When The Prince Says You're Mine

Rai 3

MALAWAK ang ngiti ni Aleya nang mag-ikot-ikot sila ng pinsan niya sa mansion ng mga Arezmen. The arrogant heir, through what she heard, was away for a few days. Nagpapasalamat siya at sa dami-dami ng araw na maaari nitong maisipang umalis ng lugar na iyon ay natapat pa kung kailan naroon sila. Marami sa mga babaeng kasabay nilang pumunta sa lugar na iyon ay nanlulumo. But that kind of feeling is foreign to her. Not when it's about Raiken, the national ass.

Kasabay ng pagkawala ng binata ay nawala din ang pangamba niyang mapapatalsik sila roon ng pinsan niya. Maybe he just let her off the hook or maybe he just doesn't give a single crap about her. And that's okay, the feeling's mutual anyway.

"Anong ngiti yan Aleya? Hindi kaya mapunit yang labi mo niyan?" Nilingon ni Aleya ang pinsan niya. Ngumisi siya rito.

"The heaven and earth just love the warmth of my side, cousin." Nadia rolled her eyes at her. Althought a bit grateful, hindi pa din nito maintindihan kung bakit ayaw niya sa nuknukan daw ng gwapong prinsipe ng mga Arezmen. Ngunit kung tatanungin si Aleya, malayong-malayo ito sa karakter na prinsipe. Kung bibigyan niya ito ng role sa isang fairy tale story, ilalagay niya ito ng walang duda sa role ng isang dragon.

"Insan, sigurado ka bang hindi pa rin tayo naliligaw?" tanong ni Nadia pagkuwan. Tiningnan pa nito ang mapang nasa kamay niya.

"Yep, I'm pretty sure nandito tayo sa bandang 'to," turo ni Aleya sa isang bahagi ng papel. "Tapos liliko lang tayo sa kanan para makabalik sa dining hall—"

"Aleya!" tawag ni Nadia na nagpatigil sa kanya. Nag-angat si Aleya ng paningin.

"What?" tanong niya. Nakasimangot itong nakatingin sa kanya pagkatapos ay may itinuro ito na siya namang sinundan ng mga mata ni Aleya.

"Akala ko ba liko sa kanan? Eh pakaliwa tong liko na to e." 

Lihim na nakagat ni Aleya ang dila.

"Hindi. Baka pagliko natin, makakabalik na tayo sa dining hall—"

"Anong baka?! Kahit kalabaw pa yan, babalik na tayo. Geez, how could I forget?! Ligawin ka nga pala." 

Napangiwi si Aleya. Yes, she's bad at direction. Ayaw niyang pumupunta sa mga lugar na hindi siya pamilyar ng mag-isa. She always ends up in the wrong directions. At hindi pa siya pumapalpak sa pagkakaligaw.

"We can try—"

"No."

"Nadia—"

"Aleya, nag-e-edsa revolution na ang tiyan ko so please have mercy on me." 

Aleya pursed her lips and decided to shut up as they head back to where they came from. Nauna itong maglakad sa kanya, nakasimangot na sumunod siya. She then decided to be more careful next time. Kailangan niyang mapag-aralan at maging bihasa sa mga mapa kung gusto pa niyang makauwi sa bahay nila. Tuloy-tuloy lang siyang naglalakad at pinag-aaralan ang mapang napakadaming direksyon. She was sure she can figure it out. She looked up only to be surprised that she was standing alone on that long quiet hallway. What the hell?! Luminga-linga siya. Oh shit, nasan na siya? Natuluyan na siyang naligaw! Ang masama pa nito ay wala siyang kasama! At nasaan si Nadia? She was sure, she was just following her and--- crap! Walang dalang mapa si Nadia! Natampal niya ang kanyang noo. Now, she has to find her cousin, alone with that crap of paper. Tiningnan niya uli ang mapa. Hindi niya maalala kung nasaan na ba siya banda roon o kung saan mismo iyong kinatatayuan niya.

"Argh! This is not helping me. Sa susunod magdadala na ako ng compass." Ibinulsa na niya ang mapa at nagdesisyong hahanapin nalang niya ang pinsan sa sarili niyang paraan. She was sure she can find a way... somehow.