;
Τέλος πάντων δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

Αφού έβγαλα την ζακέτα μου και την κρέμασα σε ένα από τα πιαστράκια κοντά στην πόρτα,  ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα στο δωμάτιο του Αλέξανδρου. Εκεί τον είδα να κάθεται στο πάτωμα και να παίζει με τα τουβλάκια του ήσυχα. Χαμογελώντας τον πλησίασα και μόλις με αντιλήφθηκε,  χαμογελαστά σήκωσε τα χεράκια του για να τον πάρω αγκαλιά. Γελώντας τον πήρα στα χέρια μου και του άφησα ένα φιλί στο μάγουλο.

-Τι κάνει το πιο γλυκό αγοράκι του κόσμου;  του είπα και τον γαργάλησα ελαφρά στο λαιμό.

Χασκογελώντας μου απάντησε με ήσυχη αλλά χαρούμενη φωνή

-καλά είμαι....τι κάνει η πιο όμορφη και καλή νταντά του κόσμου; είπε όσο πιο χαριτωμένα μπορούσε και μου χαμογέλασε ξανά.

Με την αναφορά την ομορφιάς σφίχτηκε ξαφνικά το στομάχι μου καθώς αμέσως θυμήθηκα τα λόγια του Χρήστου κάνοντας το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί να καταρρεύσει.

Ο μικρός φαίνεται να το παρατήρησε και με κοίταξε με ενα θλιμμένο και αθώο βλέμμα πριν πει:

-Ρία είπα κάτι που σε στεναχώρησε;  Γιατί είσαι θλιμμένη;  Δεν θέλω να είσαι θλιμμένη....Συγνώμη αν είπα κάτι...είπε και άρχισε να βουρκώνει.

-Όχι όχι δεν έκανες τίποτα γλυκέ μου...μην ανησυχείς και σε παρακαλώ μην κλαις γιατί θα με κάνεις και εμένα να κλάψω,  του είπα και είδα ένα μικρό χαμόγελο να σχηματίζεται στο προσωπάκι του ξανά.

-Έτσι μπράβο εσύ είσαι ένας μεγάλος άντρας! Έτσι; Δεν χρειάζεται να κλαις. Έφαγες πρωινό;  τον ρώτησα αφού είδα ότι ηρέμησε.

Μισή ώρα αργότερα αφού φάγαμε ένα καλό πρωινό,  πήγαμε ξανά στο δωμάτιό του και αρχίσαμε να παίζουμε με τα τουβλάκια και τα αεροπλανάκια του Άλεξ. Κάποια στιγμή όμως ακούσαμε φωνές από κάτω και ο μικρός αμέσως σηκώθηκε και έτρεξε έξω από το δωμάτιό του με εμένα από πίσω να προσπαθώ να τον φτάσω.

Βλέποντας την σκηνή μπροστά στα μάτια μου μόνο μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό.....

Αυτό θα έχει ενδιαφέρον.. (σημειώστε τον σαρκασμό)

~~~~~~~~~~~~~~~