Ask me Why (COMPLETED)✔

CHAPTER 20

I will fall - no I fall harder than the last time.

CHAPTER 20

TINITIGAN ko ang puting kisame ng ilang segundo. Wala akong makitang tao. Kaya nakatitig lamang ako sa puting kisame. Anong nangyari kanina? Ano rin ang nangyari sa akin at sa mga taong nasangkot sa loob ng building? Ano ang nangyari sa kanilang lahat? Lalo na kay Akel?

Oh my God. I can't believe this. I can not imagined Akel will be gone that too soon. My tears suddenly dripping down my cheeks.

Hindi ko matatanggap na mawala si Akel! Gusto kong tumayo ngunit masakit ang paa ko. Lalo na iyonh may sugat ako sa balang natamo ko.

I wanna see and talk to everyone and ask someone for what happened. I took a deep breath.

Anong oras na? Ilang araw akong tulog? Ilang araw ba? Umabot ba ng araw? O linggo? No! I miss my boys! I miss them so much!

Naiiyak ako habang dumadaan aa akong isipan ang mga mukha nila Aziel at Amos lalo na si Akel.

"Thanks doc. I will - -"
Napalingon ako sa pinto. Kita ko ang gulat sa mga mata ni Akel at ang doctor naman na kasama niya ay nakatingin lang aa akin.

"Ashterille! Are you okay? Do you want something?" he suddenly came to me. I just stared at him. Tiningnan ko kung may sugat ba siya. Kung may natamo siya.

Hawak na niya ngayon ang mukha ko. Nabigla ako nang hinalikan niya ako sa nuo.

"God! I thought I lost you," aniya. I suddenly remembered the accident. I suddenly cry.

"Shhh... Everything is fine now. Nasa kulungan na ang gago. Sabi ko naman sayo na tutulungan kita pero padaloa-dalos ka. Sana man lang makinig ka sa akin kahit minsan lang." aniya. Umiiyak ako sa kanya. Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak.

Dahil ba sa nasasaktan ako? Dahil ba sa pinagdaanan ko? Dahil ba kay Akel? Dahil ba sa pangyayari? Hindi ko alam. I don't even know why I did cry in front of him. Ni hindi ko gustong makita niya akong umiiyak.

"You are so independent and I don't like it. Minsan, ay hindi pala, kadalasan nararamdaman ko na hindi mo talaga ako kailangan, Ashterille. Kahit sa ganoong sitwasyon." aniya. Umiiyak pa rin ako.

Nakakabigla man na hinalikan niya ang pisngi ko at ang mga luha kong umaagos sa pisngi ko ngayon.

I don't even know why. Why did I let him do this to me.

"I know it may sound hilarious but I am so happy right now, Ashterille. Seeing you are safe and sound. I am so happy. Don't worry, the kids are fine too. Your people are now in the Philippines. San huwag kang magalit dahil ako ang nag-utos sa kanilang umuwi." aniya. Tiningnan ko siya.

Mula sa playful face, sa ilong niyang matangos, sa bilugan niyang mga mata, those dark eyes, thick eyebrows and those dimples na lumilitaw kapag ngumingiti siya and his luscious lips.

I never thought Akel is having a conversation in front of me. Even I am crying in front of him.

Hindi ko ito inaasahan sa ganitong panahon. Ni wala akong alam na ganito ang mangyayari sa amin.

I suddenly wanna ask him why did he choose to be here with me. Why did he choose to fathered my two boys?

Hinawakan ko bigla ang kanyang mukha. Nabigla siya. Ang makinis niyang mukha. Napangiti ako sa kanya.

I am so in love with him. But I can not take the risk.

Ngumiti siya sa akin at tuluyan niyang pinikit ang kanyang mga mata. Para bang gusto niyang madama ang paghawak ko sa kanya. Bigla ay hinawakan niya ang aking kamay pero hindi naman niya kinuha iyon para ilayo sa kanyang mukha.