İMKÂNSIZSIN AŞK (KURGU DEĞİŞMİŞTİR)

Yüreğim Acıyor🕊

Elimi tutup saçımı kulağımın arkasına doğru sokuşturdu.
Hafif tebessümle,"Sen neyi,nasıl istersen ben elimden gelen her şeyi yapacağım."dedi.
Sanki içime su serpilmişti de tuttuğum nefesimi bırakıp sıkıca sarıldım ve hıçkırıklarla ağladım omzunda.

🕊🕊🕊

Herkes farklı şekilde tükeniyor hayatta...
Kimi doğru insanı beklerken,
Kimi yanlış insana katlanırken...
Ve herkes bir şeyin bedelini ödüyor...
Bazen Seçimlerinin!
Bazen Seçemediklerinin!

Hayat tam da buydu ya zaten...
Olamaz dediğimiz her şey yaşanıyordu.

Çaresizlik artık kendini o kadar belli ediyordu ki, ne yapacağımı bilmeden, en basit planı uygulamaya koyuluyordum.
"Kenan.."dedim çenem titriyordu. Devam edemedim...
"Anka, sen bunu haketmiyorsun? Tüm bu yaşanılanları haketmiyorsun. Bu yüzden ne istersen yaparım. Lütfen bana mahçup bakma. Asıl utanması gereken bizleriz."
Yine dayanamayıp hüngür hüngür ağladım. Elimde değildi. Kendime acıyordum. Aklıma her o gece geldiğinde, delirecekmiş gibi oluyordum.

"Teşekkür ederim. Gerçekten..."dedim. Ece'de ağlamaya başlayınca odadan çıktı.
Bir süre sonra elinde su ile içeriye girdi.
"İçmek ister misin?"dedi alıp yavaşça bir kaç yudum aldım.

Yapacaklarımız hakkında Ece konuya girdi. Sadece sessizce , çaresizce dinliyordum.
"Önce ben Anneni ararım ve durumu anlatırım. Korkulacak bir şeyin olmadığını söylerim. Sonra sen ararsın Anka."
"Ama...o gece beni kaçırdıkları için her şeyim evde."dedim çıkabilen sesimle.
"Benim telefonla ararsın. Hem daha inandırıcı olur. İstersen tabi..."dedi Kenan.
Oldukça mahçup davranıyordu. Sürekli bakışlarını öne eğiyordu.
"Doğru. Öyle yaparız Anka. Annene bir kaç haftaya, döneceğini söylersin. Endişelenmemesi gerektiğini söylersin. Anlatırsın her şeyi. En azından endişesi biraz olsun diner böylelikle,"dedi Ece.

Vücudumda o kadar çok morluk ve kemer darbelerinden aldığım yaralar vardı ki,bu halde hemen Annemin karşısına çıkamazdım.
Dediğini kabul ettiğimi belirtmek üzere başımı salladım.

Yavaşça geriye doğru uzandım.
Halim yoktu...
Kısa bir sessizliğin ardından çıktılar odadan.

Allah'ım her zaman yaptığım gibi, bugünde yine sığınıyorum sana. Sen bu aciz kuluna yardım et.
Elimden tut benim, Allah'ım.
Yardım et bana!
Bu büyük imtihanın altından kalkmam için bana yardım et...
Her şeye rağmen ayakta durmam için bana yardım et...

**Baran**

Günlerdir ne yapacağımı düşünüp durmaktan aklımı yitirmek üzereydim.
Acaba O iyi midir diye kafamda kurup kurup etrafa saldırıyordum.

En kötüsüde, sevdiğim kadını her gördüğümde yüreğime saplanan hançer yüzünden, gözlerine bile bakamıyordum...

Eve dönmemiştim hâlâ, Kenan'ı arayıp öğreniyordum durumları. O'da zaten benimle pek konuşmuyordu.

Otelden çıkıp şirkete geçtim.
Kapının önünde Kenan'ı gördüğümde yanına gitmek için yeltendim,
"Tamam. Benim için uygun. Yarın gelirim."dedi. Telefonla konuştuğunu anlayınca, vazgeçip içeriye girdim.

Odama geçip önümde ki dosyalarla ilgilenip kafa dağıtmaya çalıştım ama pek olmadı.
Kalkıp camdan dışarıyı izlemeye başladım, bu biraz düşünme aşamasıydı...