Tym czasem w lesie
Odkąd uciekłam od ojca nie mam nic. Przez ból brzucha nie czuję głodu. Wędruję tak bez celu. Fajny powiew i szelesty drzew, a to mnie tak uspakajało, że przerwałam wędrówkę i musiałam usiąść przy dowolnym drzewie. Aż w pewnym momencie, coś było słychać jakieś odgłosy.
Lidia:
Boję się.
Kroki ucichły. Ale wyczuwam, że ktoś mnie obserwuje z góry. Spojrzałam na korony drzew i zobaczyłam Lalkarza i Klauna. Czy oni o mnie widzę, bo nie wiem co się dzieje.
Laughing Jack:
Witaj młoda damo. Czemu jesteś w lesie całkiem sama.
Puppeteer:
Nie bój się. Zabierzemy ciebie.
Lidia:
Naprawdę. Czytałam o was.
Laughing Jack:
I wiesz o nas wszystkich.
Lidia:
Tak.
Sympatycznie się z nimi gada. Spacer po lesie z nimi był udany po czym doszliśmy do wielkiej willi. Taki przyjemny dom i wszyscy tu mieszkają. Mam nadzieję, że moja bliźniaczka tam jest. Bardzo za nią tęsknię po takiej długiej rozłące. To było bardzo ciężkie.
Puppeteer:
No i jesteśmy na miejscu.
Nagle, ktoś wybiegł z rezygnacji. To nie możliwe to ona na prawdę ona, czy to moja ukochana bliźniaczka.
Stefania:
Lidia to ty!
Lidia:
Nie płacz. To ja.
————————————————————————
(A, jednak się stało. W końcu po tyłu latach się odnajdują to jest takie wzruszające.
Przepraszam 😭😭😭
Takie piękne)
CZYTASZ
Bliźniaczki
HorrorTu nie ma co opisywać. Tylko mnie śledźcie i czytajcie, a wszystkiego się dowiecie o Bliźniaczkach i ich losie.
