Kalp Sızım

Fazlasıyla Kırıldık

Yeterince kırmadılar mı bizi?
En çok güvendiğimiz insanlar arkamızdan bıçakladı.
En kötü günümüzde onlara en çok ihtiyacımız olduğu dönemlerde arkalarını dönüp gittiler.
Gitmekle kalmayıp, yaramıza tuz bastılar.
Peki neden ben? Hiç sordunuz mu kendinize. Bunun cevabını duyar gibiyim hepimiz sorduk .

Çok kızdık bazılarına, çok kırıldık...
Kızgınlığımız geçti, ya kırgınlığımız?
İşte o her zaman bizimle.
Affetsek olmuyor, affetmesek olmuyor.
Kendimize yük ediyoruz bunları.
Her ne kadar unuttum desekde bazı şeyler kalıyor. Kolay kolay unutulmuyor.
Neydi bizim suçumuz, çok sevmek mi?
Evet sevdik, deli gibi sevdik, sonunun kötü biteceğini bilemeden sevdik.
Hayallerimizi kurarken iyi şeyler düşündük ve yıkıma uğradık. Hangimiz hazırdı bu yıkıma?
Ben değildim!
Uykumuzda onun adını sayıkladık her defasında , çok kızdık .
"Neden gittin, beni bir başıma bırakıp neden gittin!"
Her olay olduğunda, her canımız yandığında aradık , aklımıza geldi , bitmeyecekmiş gibi başladık, gelmemiş gibi de gittiler.
Koca dünyada , o kadar insan varken biz o diye sabahlara kadar ağladık.

Onunla en son sigara içtiğini bile özlersin. "Bir daha içsek, son kez , son bir kez içsekde öyle gitseydi" Bu cümleyi her sigara içtiğimizde söyledik.
Bir daha çektik ciğerlerimize lanet olası sigarayı. O değil miydi bizi rahatlatan.
Gidişinin ardından kaç tane yaktık?
Sayısı yok bunun, fazlasıyla yaktık.
Ama gelmedi demi , evet gelmedi.
Çünkü gitti o , bir daha asla gelmeyecek. Zor olur, imkansız olur belki ama , alışıyoruz.
Alıştığımız kişiyi tekrar istemiyoruz.
"Ben alıştım yokluğuna, tekrar gelipde hayatımı batırma, bu sefer gerçekten kaldıramam".
Biz artık kapanmayan bir yara besliyoruz içimizde ve bunu sadece biz biliyoruz..