coś nie do końca [mój] taniec z agonią

can you see my eyes are shining bright?

#12 Krążyłam po mieście, jakby uciekając przed czymś. Męczyło mnie to niemiłosiernie, ale byłam zbyt mała, żeby bardziej się w to zagłębiać. Po prostu cierpiałam, ale tak było trzeba. To konieczność. Mogę nawet stwierdzić, że z czasem stało się to przyzwyczajeniem. Dzieciaki miały swoje bronie, a jedyną rzeczą, którą ja mogłam się pochwalić była siła.

A tak naprawdę byłam taka słaba.