No-time

2 maanden van De Sprong verwijderd

{Amy}
Ik zit op mijn bed en aanschouw de maan. 'Ik hou van je pap.' Fluister ik.
Nadia gaat naast me zitten en pakt mijn hand. 'Hij houdt ook van jou.'
Ik schrik van haar plotselinge aanwezigheid. Ik draai me weg. 'Ga weg Nadia.'
'Nee, ik heb papa beloofd dat ik voor je zal zorgen.'
De tranen prikken in mijn ogen. 'Dat hoeft niet.'
'Jawel.' Nadia geeft me een knuffel. 'Ik hou van je Amy.'
Ik duw haar weg.
Een blik van vernedering flitst door haar ogen. 'Wat jij wilt.' Ze draait zich om.
Ik wacht tot ze mijn kamer uit is, dan begin ik keihard te huilen. Ik duik ineen en blijf een tijdje zo zitten.
'Amy? Mag ik binnen komen?' Fluistert Anne.
'Ja.' Ik probeer de trilling in mijn stem te verbergen.
Anne, mijn 12 jarige zusje sluipt mijn kamer in. Ze ziet me en slaat haar armen om me heen. 'Niet huilen Amy.'
Ik glimlach door mijn tranen heen. 'Je bent lief Ann.'
'Nadia probeert ook lief voor je te zijn.' Zegt Anne schor. 'Doe lief tegen haar.'
'Hé!' Lach ik. 'Jij bent mijn kleine zusje, ik hoef niet naar jou te luisteren.'
Anne kijkt me beledigd aan. 'Ik ben maar een jaar jonger hoor.'
We lachen alle twee, maar de lach bereikt mijn ogen niet. Ik zucht. 'Ik mis hem.'
Anne slaakt een diepe zucht. 'Ik ook.'
Ik sla een arm om haar heen. We staren samen naar de maan.
'Hij kijkt vanaf boven met ons mee.' Zegt Anne. 'Ja toch Amy?'
Ik knik. 'Ja.' Maar ik weet het eigenlijk niet zeker.
Nadia kruipt naast ons. Ze ziet me huilen, maar dat vind ik eigenlijk niet erg meer.
'Jullie kunnen altijd bij mij terecht.' Beloofde Nadia.
'Maar je eigen verdriet dan?' Vroeg Anne. 'Je bent zelf ook verdrietig.'
'Daarmee mag ze naar mij.' Zeg ik resoluut. 'En jij mag ook bij mij huilen Ann.'
Anne knuffelt ons. 'Jullie mogen ook bij komen janken.'
Voor even zijn we weer de lieve zussen die we waren voor zijn dood.
'Oh meiden, ik ben nu toch zo'n schattige foto.' Zei mama.
Geschrokken draaiden we ons om.
'Jullie hoeven niet zo te kijken, hij is echt heel leuk.' Mama draait haar telefoon om. Ik kijk naar het scherm. Ik zie dat we van groot naar klein zitten.
'Ja leuk mam.' Zegt Anne met dikke stem. Ze springt van mijn bed en loopt naar haar eigen kamer. 'Ik ga slapen.'
'Slaap lekker allemaal.' Nadia geeft mijn moeder een kus. 'Tot morgen.'
Mama en ik zijn alleen.
Ik kijk mama niet aan. Ik weet dat ze het moeilijk vindt om met mij te communiceren.
'Ik hou van je Amy. Je mag altijd naar me toe komen.' Zegt mama en ze geeft me een kus op mijn hoofd. 'Slaap lekker kleine schat van me.'
Ik ben alleen. Opnieuw staar ik naar de maan. Hij lijkt groter dan eerst.
Ik doe het licht uit en doe de gordijnen dicht. Dan ga ik op bed liggen.
Je bent nooit alleen. Ik ben altijd bij je. Ik ga dood maar in je hart leef ik verder. Ik hou van je mijn kleine prinses. Fluister mijn naam, en ik kom eraan. Beloofd. Xx papa.
Ik snik. Dat is het briefje wat hij mij stuurde vanuit het kamp waar ze hem gevangen hielden. Hij mocht 6 briefjes versturen. Aan mij, Nadia, Anne, mama, opa en oma. Ik heb zin om te schreeuwen. Waarom heeft papa die stomme baan bij defensie ook aangenomen? Hij had hier moeten blijven, niet in dat stomme land zich gevangen moeten laten nemen om een vriend te beschermen. Die rotvriend heeft een week geleden nog zelfmoord gepleegd ook. Omdat hij de pijn niet meer aan kon of zoiets, het is zijn schuld dat papa dood is. Dat vond hij zelf ook. Maar in plaats van dat hij door ging met z'n leven zodat wij papa niet voor niks hadden verloren besloot hij het gewoon op te geven. De loser. Fluister mijn naam, en ik kom eraan. Beloofd. Xx papa.
Ik besluit het te proberen. 'Papa. Ik heb je nodig.'
Maar er gebeurt niks. Eenzaam en verdrietig val ik in slaap.

{Nadia}
Ik wordt wakker met een vreselijke honger. Op mijn wekker zie ik dat het 5 uur in de ochtend is, maar slapen lukt echt niet meer. Ik kom overeind en loop naar de keuken. Ik pak een glas melk en een koekje en als ik het op heb loop ik weer naar boven. Mijn oog valt op papa's briefje:
Lieve Nadia, wat ben ik al trots op jou. Maar ik zou nog trotser zijn als jij voor je zusjes en moeder zou zorgen. Jij bent de sterkste. Ze hebben je nodig. Beloof het me, dan beloof ik dat ik voor altijd bij je zal zijn en over je zal waken. Ik hou van je. X pap.
Ik hou de tranen tegen die achter mijn ogen branden. Ik beloof het pap. Ik zal voor het gezin zorgen. En ik hou ook van jou.
Ik ga weer liggen. De tijd tikt weg. Half 6. 6 uur. Half 7. 7 uur. Ik sta op. Ik loop naar de kledingkast en ik trek een blauwe spijkerbroek met een rode trui aan. Het is nog koud voor begin April. Ik kam mijn haar en doe een knot in. Voor de buitenwereld moet ik vrolijk zijn. Ik haal diep adem en loop mijn kamer uit. Ik ontbijt en stap op de fiets.
'Wacht!' Amy rent de deur uit. 'Nadia!'
Ik rem af. 'Wat is er?'
'Mijn fiets staat bij de fietsenmaker. Mag ik achterop?'
Ik laat haar achterop klimmen. 'Is je fiets alweer stuk?'
Amy schudt haar hoofd. 'Ik ben mijn sleutel kwijt, dus er moest een ander slot op.'
Ik lach. 'Jij raakt ook alles kwijt.'
Amy zegt niks.
'Heb je, je telefoon alweer gevonden?' Vraag ik.
'Ja, hij lag nog aan de lader bij Tania.' Zegt Amy. 'Waar bemoei je, je eigenlijk mee?'
'Gewoon. Because I care about you.' Zeg ik.
'And why do you care?' Reageert Amy pissig.
We praten wel eens vaker in Engels. Dat vinden we leuk.
'Omdat je mijn zusje bent.' Zeg ik liefdevol.
'Ik geen babysitter nodig. Je kan papa nooit vervangen.' Zegt Amy.
'Wat?' Vraag ik overstuur. 'Dat probeer ik ook niet!'
'Echt wel.' Zegt Amy grimmig. 'Ik wil dat je kapt met dat beschermen.'
'Het is mijn opdracht.' Zeg ik geërgerd. 'Ik heb het pap beloofd.' Ik sla een bocht om.
'Papa heeft het niet door dat je het niet doet. Ik heb het wel door dat je het wel doet.'
Ik zeg niks en zie de school in zicht komen.
Amy springt van mijn bagagedrager. 'Ik wil dat je afstand houdt.'
Ik kijk boos toe hoe ze begint te rennen en het plein op rent.
Ik zet mijn fiets in de stalling.
'Zo hé wat kijk jij nijdig!' Roept Eve. 'Slechte nadacht gehad?'
'Alle nachten zijn slecht.' Zeg ik neerslachtig.
'Ah, je zit met je vader zeker.' Eve steekt haar arm door die van mij.
'Ja.'
'Denk je nog vaak aan hem?' Vraagt Eve terwijl we naar binnen lopen.
'Ja.' Zeg ik met tegenzin. Ik heb helemaal geen zin om erover te praten.
'En je zusjes?'
'Die zijn ook verdrietig.'
'Je moeder?' Informeert Eve. 'Tante?'
'Mijn tante heeft het contact verbroken en mijn moeder is het aller verdrietigste.'
Eve geeft me een knuffel. 'Ik vind het zo rot voor je.'
Ik zeg niks. 'Laten we naar de les gaan?'
'Ik moet nog even iets uit mijn kluisje pakken.' Eve werpt me een kushandje toe.
Ik haal mijn schouders op en loop het lokaal in. Opeens zie ik Alexa staan. Ze lijkt op haar hoede, ze staart me grote ogen naar haar telefoon. Ze ontdekte mij en borg haastig haar telefoon op.
'Hé! Alexa!' Ik loop achter mijn zusjes vriendin aan. 'Wacht!'
Alexa blijft met tegenzin staan. 'Ik heb les.'
'Wacht even ik heb een vraagje over Amy.' Ik kijk haar smekend aan.
'Ik moet echt gaan.' De gangen stromen leeg. Alexa draait zich om.
'Ik ben zo weer weg.' Ik zucht. 'Please.'
'Heel even dan.' Zegt Alexa ongeduldig. 'Nou? Wat is er?'
'Gedraagt Amy zich weleens vreemd?' Vraag ik.
Alexa denkt na. 'Ze is soms wat verdrietiger dan anders.'
'Weet je waarom dat zou kunnen?'
'Waarschijnlijk omdat haar vader dood is.' Zegt Alexa.
Ik knik.
'Als je het niet erg vindt, ik ga naar Wiskunde.' Alexa maakt dat ze weg komt.
Chagrijnig loop ik weg mijn lokaal in. Ik zie Eve wild gebaren.
'Waar kom jij nou vandaan?' Vraagt ze geïrriteerd als ze mij ziet. 'Je zou toch alvast gaan?'
Ik haal mijn schouders op. 'Ik heb effe staan kletsen met Alexa.'
'Met Alexa? Waarom?' Vraagt Eve.
'Gewoon omdat ik daar zin in had.' Ik haal mijn schouders op. 'Gezellig toch?'
Eve schudt wild haar hoofd. 'Nee. Waarom heb je met mijn zusje staan praten?'
Ik kijk haar geërgerd aan. 'Waarom maak je er zo'n probleem van?'

{Eve}
'Ik maak er helemaal geen probleem van.' Zeg ik en ik kijk haar boos aan.
'We kwamen elkaar tegen op de gang. Dat is alles.' Zegt Nadia.
Ik geloof er niks van. 'Zoek iemand van je eigen leeftijd en die geen familie van mij is.'
'He?' Ze kijkt me niet-begrijpend aan.
'Om te pesten.' Ik keer haar de rug toe. 'Ik wil je nooit meer zien.'
'Hou eens op. Ik pest niemand.' Zegt Nadia. 'Doe niet zo achterlijk.'
Ik doe net alsof ik haar niet hoor.
De deur gaat dicht en meneer de Voogd pakt een stapel papier. 'Goedemorgen. Ik wil beginnen met de toets die jullie, als het goed is, hebben geleerd.'
'Dit is belachelijk.' Sist ze. 'Ik zou nooit een vlieg kwaad doen.'
'Even stil Nadia.' De leraar deelt de blaadjes uit. 'Wie nu nog praat krijgt een 1.'
Ik kijk naar Nadia. Ze staart recht naar haar toets blaadje.
Ongelofelijk dat die bitch mijn zus wilde pesten. Ik vind het zo dom.
Een briefje landt op mijn tafel. Ik heb je zusje niet gepest. Ere woord. X
Ik geloof het niet.
'Wat is dat daar Eve?' De leraar kijkt me streng aan. 'Spiekbriefje?'
Ik wordt knalrood. 'N-nee meneer.'
'Je krijgt een waarschuwing. Ik verwittig alle leraren, als jij nog eens probeert te spieken krijg je voor dat vak sowieso een onvoldoende.' Meneer de Voogd draait zich om.
'Ik haat je.' Snauw ik naar Nadia.
'Pardon?' Meneer de Voogd draait zich om.
'Dat was niet tegen u meneer.' Stamel ik. 'Dat was tegen Nadia.'
'Dat interesseert me niks. Je kan een briefje gaan halen.'
Ik kijk hem met open mond aan.
'Ik had het ook niet verwacht Eve. Je bent normaal een voorbeeldige leerlinge maar vandaag ben je vervelend.' Meneer de Voogd knikt naar de deur.
Boos raap ik mijn spullen bij elkaar. Mijn potlood valt en rolt richting het tafeltje van Nadia. Die raapt hem op en wil hem aan mij geven. Nooit.
Ik negeer haar uitgestoken hand en loop kwaad het lokaal uit.
'Eve!' Roept Nadia nog. 'Je vergeet je....'
Ik sla de deur hard dicht en loop verder. Meneer de Voogd kan de pot op. Als ik nu een briefje haal krijg ik gezeik met m'n ouders, dat wil ik niet.
Opeens zie ik Amy. Ik loop naar haar toe. Ik ben benieuwd wat ze te zeggen heeft.
'O hoi Eve.' Zegt Amy neutraal. 'Hoe gaat het?'
Ik tover een glimlach op mijn gezicht. 'Goed, met jou?'
'Gaat wel.' Zegt Amy. 'Ben jij eruit gestuurd?' Ze klinkt ongelovig alsof ik daar te braaf voor ben. Ergens heeft ze daar gelijk in.
'Door je zus.' Ik wil verder lopen maar Amy grijpt mijn arm.
'Wat moet je?' Snauw ik. 'Laat me los.'
'Is Nadia boos, dat ik haar op afstand hou?' Vraagt Amy.
Ik haal mijn schouders op. 'Geen idee. Het boeit me ook niks.'
'Maar Nadia is je vriendin.' Protesteert Amy. 'Hoezo boeit het je niet?'
'En Alexa is jou vriendin.' Antwoord ik ontwijkend. 'Dus laat me los.'
Amy trekt haar hand los. 'Hoe gaat het met Alexa?'
'Alsof het je interesseert.' Ik loop door.
'Ik meen het!' Roept Amy me na. 'Eve wacht!'
De conciërge komt haar kant op en spreekt haar aan op het geschreeuw.
Ik glip weg en neem een binnenweg naar mijn kluisje.
'Het doet me niks,' hoor ik een stem zeggen. 'Had ze het maar niet moeten doen.'
'Ik weet niet.' Antwoordt een andere stem weifelend. 'Dit verdient ze niet.'
'Oh echt wel.' Reageert de eerste stem pissig. 'Dit wordt haar einde.'