Love wins

Κεφάλαιο 5ο: Οι ανασφάλειες ξυπνούν

Με τον Γιούρι είμαστε πια περίπου δύο εβδομάδες μαζί. Αρχικά είχα σκεφτεί ότι θα ήταν πολύ ωραία να είμαστε ζευγάρι. Κατά ένα μέρος είχα δίκιο. Τελικά όμως, υπάρχουν ένα σωρό άλλες παράμετροι οι οποίες δυσκολεύουν αρκετά τη σχέση μου μαζί του. Δεν έχω φυσικά κανένα παράπονο από αυτόν, ίσα ίσα που κάνει ο,τι περνάει από το χέρι του για να μου δείξει ότι με αγαπάει και νοιάζεται για εμένα. Έννοειται πως αυτό είναι αμοιβαίο, δεν είμαι εγωιστής άλλωστε.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Αυτό που βασικά μας θέτει εμπόδιο στο να αναπτύξουμε την σχέση μας είναι το γεγονός ότι κανείς -περα από την Ιόλη και την Χριστιάνα-, δεν γνωρίζει ούτε το ότι είμαστε γκέι, ούτε ότι τα έχουμε. Δεν νιώθουμε έτοιμοι να το πούμε σε κανέναν άλλο. Αλλά και σε ποιόν να το πούμε; Οι γονείς μας θα μας φέρουν εξορκιστή. Άσε που το πιο άβολο κάθε φορά που πηγαίνω σπίτι του ή έρχεται αυτός στο δικό μου είναι να προσπαθούμε να το παίζουμε απλά φίλοι για να μην μας πάρουν χαμπάρι. Σύν, οι κουβέντες που κάνουμε καμιά φορά και με κάνουν να θέλω τόσο πολύ να το φωνάξω. Όπως για παράδειγμα, την προηγουμένη Κυριακή που είχα πάει στο σπίτι του για φαγητό.
"Δεν μου λέτε παιδιά, κανένα όμορφο κορίτσι έχετε στο σχολείο;", άρχισε η μητέρα του. Πήγα να πνιγώ με την μπουκιά μου, ευτυχώς όμως κατάφερα να συγκρατήσω το γέλιο μου.
"Όχι κυρία Γκαλίνα, προς το παρόν τίποτα." Παρότι ήξερα πόση σημασία είχαν τα λόγια μου, ένιωσα τύψεις, λες και όντως συζητούσα για κορίτσια και μάλιστα μπροστά του.
"Δεν μπορεί, αποκλείεται τόσο ωραία παλληκάρια να μην σας αρέσει καμιά κοπέλα.", συνέχισε ακάθεκτη. Συγχρόνως καταλάβα ότι δεν θα είχε καλή κατάληξη αυτή η συζήτηση, καθώς ο Γιούρι άνοιξε το στόμα του και την κατσαδιασε, όσο πιο ευγενικά μπορούσε.
"Ρε μαμά, δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί ο άλλος έτσι να έρχεται σε δύσκολη θέση;" Το βλέμμα του πετούσε σπίθες.
"Καλά, δεν σας είπε και αδερφές.", πετάχτηκε ο αδελφός του, ο Ιβάν. Ο πατέρας τους, ο οποίος μάλιστα είναι και ψάλτης στη ρωσική εκκλησία στην γειτονιά μας, τινάχτηκε λες και έπαθε ηλεκτροσόκ μόλις άκουσε την τελευταία λέξη.
"Μην ξανακουσω τέτοια βλασφημία εδώ μέσα! Ντροπή! Θα ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει. Άκου ο γιος μου αδερφή! Μη χειρότερα Παναγία μου!", φώναζε και σταυροκοπιοταν. "Τα τέρατα της φύσεως!"
Ένιωσα τόσο άσχημα εκείνη την στιγμή, που ευχομουν να ανοίξει το πάτωμα και να εξαφανιστω για πάντα. Μάλλον ο Γιούρι το κατάλαβε, γιατί, όταν δεν κοιτούσε κανένας, με χάιδεψε τρυφερά στο γόνατο, κάτω από το τραπέζι. Αυτό με ηρέμησε κάπως. Για καλή μας τύχη, το θέμα έληξε εκεί, προς το παρόν τουλάχιστον.
"Συγγνώμη για ό,τι έγινε πριν μωρό μου, δεν ξέρω τι τους έπιασε.", μου είπε αργότερα που μείναμε μόνοι μας, ενώ ταυτόχρονα με πήρε στην αγκαλιά του και χάιδεψε τις μαύρες μπούκλες μου. Όταν το κάνει αυτό, με στέλνει σε άλλη διάσταση, δεν βλέπω και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο από αυτό τον κόσμο, είμαι μόνο εγώ και αυτός. Στο τέλος έσκυψε και μου έδωσε ένα φιλί στα χείλη. Δεν είμαι αρκετά ψηλός και πρέπει κάθε φορά να με σηκώνει ή να σκύβει για να με φιλήσει. Αυτό πραγματικά το λατρεύω.
Έπειτα, οι συμμαθητές μας είναι τόσο ομοφοβικοί, οι περισσότεροι τουλάχιστον, που δεν μπορούμε να το πούμε ούτε εκεί. Ούτε καν ο Χάρης το γνωρίζει, που υποτίθεται ότι είναι κολλητός μας. Βέβαια, τώρα τελευταία έχει αρχίσει να μας κάνει και αυτός νερά. Κάθε τρεις και λίγο, όταν εμείς πηγαίνουμε πίσω από το σχολείο στα διαλείμματα για να μείνουμε λίγο μόνοι μας και να κάνουμε ότι κάνει σε δημόσια θέα και κάθε στρέιτ ζευγαράκι του σχολείου μας, δηλαδή απλά να δώσουμε μια αγκαλιά και ένα φιλί για δύο λεπτά το πολύ, με την Χριστιάνα να κρατάει φανάρι, εκείνος πετάει σποντες του τύπου "όλο κρύβεστε εσείς, λες και είστε κρυφοπουστηδες. Κάνετε και παρέα με αυτή την λεσβιαρα όλη την ώρα." Αυτό το τελευταίο το είπε κυρίως γιατί γενικότερα υπάρχει στο σχολείο η φήμη ότι η Χριστιάνα είναι λεσβία, επειδή δεν βάφεται, φοράει συνεχώς φαρδιά ρούχα, βρίζει και προτιμά να κάνει παρέα με αγόρια παρά με κορίτσια. Γενικά, δεν είναι "αρκετά γυναίκα", σύμφωνα με την πλειοψηφία των μαθητών της πρώτης και της δευτέρας τάξης. Η ίδια βέβαια δεν καίγεται ιδιαίτερα. Ίσα ίσα που αν κάποιος της πει το οτιδήποτε, τον βάζει στην θέση του με έναν καθόλου ευγενικό τρόπο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και την Βαρβάρα με την Ναυσικά.
"Πως θα τις ξεφορτωθούμε αυτές τις δύο;", τον ρώτησα μια μέρα, στο δρόμο για το σχολείο. "Δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Απλά όταν αρχίσουν τα σαλιαρισματα, θα φάνε χυλοπιτα."
, απάντησε, λες και την είχε προετοιμάσει από καιρό αυτή την απάντηση.
"Είσαι σίγουρος; Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει και πολύ αυτό;"
"Έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο;"
Δεν απάντησα, παρά μόνο κούνησα το κεφάλι αρνητικά. Είχα σκεφτεί κι εγώ βασικά κάτι παρόμοιο, παρόλα αυτά, κάτι μου έλεγε μέσα μου να μην το κάνω.
Την ίδια μέρα μου δώθηκε η κατάλληλη ευκαιρία. Ήταν η τρίτη ώρα και είχαμε γυμναστική στο προαύλιο. Παράλληλα, το τμήμα της Βαρβάρας είχε πάει στην δική μας αίθουσα, η οποία ήταν κενή, γιατί στο δικό τους γίνονταν επισκευές στα καλοριφέρ. Γυρνώντας, την τέταρτη ώρα, βρήκα αυτό το σημείωμα κολλημένο στο εξώφυλλο του βιβλίου της έκθεσης: