Unlock My Friends ปลดล็อกคำว่าเพื่อนออกที [END]

ฉันน่ะ...รู้ใจแกที่สุด

พอมาถึงห้อง ฉันก็เข้าไปในห้องโดยที่ไม่ได้คุยอะไรกับกับซีเวียสเลย จนซีเวียสอดสงสัยไม่ได้ที่ริชไม่คุยด้วย

ซีเวียสทอร์คอ็อฟเดอะทาวน์
ทันทีที่เดินเข้ามาในห้องของตัวเองเสร็จ ผมก็เอาของที่ซื้อมาแบบพะลุงพะลังไปเก็บ หลังจากที่แยกของเสร็จแล้วสายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับถุงใบสีฟ้าๆ ใบหนึ่งที่ด้านในมีกล่องนาฬิกาอยู่ นึกออกแล้ว...ที่แท้ก็นาฬิกาคู่ที่ซื้อใส่ด้วยกับกับริชนี่เอง ว่าแล้วก็ตัดสินใจเดินมากดกริ่งหน้าห้องของริชรอสักพักริชก็ยังไม่ออกมา ในใจรู้สึกร้อนรนว่าทำไมคนในห้องถึงไม่ยอมเปิดประตูหรือจะลื่นล้มหัวฟาดพื้น เอ๊ะ! หรือว่าจะเกี่ยวกับสิ่งที่ริชไม่คุยกับเขาหลังจากที่ออกมาจากห้าง
ความจริงเรื่องที่ริชบังคับให้ใส่ชุดแปลกๆ นั่น ผมโกรธนะที่เธอทำแบบนั้นแต่ผมก็กลัวว่าริชจะไม่พูดด้วยมากกว่า ยอมเสียใจที่ไม่ได้แต่งตัวแบบบุรุษชาตรีแต่แต่งตัวแบบบุรุษอิสตรีซะมากกว่า ผมเลยไปหยิบคีย์การ์ดห้องของริชที่ห้องของผมมาเปิดที่ห้องของริช

"ไอ้ริช!"
ผมตะโกนหาริชทันที เพราะมันไม่เห็นมีใครอยู่เลย

"ไร?..."
ริชเดินมาหาพร้อมด้วยน้ำเสียงบอกหน่ายๆ

"แกเป็นไร?"
"เปล่า..."
"รู้ละ..."
ริชเบิกตากว้างทันทีที่ผมรู้ทันเธอ แหะๆ เรื่องแค่นี้ใครจะไม่รู้ทันกัน..

"นี่แกรู้เหรอ? จะ..."
"โห...มันเป็นเรื่องธรรมชาติไปแล้วปะ วันนั้นของเดือนอะ"
ผมชิงพูดตัดหน้าริชก่อน จนทำให้เธอตาค้าง แน่ะ! ผมเดาถูกละสิ.. "แปลกละสิ...ทำไมฉันรู้"
ผมบอกแบบนั้นออกไปพร้อมกับชูกล่องเรือนนาฬิกาคู่ที่เพิ่งซื้อมาเอามาวางไว้บนโต๊ะพร้อมแกะกล่องเอานาฬิกาขึ้นมาใส่ที่ข้อมือข้างซ้ายของริช "ฉันน่ะ...รู้ใจแกที่สุด" ผมบอกเธอพร้อมจ้องตาเพื่อที่จะสื่อความหมายที่ลึกซึ้งออกไป
ซีเวียสเขายังยืนยันคำเดิมว่าข้อสันนิษฐานของตัวเองนั้นถูกต้องที่สุดแต่หารู้ไม่ว่าริชนั้น เขาไม่ได้เป็นวันแดงเดือดแต่เป็นสมรภูมิโหดหึงแทน!