Unlock My Friends ปลดล็อกคำว่าเพื่อนออกที [END]

จับถ่างขาแล้วก็...

     04.00 น.
     มีเงาของผู้ชายร่างยักษ์หรือจะเรียกว่า...มาดแมนแฮนซั่ม! ที่ลักลอบใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้ามา
โดยในห้องไม่ได้สว่างเหมือนกับทางเดินด้านนอกซึ่งด้านในห้องจะมีแสงไฟสลัวๆ จากทางระเบียงสาดส่องเข้ามาเพียงเท่านั้น เจ้าของร่างยักษ์เดินตรงไปยังห้องนอนซึ่งเขาก็คุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี

     แกร๊ก!
     เสียงเปิดประตูห้องเงียบเชียบไร้ความเคลื่อนไหว ราวกับเคยเป็นสายลับหรือนักย่องเท้าเบาก็ไม่ปาน ตัวผู้ชายร่างยักษ์มองหญิงสาวร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง ใบหน้าหวานนิดๆ คมหน่อยๆ สไตล์สาวเอเชีย ทำให้เขาอดที่จะแกล้งไม่ได้

     พรึบ!
     "อืออ..."
      ร่างเล็กส่งเสียงในลำคอ พร้อมกับคลำหาผ้าห่มที่เขาดึงออกจนตกเตียง ทำเอาชายร่างยักษ์ได้ใจใหญ่ เขาจับขาทั้งสองข้างของร่างเล็กถ่างออกแล้วก็...
     พรึบ! (เสียงดึกผ้าห่ม)
     ตุ๊บ! (เสียงตกจากเตียง)

     "โอ๊ย!..." (ตัวเล็กร้องด้วยความเจ็บ)
     "อุ๊บ...คิกๆ"
      ร่างยักษ์กลั้นเสียงหัวเราะจนตัวสั่นสุดท้ายก็ทนไม่ไหวเมื่อมองเห็นสภาพของร่างเล็กที่หน้าคว่ำอยู่บนพื้นจนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา หญิงร่างเล็กจากที่สลึมสลือก็ตื่นโพรงตาสว่างทันที

     "ไอ้ซีเวียส! แก...แกตาย ย๊ากก!"
      ริชกัดฟันกรอดพร้อมจ้องหน้าเพื่อนตัวเองขเม่ง ด้วยเสียงข่มขู่ทำเอาซีเวียสวิ่งหนีร่างเล็กแทบไม่ทัน ก็ลองไม่ทันดูสิ โดนอัดแน่!

      "แกอย่ามาโรคจิต วิปริต...ไอ้ลามก!"
      ริชกร่นด่าซีเวียสที่วิ่งสี่คูณร้อยเมตรรอบห้องของตัวเอง

      "หยุดก่อน! หยุ๊ด! ฉันแค่จะมาปลุก"
       ทางซีเวียสก็เริ่มเหงื่อตกเพราะวิ่งมานานแถมยัยตัวเล็กก็ไม่ใช่แรงคนซะด้วย แรงควา- ชัดๆ!

     "ไปไหนวะห๊ะ!"
     "ไปเที่ยวกับชมรมไง!!"
     ริชถึงกับตาเบิกกว้างเพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปวันนี้