"Burada biri var," dedim hattın diğer ucuna. "Her gün bıkmadan balkona çıkıyor ve sigara içiyor. Ben de onu izliyorum." Derin bir nefes aldı Yoongi hyung. Telefon cızırdadı; onun yer değiştirdiğini böylece anlamış oldum.
"Neden," diye sordu ilk önce. O her zaman olayla değil nedenle ilgilenirdi. Yutkundum. Benimde dalga geçmesin istiyordum çünkü yaptığım şey bana ve anneme çocukça geliyordu. "Ben gibi," dedim. "Oturuşu, derdi, bakışları... Çok ben gibi."
"Sana benzeyebilir ama sen değil. Ona kendini kaptırmadan kendi bataklığından çıkmaya bak."
Gözlerim dolarken ellerim titremeye başladı. "Çok acımasızsın, hyung." Güldü. Aslında beni düşündüğünü biliyordum lakin o yiğitliğe bok sürdüremediğinden bunu asla göstererek yapmazdı. Hışırtılar duydum. Sanırım yatağına uzanmıştı.
"Yeni hikayeni yazmaya başla sen. İnan birini izlemenin senin açından bir faydası yok."
"İyi geceler," dediğimde onay mırıltıları çıkartarak aramayı sonlandırdı. Bakışlarım masamın üzerindeki bilgisayarıma gidince kendimi sandalyeye atmış; bilgisayarın kapağını açmıştım.
Yeni bir word dosyası ile bakıştığım gecenin sabahında ilk defa sigara içmeye çıkmadı. Bilgisayarımı alıp mutfak penceresinin önüne kuruldum ama bütün bir gün boyunca; balkona çıkmadı.
Gece saat on ikiden sonra tam masadan kalkıyorken onun silüetini gördüm; geri oturdum. Sigarasını usulca yaktı sandalyesine oturmadan önce. İlk nefesi çekip dumanıyla zehirlenirken gözlerini kapatışı ile bende word dosyama ilk cümlemi yazdım.
"Sadece gidişler miydi bizi yalnızlaştıran yoksa o gidişlerin ardındaki insanlar mı?"
•
Çıkmazdayım. Ne ilham uğruyor kapıma ne de sevgi.
