Unlock My Friends ปลดล็อกคำว่าเพื่อนออกที [END]

ขอโทษที...พอดีตั้งใจ

เช้าวันต่อมา
กระแสข่าวระทึกครึกโครมมากขึ้นกว่าเดิม ทำเอาซีเวียสกลายเป็นดาราดังใหญ่ไปแล้ว ไม่ได้การ ฉันต้องไปปฏิบัติตามแผนที่นัดแนะกับซีเวียสให้สำเร็จ จึงมาที่
King of Prussia Mall ห้างของพ่อฉันนั่นแหล่ะ พอมาถึงฉันก็ติดต่อหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยให้ประสานฝ่ายระบบกล้องวงจรปิด ซึ่งฉันก็ได้หลักฐานมาอย่างแน่นหนา พร้อมบอกหัวหน้าฝ่ายบุคลากรให้นำประวัติของพนักงานคนนี้มา ซึ่งก็มาอยู่ในมือของฉันเรียบร้อยแล้ว!
เธอชื่อ ลีเลียต เบิร์ด เป็นชื่อที่ฉันจำขึ้นใจจากการจำเพียงครั้งเดียว

"ติดต่อให้เธอมาพบฉันด้วยนะคะ"
ฉันเงยหน้าละจากกองงานของผู้เป็นแม่หันไปบอกหัวหน้าฝ่ายบุคลากร
ชักจะสนุกแล้วสิ..
แล้วต่อจากนี้...เพียงแค่รอให้เธอมาถึงห้องของรองประธานซึ่งก็คือห้องของแม่ฉันเองถัดจากห้องของพ่อที่เป็นตำแหน่งประธานบริษัท ทันทีที่ลีเลียตเดินเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจที่เห็นฉันนั่งอยู่บนโต๊ะกลางห้อง ซึ่งตรงนี้ต้องเป็นโต๊ะของรองประธานหรือก็คือของแม่ฉันไง

"สะ...สวัสดีค่ะ"
ฉันยกมือขึ้นห้าม

"ไม่ต้องมากพิธี...ฉันจะไม่เอาเรื่องที่เธอไม่รู้จักมารยาทก่อนเข้าห้องคนอื่นก็แล้วกัน"
ฉันบอกยิ้มๆ นี่กำลังด่าอยู่นะ...

"ขะ...ขอบคุณค่ะ"
เธอยิ้มเจื่อนๆ มาให้แต่แววตาสั่นไหว คงจะตกใจมากละสิ ที่เห็นฉัน หึ!

"เอาล่ะ...ฉันชื่อ ริช เป็นทายาทคนต่อไปของบริษัทนี้ ห้างนี้" พร้อมส่งยิ้มสวยไปให้ "เรามาเข้าเรื่องกันเถอะ เธอทำให้เพื่อนของฉันต้องอับอายขายหน้าและเสื่อมเสียชื่อเสียง" ฉันกดเสียงต่ำลงเพื่อกดดันคนตรงหน้าที่เอาแต่ก้มหน้าหงุด "เธอจะเลือกระหว่างลาออกจากที่นี่ดีๆ หรือจะให้ฉันไล่เธอออก" พร้อมพูดต่อด้วยท่าทีสบายๆ "ฉันก็ไม่ได้อยากไล่เธออกหรอกนะ ขอโทษจริงๆ...ฉันตั้งใจ" พอถึงประโยคนี้ ลีเลียตก็เงยหน้าขึ้นมาหาฉันด้วยน้ำตาที่นองหน้าแต่ใครจะสน ฉันยักคิ้วใส่อย่างไม่เกรงกลัวว่าเธอจะรู้สึกยังไง
สุดท้ายลีเลียตก็ลาออกเอง โดยฉันไม่ได้ขู่อะไรเลยจริงๆนะ :)
ต่อให้เธอมาสมัครงานที่นี่ใหม่ ขอบอกเลยว่ารายชื่อของเธออยู่ที่แบล็คลิซแล้วล่ะ