You Saved My Life {One Direction}

27. I'm Ed Rose.

"I'm Ed Rose" zegt Harry zacht.

Ik kijk hem met grote ogen aan en zeg "you are kidding me right?" Harry kijkt naar beneden terwijl hij zijn hoofd schud.

Ik sta boos op en zeg dan "I can't believe you. All this time you just lied to me about everything."

Harry staat ook op en begint "Rose I'm sorry but-" maar ik kap hem af. "No I don't even want to hear it. You knew how much you meant to me and I didn't kissed you, Harry because it wouldn't be fair to you, Ed."

"Please let me explain" zegt Harry wanhopig. "No I won't. You were my idol and I always thought you are the only person that would never lie to me and that would never hurt me. But I was wrong."

Ik loop stampvoetend naar de trap en loop snel omhoog naar de tweede verdieping.

Daar aangekomen loop ik snel naar mijn kamer. En net als ik de deur van het slot draai hoor ik ineens "Rose!" Ik kijk naar links en zie daar Harry in mijn richting rennen.

Snel loop ik naar binnen. Ik wil de deur dicht gooien, maar ik ben te laat. Harry duwt er tegen aan.

"Rose can we please talk about it?" Ik zucht en zeg "No Harry. Leave me alone."

Ik probeer de deur zo hard als ik kan dicht te drukken, maar zonder succes. Ik duw zelfs zo hard dat mijn pols ineens enorm pijn doet.

Snel laat ik de deur los en ga er met mijn schouder tegen aanstaan. Ik probeer hem op deze manier dicht te duwen en gelukkig lukt dat wel. De deur valt met een harde klap dicht.

Ik laat mezelf zuchtend via de deur naar de grond zakken en barst dan uiteindelijk in tranen uit.

Ik kan gewoon niet geloven dat Harry me dit heeft geflikt. Hij is de enige persoon waarvan ik dacht dat hij niemand kwaad zou doen. Maar hij heeft gewoon glashard tegen me gelogen en met mijn gevoelens gespeeld.

Nu ik er zo over nadenk valt ook alles op zijn plaats en ik voel me zo dom dat ik het niet door had. Ed was van Harry Edward Styles, alles wat hij wist over Harry, de facetime, de opmerking bij de meet and greet, de reactie onder de foto nadat ik het tegen Ed had verteld, het weg lopen wanneer hij met Ed belde, de 'toevallige' ontmoeting in de lunchroom en natuurlijk dat hij zijn eigen nummer niet wou geven.

Ik word uit mijn gedachte gehaald door het geluid van mijn telefoon. Nog steeds snikkend haal ik hem uit mijn broekzak.

Het is Ed, ofterwijl Harry. Voordat ik het bericht uberhaupt open verander ik eerst zijn naam.

Donderdag 10 mei 13:04

Harry 💔: I'm so so so sorry Rose. Please stop crying... I didn't meant to make you feel this way.

Harry 💔: I'm sitting in the hallway. Can you please open the door so we can talk?

Harry 💔: You need to know that I just wanted to help you. I thought that if I gave you my real name you wouldn't believe me and would think that I only tried to make you feel ridiculous. Also if you would believe me I thought you might treat me different and would be afraid to tell me everything.

Harry 💔: I hate myself. I wanted you to feel better about everything but now I am the reason you are crying.

Harry 💔: Would it help if I go away?

U: Yes it would.

Harry 💔: Okay, then I'm going. But please call or text me if you need anything or just want to talk. For you I'm always available.