Living With My Ex Boyfriend

Chapter Fourteen:

Chapter Fourteen:

Tumingin ako kay Trevor.

Nag alinlangan pa akong lumabas ng kotse but he gave me a frown.

"Ano? Gusto mo ba siyang makita o hindi?"-he said na salubong pa ang kilay.

"B-but.."-nauutal kong sabi.

I want to see him. But I cant do it. Ayokong makita yung pangalan niya. Ayoko yung tipong pangalan niya lang nakikita ko. Gusto ko siya mismo.

"Okay! You decided already so let's go"-he said and started the engine.

Nanlaki ang mata ko at agad na pinigilan ang kamay niya.

"Wait!!! You brought me here tas aalis ka lang agad?"-i asked.

"Ayaw mo kasing lumabas eh. Alam mo kasi nakakapagod maghintay no?"-he said to me and frowned."Labas na!!!"

Tumingin ako sa kanya na parang gulat. Anong trip ng mokong na to ha?

"Problema mo?"-sigaw ko sa kanya dahil naiinis na ako sa pinaggagawa niya.

"Lalabas ko o hahalikan kita?"-banta niya sabay ngisi ng malaki.

"Abah! Hoy!! Sino ka sa tingin mo para..."-

Hindi ko natapos ang sasabihin ko nung nilapit niya ang mukha niya sa mukha ko na halos dumikit na ang ulo ko sa bintana.

"Ano? Lalabas ka o itutuloy ko to?"-sabi niya ng nakangisi ng malapad.

Agad kong binuksan ang pinto at agad na lumabas ng sasakyan.

"Bwesit ka!"-sigaw ko sa kanya.

He smirked at sinara ang pinto nh sasakyan.

But to my surprise ay bigla niyang binuhay ang makina.

T-teka?? Iiwan niya ba ako dito?

Agad kong kinatok ang bintana.

"Trev this is not a good joke to begin with. Dont do whatever on your mind"-banta ko sa kanya.

Nakita kong kumimdat siya at ngumisi bago niya pinaharurot paalis ang sasakyan.

Bwesit na lalaki lng yun. Wala na talagang nagawang maayos sakin eh. Pinapahamak ba naman ako.

Humarap ako sa isang bahay na kulay puti ang pintura nito at parang hunted kung tutuusin.

I breathe so hard at humakbang papalapit nung biglang...

"Kyaaahh!!"-sigaw ko sabay hawak sa dibdib ko dahil sa sumulpot bigla ang isang matandang babae na nakasuot ng veil na puti.

"Hija! Bat ka sumigaw?"-tanong neto.

"Nakakagulat po kasi kayo.. "-sabi ko.

"Nakuuu.. Pupunta ka ba sa loob?"-tanong nito.

Tumango ako.

"Opo! May bibisitahin lang"-i said and smiled at her.

Tumango siya at ngumiti sakin.

"Kung ganun pala ay dalhin mo ito"-sabi niya sakin at naglahad ng isang bouquet ng bulaklak.

Tinanggap ko naman ito at agad naman itong nagpaalam sakin dahil may lalakarin pa daw ito.

Dahan dahan akong naglakad papunta sa malaking pinto ng bahay.

Malakas ang kabog ng dibdib kong nakatayo sa harap ng malaking pintuan hindi ko alam kung bakit pero sumisikip ito na para bang hindi ko kayang pumasok dito.

Huminga ako ng malalim at hinawakan ang knob ng pinto. Dahan dahan ko itong tinulak at bumungad sakin ang puno ng bulaklak na aisle.

Namumuo ang luha kong nagtataka kung ano ito. Anong pakulo ito?

Napatingin ako sa dulo ng malaking bahay at nakita ko ang kaisa isang taong dahilan ng lahat ng sakit na nadarama ko at ng saya dahil sa nakikita ko siya ngayon.

Nakangiti ito sakin habang nakasuot siya ng puting suit na bagay na bagay talaga sa kanya.

I cried.

Hindi ko mapigilang himagulhol sa nakikita ko.

Naglakad ako sa gitna ng aisle holding the flower and its like its my wedding day. The person I love is waiting in then end of this long aisle.

Halos manginig ako habang naglalakad ng dahan dahan palapit sa kanya na walang humpay sa pagngiti na akala moy walang nangyaring masama. Gusto kong itanong sa kanya kung ano to? Anong pakulo ito? Gusto ko mang takbuhin ang mahabang aisle na ito kaso di ko magawa dahil nanginginig ang mga paa ko at nanghihina ang buo kong katawan dahil patuloy ako sa paghagulhol.

Nung nasa harap na niya ako ay nasilayan ko ang mga ngiting ilang buwan ko ng namimiss. Naalala ko ang mga sandaling masaya kaming magkasama, mga sandaling masasakit para sa akin at ang sandaling nagpaguho ng mundo ko.

"I love you"-he whispered.

Pumikit ako at hindi ko na napigilan ang patuloy na umaagos na luha ko.

"I love you when the sun shines
I love you when the sun goes down
My love for you is like the water in a river. It wont stop from flowing until it reaches you. "-rinig kong sabi niya.

"You are the most perfect girl for me. You are strong and weak. You cry a lot even if you look like an ugly duckling if you do like that. Your eyes are so beautiful that I cant even resist to look because the more I look the more I fall for you. "-he said

I opened my eyes and my vision is blurry that I cant even see his face clearly.

"Your lips. I really love your kissable lips. Its mine. Only mine. And I love how natural its color that you dont even have to put lipstick on it but you really insisted to put something because your too stubborn to listen to me."-he said and laugh.

"I love you Z! I will always do"-he said.

Humagulhol na naman ako and this time ay mas lalong lumakas. Mas maraming luha ang tumutulo mula sa mga mata kong napapagod na.

Hinampas ko siya gamit ang bulaklak na hawak ko.

"Bat mo to ginagawa!!! Nakakainis ka! Alam mo bang matinding sakit ang nararamdaman ko ha! Hindi mo man lang ba naisip na sobra akong masasaktan sa ginawa mo? Hindi to biro Tres! Tama na ang pagbibiro dahil hindi na nakakatuwa! Ang sakit sakit eh! Ang sakit sobra!! Tas ngayon. Ano toh? Hindi pa ba sapat sayo yung mga panahong paulit ulit mo akong iniwan at sinasaktan para gawin mo ito sakin? Hindi ba sapat ha! "-sigaw ko at hinampas ko sa kanya ang bulaklak na hawak ko.

"Ang sakit sakit na eh! Di ko na kaya Tres. Pagod na ako"-sabi ko sabay luhod sa harap niya.

Napatingin ako sa kanya na nakangiti pa din.

Mas lalong tumulo ang luha ko.

"You are part of my life! You are my life! But now... You are just a memory. A painful memory that I will treasure till I meet you again my love Tres"-i said at hinawakan ang malaking picture frame niya.

END