No-time

16 jaar en 14 dagen na de sprong

{Charissa}
Ze verdedigen en beschermen Amy met hun leven. Ze zijn bang dat iemand haar pijn gaat doen, en dat is natuurlijk te recht, maar ik moet Elise helpen. Ik kan niet leven zonder Elise, zelfs al betekend het dat ik mijn hele leven de gevangenis in ga.
Ik zie de politie-auto wegrijden, maar ik zie Amy voor het raam staan. Ze praat met iemand. Ik denk met haar vriend of met een agent.
Ik zie opeens inderdaad Marc voor het raam. Hij geeft Amy een kus op haar wang en loopt het beeld uit. Opeens gaat de deur open en stapt hij naar buiten. Ik zie aan zijn houding dat hij blij is om even het huis uit te gaan. Op zijn rug zit baby Lisa in een draagzak. Ik haal opgelucht adem. Geen kinderen meer in de buurt.
'Je kan dit. Denk aan Elise.' Fluister ik. 'Het gaat slecht met Elise. Je moet dit nu doen.' Ik stap uit de schaduw van de boom zodra Marc en Lisa uit het zicht zijn.
Aarzelend druk ik op de bel.
Niemand doet open.
Voorzichtig klop ik op de deur.
Geen reactie.
Ik pak de brievenbus klep en hou die omhoog. 'Hallo, dit is Charissa.'
Ik hoor niks.
'Amy, kan je opendoen?' Vraag ik zacht. 'Ik wil met je praten.'
'Oké dan, wacht even.' Hoor ik.
Amy schuift een slot open en draait een paar sloten met sleuteltjes open. Dan gaat de deur open. Amy ziet er van dichtbij vermoeider en slechter uit dan ik had voorzien van veraf.
'Het spijt me zo erg van je zus en Puck.' Zeg ik oprecht.
Amy knikt. 'Kom maar even binnen. Ik mocht de deur eigenlijk niet open doen.' Zegt ze en ze stapt op zij.
Ik knik en bedank haar terwijl ik naar binnen stap.
'Wil je misschien koffie? Thee?' Vraagt Amy.
'Nee hoor.' Zeg ik. 'Is er geen politie om je in de gaten te houden?'
'Die waren er.' Zegt Amy en ze glimlacht zwakjes. 'Ik heb ze weggestuurd. Ik heb liever dat ze extra mensen zetten op het onderzoek wie dit heeft gedaan.'
Ik knik. 'Waar is uw man?'
'Die is net vertrokken voor dat jij kwam.' Zegt Amy. 'Ik vind het ergens wel fijn dat je er bent Charissa. Als zoiets je overkomt denk je anders over dingen dan eerst en als je alleen bent zie je spoken.'
Ik knik weer.
'Kom zitten.' Zegt Amy en ze laat zich op de bank zakken. 'Hoe gaat het met jou? Het is niet niks wat je hebt gezien.'
'Ach.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb niks te klagen vergeleken met jou.'
'Kom nou zitten, ik word zenuwachtig van je gedraai.' Zegt Amy.
Kennelijk ziet ze dat ik zenuwachtig ben. 'Ik moet eigenlijk naar de toilet.' Zeg ik.
Amy glimlacht weer lichtjes. 'Eerste deur links op de gang.'
'Dankjewel.' Ik draai me om en schiet de hal in. Ik kijk in de spiegel en geef mezelf een korte oppepper zodat ik het aandurf. Ik spoel de toilet door om het geloofwaardig te maken en loop dan de woonkamer in. Maar Amy zit niet op haar plek.
'En nu ga jij mij heel rustig uitleggen waarom jij dingen wilde weten over Eve en Alexa.' Hoor ik achter me. Amy kijkt me moeilijk aan en richt een koksmes op me.
Ik deins achteruit. 'He! Stop!' Zeg ik.
'Ik doe je niks. Zolang jij mij maar vertelt wat ik wil.' Zegt Amy trillerig. 'Ik vertrouw je niet Charissa.'
'Eve en Alexa zijn mijn zussen.' Zeg ik zacht. 'Maar ik deel de mening van mijn ouders niet hoor.'
'Welke mening?'
'Z-ze vinden het jullie verdiende loon dat Nadia en Puck dood zijn.' Ik voel hoe de tranen opkomen. Ik vind het stom. Ik haat mezelf door deze actie!
'Oh Charissa.'
'Ik wilde weten wat er echt is gebeurd. Ik hoorde altijd alleen maar mijn ouders' kant van het verhaal.' Zeg ik zacht. 'Ik dacht... ik dacht dat Nadia het me kon vertellen.'
Amy laat haar wapen zakken.
Ineens trap ik het wapen weg.
'Charissa! Ik doe je niks!'
'Voor de zekerheid.' Ik buig me naar voren en pak het mes op. 'Sorry Amy.' Zeg ik dan en ik steek vooruit. Amy deinst achteruit en weet net mijn mes te ontwijken.
'Hou je mes bij jezelf!' Schreeuwt ze. 'Wat doe je Charissa? Ben je net zo erg als Eve?'
Ik begin te huilen. Door de waas van tranen kijk ik Amy aan. 'Ik moet dit doen. Elise gaat anders dood.'
'Wie is Elise?' Vraagt Amy terwijl ze me duidelijk probeert te kalmeren.
Ik slik. 'Mijn beste vriendin. Ze heeft nierfalen en het duurt niet lang meer, of ze gaat dood.'
'Waarom zou mij vermoorden helpen?' Vraagt Amy geschokt.
'Omdat mijn moeder veel macht heeft in het ziekenhuis en ze alle hulp en donoren tegenhoudt. Als ik deze opdracht volbreng, gaat ze Elise pas helpen.'
'Wat voor moeder heb jij!' Roept Amy walgend. 'Wat een kutwijf!'
Ik huil nog harder. 'Elise is de enige die mij niet uitkotst door wat mijn zussen hebben gedaan!' Zeg ik hard. 'Ik zou een kogel voor haar opvangen, maar dat helpt haar niet. Het enige wat ik moest doen was een kogel afvuren.'
Amy bijt op haar lip. 'Dus je hebt Nadia vermoord?'
Ik knik voorzichtig en ik veeg mijn tranen weg. 'En Puck. En het spijt me heel erg. I am truly, truly sorry. Maar ik moet dit doen. Voor Elise.'
'En nu ga jij mij vermoorden voor Elise.' Constateert Amy. 'Drie mensen dood voor een zwak meisje?'
Ik voel woede groeien. 'Elise is niet zwak!' Schreeuw ik. 'Ze is een vechter en ze houdt het al heel lang vol!'
'Ik weet niet of Elise het leuk vind om te horen dat jij mensen hebt doodgemaakt voor haar.' Zegt Amy. 'Of denk je dat ze vereerd is?'
'Je probeert tijd te rekken.' Zeg ik boos. 'Maar dat werkt niet Amy.' Ik steek vol in haar buik. Amy zakt op haar knieën. Ze houdt de wond van haar buik vast alsof ze het niet kan geloven. Ik steek en steek en steek tot ik zeker weet dat het niet lang meer kan duren voor ze dood is. Ik laat haar vallen. 'Sorry Amy.' Ik sta op en ren naar de deur. Ik ruk hem open en vlucht naar de boom waar ik eerder stond. Ik zie Marc en Lisa terugkomen. Wauw. Ik dacht dat, dat soort dingen alleen in boeken en films gebeurde. Ik zie hoe hij naar de open deur kijkt, naar binnen loopt, en vervolgens paniekerig beweegt en zijn telefoon pakt en iemand belt terwijl hij naar beneden zakt om haar waarschijnlijk aan te raken.
Ik zucht en draai me om. Ik bel mijn moeder.
'Mama. Ik heb gedaan wat je vroeg.' Zeg ik zodra mijn moeder opneemt.
'Goed gedaan schat. Ik ben trots op je.'
'Help Elise.' Zeg ik.
'Elise? Ik weet niet wat ik zou moeten doen?'
'Mama, je hebt het beloofd. Help Elise, alsjeblieft.'
'Nee. Ik weet het. Maar Elise is vanmorgen overleden.' Zegt mijn moeder. 'Iedereen probeerde je te bereiken maar je was niet veel online.'
Ik voel de tranen opborrelen. 'Is ze dood?'
'Ja Charissa ze is dood.'
'Hoe kun je mama? Jij hebt alle hulp tegengehouden! Als jij gewoon normaal was geweest was Elise niet dood gegaan! Dan waren er geen slachtoffers gevallen en waren er geen families stuk gemaakt! Ik haat je mama! Ik haat je echt enorm! Onthoud dat als je me begraaft.'
'Charissa?!'
'Ik haat je!'
'Nee lieverd, ik hou van je!'
Ik ben in shock. Deze woorden zijn nog nooit tegen mij gezegd.
'Dat is nu een beetje laat.' Boos hang ik op en ren ik door de straten. Weg van het huis. Weg van Amy. Ik heb mensen vermoord. Voor niks. Ik heb Elise niet kunnen redden. Ik ben haar kwijt. Voor altijd.
Ik ben een domme trut en de enige reden dat ik hier ben is omdat mijn ouders zo'n domme trut nodig hadden die Puck, Nadia en Amy kon vermoorden. Ik ben een slechte vriendin geweest voor Elise. Ik was in mijn hoofd wel steeds bij haar, maar het had geen zin en ik ben de afgelopen twee weken niet eens in de buurt van het ziekenhuis geweest. Ik ben gewoon een stomme bitch. En nu ga ik zelfmoord plegen om af te zijn van alle drama die ik heb veroorzaakt en misschien ben ik daarom nog wel een grotere bitch. Ik laat al deze heisa achter me en anderen zitten ermee.
Ik boen de tranen woedend weg.
Ik sta op de brug. De brug waar Alexa exact 16 jaar en 14 dagen geleden afscheid nam van het leven. De brug waar Alexa exact 16 jaar en 14 dagen geleden dit drama begon. Het is een blame-game.
Mensen gaan mij de schuld geven van de dood van Puck, Nadia en Amy. Maar ik geef de schuld door aan mijn moeder en die geeft de schuld door aan Nadia's en Amy's vader. Die geeft de schuld door aan Eve en die geeft de schuld aan Nadia die waarschijnlijk niet de schuld wil geven aan haar zusje maar het wel doet omdat die begon met het pesten. Amy geeft de schuld aan Puck en Puck aan Alexa. Alexa weer aan Puck, Maura en Amy en die weer aan Alexa voor het duwen van Pucks vriendje.
Ik duw de gedachtes weg.

Op deze brug stierven Alexa en Maura. Lang geleden. Maar nu sterf ik hier. Omdat niemand om me geeft en omdat ik alles heb verkloot.
Ik waag me op de rand. Ik heb niks om aan te twijfelen, behalve dat dit laf is. Ik sluit me af van alle gedachten en spring.

Ik heb geen inspiratie meer, het spijt me. Maar ik hoop dat jullie dit ook een spannend hoofdstuk vonden.
Xxxx