DİLEK DEFTERİ [JEON JUNGKOOK ] ✓

~37~

💋İyi Okumalar💋

😍Seviliyorsunuz😍

Jungkook'unAnlatımından:

Bu bekleyiş nasıl bir bekleyişti?
Geçen her saniye, her dakika, beynimin her hücresini yiyip bitiren düşünceler ile içimde ki ağlama istediği daha da artıyordu.
Artık bitmesini istiyordum. Onu o soğuk yerden çıkartıp eve götürmek ve sarılarak uyumak istiyordum, onu her şeyden arındırarak uyutmak istiyordum.

Tam altı saattir, içeriye girip çıkan hemşireler ne bir şey söylüyor, ne de bilgi veriyorlardı.
Diğerleri de benim gibiydi, merakla olacakları bekliyorlardı.
Yoongi, Hoseok, Jimin ve Iseul yanımda oturuyor, Tae ise hastalarından fırsat bulduğu her an yanımıza geliyordu.

Elimle çenemi sıktığım zaman artık dayanamayacağımı anlamıştım. Yavaş yavaş kasılıyordum. İçimi yakıp kavuran sinir gittikçe artıyordu. Her sinirlendiğimde yaptığım gibi sağ dizimi ritmik bir şekilde sallıyordum.
Dizime konulan elin sahibine baktığımda Jimin bana endişeli bir şekilde bakıyordu.

"Sakin ol..o iyi olacak, inan bana."

Saatlerdir kendime söylediğim şeyi bir başkasından duymam ne işe yarayacaktı ki?
Kim ne derse desin sinirim azalmıyordu, aksine daha da çoğalıyordu.
Gözlerimi kapatıp sakinleşmeye çalıştığımda ameliyathanenin kapısı açılmış ve bir asistan dışarıya çıkmıştı.
Ayağa kalkıp önünü kestiğimde bana tip tip bakıyordu.

"Durumu nasıl? Bir şey söyleyin."

İlk önce kolunu tuttuğum elime bakmış ve çekmemi sağlamıştı. Sonra bana baktığında kaşları çatıktı.

"Bu konu hakkında size bilgi veremem. Doktor size gerekenleri söyleyecektir."

Suratına bakarken ellerini ceplerine sokarak gitmiş, beni sinirimle baş başa bırakmıştı.
Sinirime yenik düşüp bağırdıktan sonra duvara vurmaya başlamıştım. 

"Biriniz de! Biriniz de bir şey söyleyin! Lanet olsun!"

Arka arkaya vurduğum duvarda beliren kırmızı lekeler ile elimin kanadığını anlasam bile durmamıştım.

"Koskocaman hastahanede, bir hemşire bile sıçtığım çenesini açıp tek kelime etmiyor!"

Kulaklarım uğuldamaya başlamıştı. Gözüm dönmüştü ve ben delirmek üzereydim.

"Jungkook yeter!"

Iseul kolumu tutup beni savurduğunda nefes nefese bir şekilde onlara bakmıştım. Artık dayanamamıştım, gözümden bir damla yaş akmıştı.

"Dur artık lütfen. Sinirini etrafından çıkarmayı kes. Senin kadar biz de meraklıyız. Bir tek canı yanan sen misin?"

Hâlâ nefes nefeseyken başımı önüme eğmiştim.
Gözlerim kendiliğinden kapanırken narin bir dokunuş hissetmiştim tenimde, onun dokunuşlarına benzeyen.

"Gel, otur ve sakin ol."

Beni tekrar yerime oturttuğunda ne ara gittiğini bilmediğim Hoseok yanında bir hemşire ile gelmişti. O an elimin kanadığını bile unutmuştum. Elimi saran hemşire sinirli olduğumu anlamış olacak ki işini hemen bitirip gitmişti.
Bu gün sinirimi bu hastahaneden birinden çıkarmadan gidersek eğer şanslı sayılırlardı.