No-time

2 maanden na De Sprong

{Puck}
Ze verdiende het. Ik staar naar de grafsteen. Ze verdiende het echt.
'Je bent zo koud.' Zegt Maura. 'Je weet net zo goed als ons dat we te ver zijn gegaan.'
Ik kijk haar boos aan. 'We moeten door. Door met ons leven.'
'Door het te verzwijgen verdwijnt het niet.' Zegt Maura met trillende stem.
'En door berouw te tonen komt ze niet terug.' Zeg ik.
Maura snikt. 'Ze was erg. Ze was slecht. Maar niet zo slecht.'
'Ze heeft hem vermoord.' Sis ik. 'Jaco was mijn vriendje.'
Maura schudt haar hoofd. 'Het was een ongeluk.'
'Ze duwde hem voor die auto.' Snauw ik. Ik kijk boos naar de grafsteen.
Hier rust onze lieve dochter, kleindochter, zus, vriendin en nichtje Alexa Steenwijk.
Ik heb zin om de steen stuk te maken.
'Ze verdiende straf. Maar niet zo'n straf.' Vindt Maura. 'Ik ben er nog steeds kapot van.'
'Hey meiden.' Klinkt Eve's stem.
We schrikken alle twee. Maura draait zich met een ruk om en ik verstijf.
'Lief dat jullie er zijn. Dat had Alexa fijn gevonden.' Zegt Eve.
Maura staart naar de grond. Ik kijk ongemakkelijk weg.
'Hé... ik mis haar ook hoor.' Zegt Eve. 'Weet je, ik denk dat het geen zelfmoord was.'
Ik kijk haar verbaasd aan. 'Hoezo?'
'Het was indirecte moord.' Eve glimlacht. 'Ze heeft een briefje achtergelaten.'
Maura's ogen zoeken in paniek de mijne. Ik probeer mijn kalmte te bewaren.
'Wees gerust, alleen ik heb hem gevonden.'
Ik haal diep adem. Is ze niet boos?
'Als ik jullie was, zou ik nu zelf naar de politie gaan voor ik jullie straf.'
Maura's stem trilt. 'Wat bedoel je?'
'Oh je weet dondersgoed wat ik bedoel.' Eve lacht nog steeds. Ze lijkt relaxt en zeker van haar zaak. 'Ik neem wraak op iedereen die er iets mee te maken heeft.'
'Wie dan?' Vraag ik.
'Jij, Maura, Amy en Nadia.'
'Nadia?' Roep ik stomverbaasd. 'Nadia heeft er niks mee te maken.' Ga ik op fluistertoon verder. 'Ere woord.'
'Nadia heeft Alexa gepest. Ik weet het zeker. Een stem in mijn hoofd, een wijze raadgever heeft het me verteld.'
Je bent gestoord. Denk ik. 'Ik denk het niet.' Zeg ik. 'Dat is niks voor Nadia.'
'Je weet niks over Nadia!' Roept Eve hysterisch. 'Ga naar het bureau en vertel dat jullie schuldig zijn aan de dood van Alexa Steenwijk.'
'Nee. We hebben een pact gesloten met ons drieën. Amy, Maura en ik.'
'Nee?' Vraagt Eve. 'Dat zal je bezuren.'
'Nou....' zegt Maura.
'Nee!' Ik trek Maura mee. 'Laat dat mens toch dreigen, ze is hartstikke gestoord.'
Maura laat zich gewillig meetrekken.
'Jullie zullen sterven!' Gilt Eve ons na. 'Slaap met je ogen open!'
Maura en ik rennen weg. Langs alle graven naar huis.
'We moeten Amy waarschuwen.' Hijgt Maura. 'Dat mens is gek.'
'En Nadia.' Zeg ik. 'Vergeet Nadia niet.'
'Ik bel Amy, jij Nadia.' Beslist Maura terwijl we door rennen.
Het is voor de eerste keer dat Maura de baas speelt, maar ik vind het best.
Ik zie dat Maura haar telefoon tevoorschijn haalt en bijna struikelt.
Ik pak ook mijn mobiel en ik tik het nummer van Nadia in. 'Met Puck.' Zeg ik als Nadia opneemt. 'Ik kom je waarschuwen.'
'Waarschuwen?' Vraagt Nadia.
'Voor Alexa's zus.' Ik hang op. Straks verraadt ik nog wat we gedaan hebben.
We rennen verder. 'Ik heb haar gewaarschuwd.' Hijg ik.
'Amy nam niet op.' Zegt Maura vermoeid.
'Wat!?' Verschrikt blijf ik staan. 'Wat als haar iets ergs is overkomen?'
Maura pakte mijn hand. 'We kunnen alleen hopen dat, dat niet zo is.'
Samen rennen we de straat uit. Vluchtend voor al het kwaad.

{Amy}
Ik snik. Ik doe mijn ogen open, maar ik zie niks. Ik snuif. Een muffe geur alsof iets heel lang niet is schoongemaakt. Ik steek het puntje van mijn tong uit. Ik proef stof.
'Heb je al spijt?' Vraagt een stem.
Ik schrik. 'Wat?' Vraag ik gesmoord.
'Heb je al spijt?' Herhaalt de stem geduldig.
'Waarvan?' Vraag ik.
'Ik ben niet achterlijk Amy.' Zegt de stem hatelijk. 'Heb je al spijt?'
'Ja.' Mompel ik.
'Ik hoor je niet.'
'Het zou makkelijker zijn zonder die doek.' Zeg ik.
De doek voor mijn mond wordt weggehaald. Maar ik zie nog steeds niks.
'Ik heb spijt.' Zeg ik.
'Waarvan heb je spijt?'
Ik slik. 'Weet ik niet.'
Een klap in mijn gezicht. Ik hap naar adem.
'Waar heb je spijt van?'
'Eh..'
'De dood van Alexa.' Vulde de stem voor me in. 'Weet je al wie ik ben?'
'Eve.' Zeg ik. 'Eve, wat ben je aan het doen?'
'Vertel het verhaal.' Snauwt Eve. 'Wees eens eerlijk tegenover jezelf en Alexa.'
Ik slik. 'Het begon op een winterse dag. Zo'n 4 maanden voor Alexa's dood. Alexa was met Puck en haar vriendje Jaco een sneeuwballen gevecht aan het doen. Puck filmde hoe Jaco Alexa helemaal wit van de sneeuw maakte. Alexa duwde Jaco,'
'Wat voor duw was het?' Vroeg Eve dreigend.
'Een eh... speelse duw.'
'Ga verder.'
'Hij kwam voor een auto terecht. Jaco was dood. De auto reed door. Puck had haar telefoon in de sneeuw laten vallen en was Jaco te hulp geschoten. Maar het werd nog steeds gefilmd. Opeens raapte Alexa de telefoon op. Waarschijnlijk om de ambulance te bellen. Je hoort Puck heel hard huilen om deed dood van Jaco en Alexa schrok toen ze zag dat de telefoon opnam. Ze wilde de opname stopzetten en verwijderen, maar Puck pakte de telefoon af. Ze zei dat het bewijs was en dat het naar de politie moest. Alexa bleef maar smeken dat Puck niks zou zeggen en dat het niet haar schuld zou zijn dat Jaco dood was. Uiteindelijk gaf Puck toe. Ze zei dat ze de opname stil had gezet en stopte de telefoon in haar zak. Ze belden met Alexa's telefoon de politie. En zoals beloofd zeiden ze niks over de schuld van Alexa.'
'Ga door.'
'Maar Puck was woedend op Alexa. Ze liet ons de video zien.'
'Wie is ons?' Vraagt de stem.
'Maura en mij.'
Ik aarzelde even. 'We waren alle twee geschrokken, we konden Alexa niet meer normaal aankijken zonder terug te denken aan het filmpje. Puck was woedend op Alexa en ze wilde niks liever dan Alexa straffen. Maura en ik wilden gewoon afstand. Rond dezelfde tijd kregen we opeens een telefoontje dat er op het kantoor van defensie briefjes van pap waren binnengekomen. Hij zou binnenkort terecht gesteld worden. Ze konden niks meer voor hem doen. Ik kon er niet meer tegen. Ik heb Puck gelijk gegeven. We hebben Alexa genegeerd. En alleen via de telefoon tegen haar gepraat. Ik heb amper gecommuniceerd met Alexa, je moet me geloven. Vooral Puck heeft met Alexa gepraat. Na een maand leek het haar niet veel meer te doen. Puck was uit op wraak. Maura en ik wilden geen ruzie en vonden het ook slecht wat Alexa had gedaan. We besloten mee te blijven doen. Vooral Maura is goede vriendinnen met Puck en die vriendschap wilde ze niet kwijt. Ik was eerst altijd close met Alexa, maar ik had geen zin om bevriend te zijn met een moordenares.'
'Je bent er zelf een.' Schampert Eve.
'Toen nog niet,' ik haal diep adem. 'Ik heb Puck geholpen met het plan. We hadden foto's van Jaco in haar kluisje gehangen. Ik heb de loper van de conciërge gestolen zodat we konden inbreken. Puck hing de foto's op. En schreef op een condoleance kaart dat Jaco een gelukkig leven had gehad, maar dat het door haar was verpest. We zijn weer weggerend en zijn de volgende morgen extra vroeg naar school gegaan. Daar hebben we gewacht bij de kluisjes en hebben haar reactie gefilmd.
Ze keek zo schuldig. Maura zei dat we te ver waren gegaan. Maar eerlijk gezegd deed het mij niks hoe Alexa reageerde. Ook Puck leek het weinig te boeien wat Maura er van vond. Later zijn we weer teruggegaan naar haar kluisje en hebben we Jaco's naam op Alexa's kluisje geschreven. Maura keurde het weer af. En heeft tegen de conciërge gezegd dat er op de kluisjes gekladderd was. De conciërge heeft het weggepoetst voor Alexa weer klaar was met de les.'
Ik hoor Eve zwaar ademhalen. 'Keep going.'
Ik zuchtte vermoeid. 'Puck was steeds vaker verdrietig. En ik ook. Om mijn vader maar ook omdat Puck verdrietig was. En omdat ik al zolang geen goed contact had gehad met Alexa. Ik wilde het goed maken maar Alexa wilde me niet zien. Jij hebt me toen de deur uitgezet. Ik was razend, beledigd en vernederd. Ik ben naar Puck gegaan. Eerst was Puck boos dat ik heulde met de vijand maar daarna omhelsde ze me. Ik had haar op een idee gebracht. De week voor haar dood brachten we een pakketje naar haar huis. Het leek op een cadeautje. Het was ingepakt met roze papier, en we hadden er met grote ketters opgeschreven: alleen voor Alexa.
In het pakketje zat een oude telefoon waarnaar we het filmpje (waarin te zien is dat Alexa Jaco duwde) hadden doorgestuurd. Erbij zat een briefje, dat het ons speet maar dat we het niet langer verborgen konden houden. We zouden de week daarna naar de politie gaan, mits ze zelf niet zou toegeven en zich zou aangeven. We dachten dat ze naar de politie zou gaan, we wilden helemaal niet zelf naar het bureau. We waren zelf ook strafbaar bezig geweest door het verborgen te houden. Maar Alexa reageerde anders. Dat had ik die dag op school gemerkt. Ze zwaaide iets té lang naar de docenten en glimlachte iets té aardig naar alle medeleerlingen. Ik had nog een app op mijn telefoon van toen we nog beste vriendinnen waren. Het leek ons wel lachen als we altijd konden weten waar we zaten. Alexa had haar mobiel meegenomen naar de brug.'
Eve zei niks.
'Ik ben op de fiets gesprongen en ben haar achtervolgd. Toen ik bij de juiste locatie aankwam stond ze al op de rand. Ik gooide mijn fiets neer en ben naar haar toe gerend, maar ze liet al los. Ik graaide nog naar haar hand maar ze was te ver.'
'Je liegt. Je had haar dood willen hebben. Je hebt niet geprobeerd haar te redden.'
'Jawel. Ik deed mijn best. Ze maakte een hartje van haar handen, alles ging zo snel. Ik kon niet eens roepen dat het me speet of dat ik van haar hield. Ze was al weg. Ik ben naar beneden gerend en in het water gedoken. Ik kon haar niet meer vinden. Ik ben huilend weer naar de kant gezwommen. Ik ben weggefietst. Toen heb ik Puck gebeld.'
Eve snifte. 'Ze was zo bang voor de politie. Jullie zijn te ver gegaan.'
'Dat besefte ik op het moment dat ik zag dat ze naar de hoge brug op weg was.' Fluisterde ik. 'Maar probeer het te begrijpen Eve.'
'Nee, jij hebt mijn enige zus van mij afgenomen. Nu neem ik jou je zus af.'
Ik verstarde. 'Wat?'

{Anne}
Ik bibber van de kou. Het water is ijskoud.
'Niet Anne, ze heeft hier niks mee te maken!' Gilt Amy. 'Eve, als je een hart hebt,'
'Als jij een hart had gehad zou Alexa hier nog rondlopen.' Onderbreekt Eve haar.
'Anne, Anne liefje, gaat het?' Vraagt Amy bezorgd.
Ik knik dapper, ook al gaat het helemaal niet.
Eve loopt op me af. 'Ik verloor mijn zusje aan verdrinking. Jij ook.'
Angst komt in me op. Ik haal paniekerig adem. In kleine teugjes om hyperventilatie te voorkomen. Rustig Anne, dit is gewoon een grap. Straks komt er een camera tevoorschijn en lachen ze je uit.
Eve's hand drukt me onderwater.
Ik schrik en voel het koude water nu ook op mijn gezicht. Mijn blonde haar schijnt groenig in het blauwe water. Schokkerig sla ik op de glazen wand.
Ik zie Amy verstijven van schrik. Dan rukt ze woedend aan haar touwen.
Laat ze breken, laat haar me helpen. Ik doe een schietgebedje.
Amy gilt mijn naam.
Ik spartel en probeer boven te komen. Maar Eve is te sterk.
Ik kom op een geniaal idee. Hoop bloeit in me op. Ik laat m'n spieren verslappen. Ik doe mijn ogen dicht en laat me omhoog drijven. Dieren doen ook alsof ze dood zijn als ze bang zijn voor hun vijanden.
Amy gilt.
Eve lacht. Ze laat me los. Ik schiet omhoog en hap naar adem.
Eve's ogen worden donker. 'Dat had je niet moeten doen.'
Ik wil net weer ademhalen als ze m'n hoofd weer onder duwt. Ik ben totaal verrast. Ik vergeet dat ik onderwater ben ik adem in. Water in mijn longen, een prikkende pijn.
Amy gilt weer.
Ik probeer uit te ademen, beetje bij beetje stroomt het water uit mijn keel weg. Maar ik heb ademnood. Met een laatste stuiptrekking leg ik mijn hand op het glas.
Amy rukt weer aan haar touwen. Ik zie dat de tranen over haar wangen stromen. Eve laat me los. Ik blijf met mijn hoofd in het water hangen. Verwoed probeer ik omhoog te komen maar mijn lichaam werkt niet mee. Ik krijg dromen over mijn veel te korte leven. Papa en ik samen naar de dierentuin, ik in de spiegel starend me afvragend waarom ik de enige ben in de familie met blond haar, Amy en Nadia die een spel met me spelen en mijn vriendinnen en ik samen spelend in de musical van groep 8. Alles vervaagt en alles wordt zwart. Het laatste wat ik zie is dat Amy huilt. Het doet pijn dat ik haar zoveel verdriet doe.