Unlock My Friends ปลดล็อกคำว่าเพื่อนออกที [END]

ถึงที่หมาย

เฮ้อ...ความจริง ฉันก็ไม่ได้กลัวหรอกนะ ที่จะได้นั่งกับซีเวียส กลัวว่าหมอนั้นจะทำอะไรพิเลนๆ ซะมากกว่า คิดแล้วก็ปวดตับจริง
นั่นไง ผิวขาวๆ สว่างๆ ออร่าหน่อยๆ เดินขึ้นรถมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันหนึ่งดอก

"กวน ตี-"
"เอ้า! ไรวะ?"
แน่ะ ยังจะมาย่นจมูกใส่อีก!!

"หวานกว่าคู่กระผมอีกครับ เนอะๆ โอลิเวีย"
พอขับรถไปได้สักพักก็มีเสียงแซวจากทางหลังรถดังขึ้น

"ใครอะ"
ฉันกระซิบถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ไอ้ดุ๊ก เพื่อนที่คณะ"

"แฟนแกเหรอวะ"
"คนนี้แฟนมัน โอลิเวีย"
"อ่อ.."
ซีเวียสกระซิบตอบเบาๆ จนทำให้หน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก

"อะ...แฮ่ม"
เสียงคนขับรถดังขัดจังหวะ จนทำเอาฉันต้องผละออกห่างจากซีเวียส เพราะอะไรหรอ? เพราะคนขับรถมองจากกระจกมองหลังยังไงล่ะ

"ยัง"

"โอ้โห ยัง..คิดว่าไงเหรอโอลิเวีย"

"แปลว่าเดี๋ยวก็เป็นไงจ๊ะดุ๊ก.."

"อย่าแซวมันมากดิ เดี๋ยวมันเขิน"
จ็อบส์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ซันย่าก็อดแซวไม่ได้  เพียงแค่บทสนทนาสั้นๆแค่นี้ ก็ทำให้เรียกเสียงหัวเราะของคนทั้งรถได้ การที่ดุ๊กกับโอลิเวียจะแซวโดโลธีก็ไม่แปลกหรอก เพราะโดโลธีนั้น... ไม่บอกดีกว่า

"เอาแขนมานี่"
ซีเวียสที่นั่งอยู่ข้างๆ ถือวิสาสะจับมือข้างซ้ายฉันไปใกล้กับมือข้างขวาของเขา
แชะ แชะ แชะ
พร้อมกดชัตเตอร์ถ่ายรูป ไปหลายช็อต แถมอัพลงไอจี แท็กฉันอีกต่างหาก เหมือนคู่รักไปสิ

-3-*

4 ชั่วโมงผ่านไป

          มาถึงสักทีสินะ ที่นี่คือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแต่ข้างหน้าจะเป็นโบสถ์ ส่วนด้านหลังจะเป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ฉันเดินตามซีเวียสที่ถือกระเป๋าของฉันเดินนำไปก่อน แล้วไปสมทบกับซันนี่เพื่อที่จะเอาของไปเก็บ