No-time

2 maanden na De Sprong

{Amy}
Maura schrikt. 'I-ik?'
Eve lacht. 'Ja. Jij.'
Maura aarzelt. Weifelend staat ze op. 'Er is een andere oplossing Eve. Ik zal getuigen.'
'Te laat. Had dat maar eerder bedacht. Je had 2 maanden.' Zegt Eve ongeduldig.
Maura loopt voorzichtig naar haar toe. 'Alsjeblieft. Ik sméék je.'
'Nee.' Eve grijpt naar voren en pakt Maura bij haar arm. 'Zeg Puck en Amy maar vaarwel.'
'Néé! Alsjeblieft Eve!' Roept Maura. 'Het spijt me! Het spijt me echt!'
'Spijt komt altijd te laat.' Zegt Eve boos. 'Dit is maanden te laat.' Ze trekt harder aan de arm van Maura. 'Zeg ze gedag, of ik zeg het voor je.'
'D-dag.' Bibbert Maura naar Puck en mij. 'Ik ga jullie missen.'
'We komen elkaar binnenkort tegen.' Zegt Puck. Ze glimlacht maar haar onderlip trilt. Er is niks meer over van het afstandelijke, op wraak beluste meisje, wat ik ken.
'Ik ga jou ook missen.' Zeg ik zacht. 'Fight or flight Maura. You choose.'
Maura knikt en loopt naar Eve toe. 'Wat is het plan?'
'Brave manier: Ik help je op de muur en ik duw je.' Zegt Eve. 'Moeilijke manier: ik til je over de rand.'
Maura loopt naar de muur. Ze gaat het echt doen!
'Maura, geef niet op!' Smeek ik. 'Maura please.'
'Ik hou van jullie.' Maura stapt op de muur en wankelt. 'Dit is doodeng.'
'Ga er af Maura.' Zegt Puck haar stem trilt. 'Please.'
'Nee, ik moet dit doen. Het rekt tijd.' Zegt Maura dapperder dan ze is.
'Sweet, Sweet girl, this is your end. Maybe it's a little scary, but I don't think you deserve any better.' Zingt Eve. 'It's your fault that your friend died. It's you punishment for being selfish and rude.'
Maura snikt. Ze gaat op de muur zitten en grijpt angstig het stenen hek vast.
'Eve stop! Je kan nu nog terug.' Zegt Puck.
Nee ze kan niet terug, ze heeft Anne gedood. Ze is al een moordenares.
Maura valt bijna door windvlaag. Ik krabbel overeind, ik wil haar helpen.
Op dat moment geeft Eve een duw. Met een schreeuw struikelt Maura de duisternis in.
Ik ren naar de stenen en kijk vol afschuw hoe Maura door de lucht vliegt. Haar haren wapperen omhoog en ze lijkt wel een spook door baar bleke huid. De tranen die over haar wangen stromen worden weerkaatst in het maanlicht. Naast me hoor ik Puck hyperventileren. Ik raak zelf ook in paniek. Ik denk terug aan het moment dat Alexa door de lucht vloog. Hoe ze er zelf voor gekozen had, dit was echte moord. De tranen springen in mijn ogen als Maura op het water klapt.
Eve lacht als een heks. Ik voel woede opkomen.
'Maura!' Gilt Puck.. 'Maura!'
Ik loop naar Eve toe en sla haar in het gezicht. 'Jij kutwijf!'
Eve pakt mijn keel vast en trekt me naar de rand. 'Jij was toch de volgende.'
'Nee! Amy!' Roept Puck. Ze wil naar me toe lopen, maar Eve is voorbereid.
'Geen stap verder of ik gooi haar over de rand.' Snauwt Eve.
Ik haal raspend adem. 'Ik stik.' Ik probeer me los te wurmen.
'Stop met trekken of ik vermoord je met blote handen.' Zegt Eve kil.
Ik blijf stil hangen. Mijn keel doet pijn. Ik krijg het benauwd en mijn lippen voelen gezwollen aan. 'E-Eve.' Mompel ik stijfjes. 'Je doet me p-pijn.'
Eve loopt naar de rand. Ik kan alleen volgen. Ik voel me duizelig.
'Eve, ze stikt!' Roept Puck. 'Laat haar los!'
Eve knijpt harder.
Ik tril over mijn hele lichaam.
Eve tilt me op en wil me over de rand smijten.
Elke vezel in mijn lichaam smeekt om zuurstof.
Eve laat me even rusten op de muur, ik ben te zwaar.
Ik ga binnen een paar seconden echt out.
Eve laat me los en begint te vechten.

{Nadia}               (start een paar seconden terug.)
Ik zie Eve over Amy gebogen staan. Amy's benen trillen heftig en maken vreemde bewegingen alsof ze spastisch is.
Ik voel de buikwond prikken zoals hij al de hele weg doet. Ik voel me duizelig en ik heb zo'n vreselijke angst dat ik flauw ga vallen.
Ik zie Puck angstig huilend op de grond zitten. Ze huilt om de dood van Maura en ze is bang voor de dood.
Ik kijk nog eens naar Eve en Amy. Mijn hersenen maken een optelsom. Ze vermoord Amy! Ze wurgt haar en werpt haar dan van de brug!
Ik kruip naar Eve en sta moeilijk op. Puck kijkt me aan alsof ik een geest ben. Ik trek aan Eve's gezicht. Ze is verrast en valt op de grond. Ik ga bovenop haar zitten. Eve slaat en krabt maar ik sla net zo hard terug. Ik voel me misselijk en ben bijna knock-out als Eve voorover op me valt. Ik staar glazig naar het gestalte boven me.
Pap. Lieve papa... nee het is niet waar. Het kan niet.
'Pap?' Hoor ik schor achter me. 'Nee, het kan niet....'
'Lieverds....' papa helpt me overeind. 'Oh god, je bloedt.'
Ik leun zwaar op hem. 'Ik heb voor ze gezorgd. Ik heb het geprobeerd.' Ik snik.
'Ik weet het lieverdje. Hij tilt me op. Ik raak langzaam mijn bewustzijn kwijt.