No-time

Moment van De Sprong

Met een harde schreeuw laat ze zich gaan.
Ik ren erop af. Ik schreeuw net zo hard. 'Nee!'
Een seconde kruizen onze blikken. Ik zie angst, onbegrip, verdriet maar een ding doet me het meeste pijn. Verbazing. Alsof ze het gek vindt dat ik haar tegen wil houden.
'Alexa!' Ik grijp naar haar slingerende hand. Maar ik graai in de lucht.
Alexa beweegt met haar mond en maakt een hartje van naar handen.
Ik ben te geschrokken om te reageren.
Alexa klapt met een krachtige klap op het water. Als ze niet dood is, heeft ze minstens al haar botten gebroken.
Ik ren naar beneden. Mijn gympen klinken hard op het beton. Ik ren de trap af die naar de hoge brug leidt. 'Alexa!'
Ik sprint het laatste stukje en duik in het water. 'Alexa...' ik ga kopje onder, het water prikt in mijn ogen. Ik speur mijn omgeving af, maar ik kan haar niet vinden.
Hijgend kom ik weer boven. Ik begin hysterisch te huilen. Ik heb zo'n spijt. Het spijt me zo. Het doet zoveel pijn. Dit is mijn schuld. Dit is mijn straf.
'Alexa.' Snik ik. Vermoeid zwem ik terug naar de kant. Snikkend klim ik op de oever. Ik wrijf het water en de tranen uit mijn ogen. Op dat moment neemt mijn automatische piloot het over. Ik spring op mijn fiets en fiets naar huis.
Ik denk niet meer aan Alexa. Ik rij naar huis en parkeer mijn fiets alsof er niks aan de hand is. Ik knik naar mijn zus die op de trap zit. Ze kijkt me bedenkelijk aan.
'Hoi.' Ik wurm me langs haar en ik loop naar de badkamer. Ik staar naar het meisje wat ik in de spiegel zie. Een witte huid, wallen van vermoeidheid en mijn donkere haren op mijn hoofd geplakt. Ik droog mijn haar en loop naar mijn kamer. Ik doe mijn natte spullen uit en ik trek mijn pyjama aan. Ik zet mijn muziek op z'n hardst en pak mijn telefoon. Niemand mag dit telefoontje horen. Aarzelend druk ik het nummer in.
'Ze is dood. Ze is van de brug gesprongen.' Zeg ik zodra er wordt opgenomen. Mijn stem klinkt vreemd. 'Ik heb het geprobeerd te voorkomen. Het had geen zin.'
'Dus je had gelijk.' Aarzelt de stem aan de andere kant van de lijn.
'Ja.' Nog nooit heb ik zo het zo gehaat dat ik gelijk heb.
'We zijn te ver gegaan....' Ze hangt op. Ik leg mijn telefoon weg en zet de muziek uit.
Ik laat me op bed vallen en ik pak mijn dagboek. Ik ben kapot.