Sinan'la evin içinde yalnız kaldığımızda etrafı biraz toplamaya karar verdik. O mobilyaların üzerindeki örtüleri toplarken bende daha az toz olan bir yere lavaboya gittim. Aynaya baktığımda saçları dağılmış, yüzü sıcaktan ter içinde kalmış birisini görünce şok oldum. Ben bunca saat boyunca bu halde miydim?! Kendime biraz daha çeki düzen vermeye karar vererek saçlarımı topuz yaptım ve makyajımı silerek yerine hiç bir şey yapmadım. Doğal halimi daha fazla seviyordum.
Üst kattaki odalardan birisini kendime oda olarak seçtim ve valizlerimi yatağın oraya bıraktım. Üzerimdeki elbiseyle evi temizleyemeyeceğim için hemen bir pantolon ve tişört giydim. Saçımı tekrar topladım ve bu sefer kafama mavi renkte bir bant da taktım. Tam aşağı inecekken telefonum çalmaya başladı. Çantamın içinde onu bulasıya kadar kapandı. Cevapsız aramaya baktığımda arayanın annem olduğu yazıyordu. Onu tekrar aradım ve ikinci çalışta açtı.
"Ah Ayla! Meraktan öldük kızım neden aramıyorsun? Saat kaç oldu hastaneyi bulmuşsundur herhalde. Nasıl bir yer? Kendine arkadaş buldun mu? Peki ya gece nerede kalacaksın?" annem beni daha fazla soru yağmuruna tutmadan cevap verdim.
"Ben iyiyim anne. Sen nasılsın? Evdekiler nasıl?" dedim.
"Kusura bakma bebeğim sadece seni merak ettim. Hepimiz iyiyiz . Bak babanında selamı var. Dur bir dakika oda seninle konuşmak istiyor." dedi ve telefonu babama uzattığı gelen seslerden belli oluyordu.
"Alo kızım, nasılsın?" demesiyle sesindeki özlemi hala duyabiliyordum. Babam her zaman benim İzmir'de kalmamı istemişti ama bende onun aksine İzmir dışına çıkmak istemiştim. Abimin üniversiteyi Balıkesir'de okumasıyla bunu daha iyi anlamıştı.
"İyiyim babacım. Asıl sen nasılsın?" dedim. "Sigaraya hala devam mı?"
"Boşver şimdi onu, sigaraymış!" dedi ve öksürmeye başladı. Sesi sanki benim yanımdaymış gibi kuvvetliydi. Öksürürken sesindeki hırıltıyı duyabiliyordum.
"Ah baba ah!"dedim hafif bir fısıltıyla ama beni duymamış olacaktı ki konuşmaya devam etti.
"Kalacak bir yer buldun mu kızım?" diye sordu.
"Evet, şimdide yerleşmeye başladım baba. Kirası uygun bir fiyattı, hem hastaneyede yakın. Biraz eski ama benim için sorun olmaz, nasıl olsa yalnız yaşayacağım." dedim.
"Tamam kızım. İyi iyi, güzel. Haydi kendine iyi bak." deyip telefonu anneme verdi. Zaten babam benimle telefonda ne zaman uzun konuşmuştu ki?
"Ayla günün nasıl geçti kızım? Hastaneyi anlatsana biraz." diye başladı annem ama devam etmemesi için araya girip,
"Her şey çok güzeldi anne. Hiç bir sorun yok. Merak etme ama ben şuan da biraz meşgulüm daha sonra konuşsak." dedim "Ben seni müsait olduğum bir zaman da ararım."
" İyi, peki. Görüşürüz kızım. Dikkatli ol!"
"Tamam anne." dedim ve telefonu kapatım arka cebime sıkıştırdım.
Aşağı indiğimde Sinan salon kısmını halletmişti. Bende yukarı katı temizlemiştim. Sadece ufak tefek eksikler kalmıştı ama daha sonra kendim de halledebilirdim. Yorgunluktan koltuğun birisine yığılmıştı. Benim geldiğimi anlayınca kalkıp oturdu. Bende gidip karşı koltuğuna oturdum.
"Ee aç mısın?" dedim.
"Hem de deli gibi" dedi karnını ovalarken.
"Şuan da bir şey yapamayıcağıma göre pizza söyleyebiliriz" dedim. "Sever misin?"
"Bana uyar." dedi.
Telefonu elime alıp internetten çevredeki pizzacıların numaralarını aradım. Bir kaç tane çıkınca içlerinden en iyisini arayıp sipariş verdim. Ben yemek işini hallederken Sinan'da biraz eski olan televizyonu 'hayır, hayır, iğrenç, salakça, böyle saçma programlar hala var mı?' gibi yorumlar yaparak kanalları değiştiriyordu. İki kanal arasında kalmışa benziyordu ki bana dönüp,
"Aşk mı, korku mu?" dedi gözünü kısım bana bakarken. Aşk mı? Iyk !!!
"Korku" dedim taklidini yaparken.
"Cesur kız" dedi gülerek. Kanalı değiştirip korku filmini açtığında tam da kadının çığlık attığı zamana denk gelmişti. Başta gerildim ama daha sonra alışmaya başladım.
Filmin adı 'Kimlik' di. Baş rolde ki adam on kişiden fazla insanı bebeklerken kendisine bağlamıştı. Hepsinin doğum günü aynı gündü ve çoğu birbirlerini tanımıyordu. Olaylar ilerledikçe hepsi şiddetli yağmur sonucu bir motelde kalmak zorunda kaldı ve ölümler olmaya başladı. Film çok güzel bir psikoloji filmiydi ve sonu tahmin edilmiyordu. Bitmesine az kalmıştı ve heyecanlı bir yerindeyken kapı çalmasıyla yerimden sıçradım. Sinan'ın da filmden etkilendiği belli oluyodu ama çaktırmamaya çalışıyordu. Sessizce içimden gülerken;
"Pizza heralde" dedim ve yerimden kalkıp kapıya doğru giderken ayağımı sehpaya çarptım. Sonra hem acı hemde sinirle kapıyı açtım ama karşımda kimse yoktu. Belki de yeni taşındığım için bana şaka yapmaya çalışan küçük çocuklardır diye düşünürken hava bir anda soğudu ve rüzgarın hafif esintisi sayesinde saçımdan bir kaç bukle özgür kalıp yüzüme düştü. Etrafıma bakındım ama kimse gözükmüyordu. Kafamı çevirip ormanlığın olduğu tarafa doğru baktığım da bir karaltı ağaçların arasında kayboldu. Arkamı döndüm ve kapıyı kapatım içeri girdim.
Sinan kaşlarını kaldırmış bana bakıyordu. "Eee?" dedi. "Hani benim pizzam?"
"Yanlış tahmin. Pizza değilmiş, heralde buradaki eğlence isteyen çocuklardı." dedim ama çocuklar olmadığını biliyordum. Ormanlığın oradaki karartı da neydi öyle? Ben az önce olanları düşünürken,
Sinan "Neyse birazdan gelir" dedi ve kapı tekrar çaldı. "Ben hallederim."
Pizzaları alıp içeri girdi ve hemen yemeye başladı. Benim iştahım kaçmıştı ama bir dilim falan yiyebildim. Hem televizyon izledik hem de yemeklerimizi yerken saat bir anda gece yarısını bulmuştu ve ikimizde esnemeye başladık.
Sinan " Ben artık gitsem iyi olacak yoksa az sonra buraya sızıp kalıcam."dedi ve ikimizde güldük. Ayağa kalktı ve kapıya doğru ilerlerken bende onu takip ettim. Kapıyı açtı ve tam giderken arkasından seslendim.
"Sinan."
"Evet?" dedi küçük bir tebessümle.
"Her şey için çok teşşekürler." dedim.
"Ne demek." dedi çarpık gülümsemeyle ve göz kırptı. "İyi geceler."
"Sanada" dedim arkasından sessizce ve bir süre daha onu izledikten sonra içeri girdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UZAKTAKİ EV
ParanormalAyla İstanbul'a ilk defa gelmiş bir genç kız idi. Şimdi onu yepyeni sorunlar ve bambaşka bir hayat bekliyordu. Bakalım Ayla yeni hayatında neler yaşayacak ?
