Babysitting the bad boy's little brother

Κεφάλαιο 22

Πάντα αναρωτιόμουν πως είναι να μην μπορείς να κοιμηθείς το βραδυ λόγω κάποιου στο μυαλό σου που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς σαν να σε έχει στοιχειώσει με την παρουσία του και δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις.

Η απορία και η νοσταλγία μου για το κομμάτι αυτό έφυγαν αμέσως μόλις κατάλαβα ότι σήμερα το βράδυ δεν πρόκειται να κλείσω μάτι.

Αφού έγινε ότι έγινε με τον Χρήστο έφυγα σαν κυνηγημένη από την κουζίνα και πήγα στο σαλόνι λέγοντας στα αγόρια πως δεν αισθάνομαι καλά και θέλω να ξεκουραστώ.

Εκείνοι αμέσως έγνεψαν και πήραν τα πράγματά τους πηγαίνοντας προς την πόρτα, όταν ξαφνικά βγήκε και ο Χρήστος από την κουζίνα με τα χέρια του γροθιές και κατακόκκινο πρόσωπο. Αλλά δεν ήταν το μόνο που πρόσεχες στην εμφάνισή του. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμενα και η μπλούζα του λίγο τσαλακωμένη λογικά από το προηγούμενο συμβάν. Εγώ δεν τολμούσα να τον κοιτάξω καν στα μάτια ενώ ήμουν σίγουρη ότι εκείνος είχε καρφώσει τα δικά του πάνω μου.

Φαίνεται ότι δεν ήμουν η μόνη που το πρόσεξε αυτό γιατί και ο Φοίβος μας κοιτούσε με ένα βλέμμα που δεν μπόρεσα να προσδιορίσω.

Αισθανομενος την ένταση στον αέρα ο Γιώργος ξεροβηξε και όλη η προσοχή στράφηκε σε εκείνον. Τρίβοντας τον λαιμό του αμήχανα είπε
"Ίσως να αφήσουμε την Ρια να ξεκουραστει" και άνοιξε την πόρτα χαιρετωντας με.

Έπειτα ο Γιώργος ήρθε και με πήρε μια αγκαλιά λέγοντας μου πάλι περαστικά και βγήκε και αυτός από την πόρτα.

Ο Χρήστος δεν έκανε καμία κίνηση να φυγει και αυτό κατάλαβε και ο Φοίβος γιατί του ψιθύρισε κάτι στο αυτό όταν τον προσπέρασε για να μου δώσει και εκείνος μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο για καληνύχτα όχι όμως πριν μου ψυθιρισει και εμένα κάτι στο αυτί. Εγώ δεν κουνήθηκα και απλά τον είδα που πήρε τον Χρήστο από το μπράτσο και τον κατεύθυνε προς την εξώπορτα.

Αλλά λίγο πριν κλείσει πόρτα πίσω τους, σήκωσα το κεφάλι μου τόσο ώστε να κλειδωσω ματιές με τον Χρήστο. Τα μάτια του ήταν σαν ανοιχτό βιβλίο εκείνη τη στιγμή και διάφορα συναισθήματα έκαναν την εμφάνισή τους αλλά πριν ακόμα κατανοήσω τι ήταν το καθένα τους σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίστηκαν και άφησαν  πίσω τους ένα ψυχρό βλέμμα που με έκανε να ανατριχιάσω.

Και τώρα να 'μαι στις 4 το ξημέρωμα να καθομαι και να κοιτάω το ταβάνι αναλύοντας τα πάντα στη ζωή μου. Ίσως μερικές φορές είναι καλύτερα να μην ξέρεις κάποια πράγματα. Ίσως είναι για το καλύτερο τελικά.

Αλλά αυτο το καταλαβαίνεις όταν είναι πλέον πολύ αργά για τέτοιες φιλοσοφίες και ο κόσμος σου έχει γυρίσει ανάποδα.

~~~~~~~~~~~~~~~

Heyy guys....Ξέρω ότι εχω να ανεβάσω πολύ καιρό αλλά θα ανεβάζω πιο γρήγορα τώρα. Ελπίζω δλδ... Τέλος πάντων μέχρι το επόμενο....😘😘😍