GÜNAH TOHUMLARI🍀 #Wattys2018

7.BÖLÜM

Multimedyada Atıl BARKIN

~Maya~

Şok üstüne şok yaşadığım bir günden daha herkese merhabalar. Evet evet bende bıktım fazlasıyla yaşadıklarımdan ama kader peşimi bırakmıyor.

Adenle yaptığımız sessiz mücadelenin kazananı olup onu bir kaç dakikalığına daha burda kalmaya ikna ettiğimi düşünüyordum ki ameliyathanenin kapısı açıldı. İçeriden ilk doktor çıktı. Arkasından ise kan verdiğim kız sedyede doktorun peşi sıra içeriden çıktı. Kız çok güzeldi. Ama bi dakika , bi dakikaaaa.

"Buuu kızz beniimmm aynııımmm" diyebildim. Şok içinde fazlasıyla saçma bir cümleyle durumu özetledim.

Aden ve Uraz'da suratıma büyük bir şok içinde bakıyorlardı. Aramızdaki kısa süren sessizliği Uraz çok anamlı bir sözle bozdu. "İşte şimdi ha*iktir" dedi durumumuza değişik bir şekilde yorum getirerek.

Bakışlarım Uraz'dan Aden'e kaydığında ben ve Uraz'a nazaran şokun ilk dalgasını atlatmış daha normale dönmüş gibiydi. Bunu koluma tekrardan sıkılaştırdığı elinden anlayabiliyordum. Kendince hala kaçabileceğim ihtimaline karşı önlem alıyordu. Yalnız atladığı birşey vardı. O da şu an burdan kaçmak düşündüklerim arasında en sondaydı.

Kafamı birazda olsa toparlamış Uraz'a doğru yönelmeye yeltenmiştim ki Aden'in kolumdaki eli maalesef buna engel oldu. Mecburen olduğum yerde kalakaldım.

"Bu kız kim Uraz?" diye bağırdım Uraz'dan tarafa dönerek. Biraz fazla sesimi yükseltmiş olmalıyım ki koridordaki bir kaç kişi dönüp bize doğru baktı. Çevredekilere pek de aldırış etmeden "Uraz ikinciye soruyorum bu kız kim?" dedim ilk seferdekinden daha yüksek bir sesle.

Uraz'da en az benim kadar şaşırmıştı ama bana cevap vermeliydi. Kimdi bu kız? Bana niye bu kadar benziyordu? Uraz bu kızı nerden tanıyordu? Ve dahası biri bana bunların hepsinin cevabını vermeliydi. Yoksa sıyırmam an meselesiydi.

Artık sinirden çok yalvarırcasına Uraz'dan bir cevap bekliyordum. "Uraz lütfen bir şey söyle" diyebildim titrek sesimi bastırmaya çabalayarak.

Uraz bakışlarını kilitlediği yerden kaldırarak ilk kez yüzüme baktı. "Biilllmiiiyorruuummm" diyebildi en az benimki kadar kötü çıkan sesiyle. Bakışlarını tekrardan iki saattir ayırmadığı noktaya kitlemişti ki sinirlerime daha fazla hakim olamadım. Aden'in elinden kurtulduğum gibi Uraz'ın yakasına yapıştım. "Ne demek bilmiyorum. Benimle dalga mı geçiyorsun sen?" diye bağırarak Uraz'ın bakışlarını ateş saçan gözlerime hapsettim. Artık bişeyler açıklığa kavuşmalıydı. Bilinmemezlikler içinde yüzmekten boğulmuştum.

"Yeter Uraz yeter. Yalvarırım artık bişeyler söyle." Ayakta durma çabalarım karşılığını bulamayıp Uraz'ın ayaklarının dibine yığılmıştım.

Yığıldığım yere Uraz'da ayaklarının üstüne çöküp yanıma geldi. Yüzümü ellerinin arasına alıp yeşil gözlerini üstüme dikti. "Sana yemin ederim Maya bilmiyorum." dedi sesindeki üzüntüden samimi olduğu belliydi. Ama biri bişeyler bilmeliydi.

"Yaa oysa Uraz? Yaa ölmemişse?" dedim Uraz'dan iyi bir şey duymayı medet umarcasına acınası sesimle. Ama ne yazık ki Uraz'da en az benim kader çaresiz ve şaşırmış duruyordu.

"Lanet olsun ki bilmiyorum Maya. Hiçbir şey bilmiyorum" dedi duraksadı. Bu suskunluğu ardından gelicek depremin habercisi gibiydi. "Sana şu an o senin kardeşin diyebilmeyi inan ki çok isterdim. Ama gerçekten hiçbir şey bilmiyorum Maya. Üzgünüm."

Şu an aslında söyleyeceği her şeye inanabilirdim. Eğer Uraz o sana senin kardeşin, o ölmemiş dese her şeye inanır sorgulamazdım. Çünkü yıllarca bu anı umut etmiştim. Kardeşimin hala yaşıyor olabilme ihtimali bile bana iyi hissettirmişti. Benim için onun o yangında öldüğüne inanmak çok korkunç bişeydi. Bende diğer ihtimale tutunarak yaşamayı tercih etmiştim. Ama şimdi belkide bu bir ihtimal değildi. Belki şu an orda yatan bu kız benim kardeşimdi. O ölmemişti. Yoksa bu kadar benzer nasıl olabilirdik ki?