No-time

16 jaar en een dag na de sprong

Aarzelend sta ik voor de deur. Ik druk op de bel. Nu kan ik niet meer terug.
Een oude vrouw doet open. 'Hallo?'
'Hoi.' Ik glimlach kleintjes naar haar. 'Ik ben een journaliste in opleiding en ik wil graag met u spreken over de zaak van Eve en Alexa Woodrow. Heeft u tijd?'
De vrouw fronst. 'Dat is heel wat jaartjes geleden meisje. Ik herinner me niet veel meer.'
'Precies 16 jaar en een dag geleden is Alexa gesprongen.' Zeg ik behulpzaam. 'Maar het zou echt geweldig zijn als u het zou kunnen proberen. Ik blijf echt maar heel eventjes.'
De vrouw zucht. 'Oké dan.' Ze duwt de deur verder open. 'Ik ben Marja.'
'Ik ben Charissa.' Zeg ik zo aardig mogelijk. 'Wat fijn dat u me wil helpen.'
'Waar is het precies voor?' Vraagt Marja terwijl ze me voorgaat naar de keuken.
'Eh... een afstudeer artikel over gebeurtenissen in de Amsterdam.' Verzin ik snel. 'Alexa's nichtje heeft bij mij op dansles gezeten en heeft me over de zaak vertelt.'
'Oh, spannend.' Zegt Marja best ontspannen. 'Wil je thee?'
'Nee dank u.'
'Koffie dan? Of iets anders? Iets fris?'
'Een glaasje water graag.'
Marja kijkt bedenkelijk. 'Je mag alles vragen hoor. Ik heb cola en Fanta...'
'Water is goed, dank u.'
Marja loopt naar de kast en pakt water. Ze loopt terug en geeft mij het glas. Mijn oog valt op een schilderij aan de muur. 'Wat een mooi schilderij.' Zeg ik.
Marja glimlacht. 'Dankjewel. Ik heb hem zelf geschilderd.'
Marja leek me geen schilders type, maar oké. 'Wat knap.' Zeg ik beleefd.
'Dank je, maar goed, wat wil je weten Charissa?'
Ik neem het water aan en nip een mini beetje naar binnen. 'Is het waar dat uw dochter Anne om het leven is gekomen?'
Marja's gezicht verstrakt. Ze staart me een paar seconden aan. 'Ja.' Zegt ze dan.
'Was dat een ongeluk, zelfmoord of moord?'
'Moord.' Zegt Marja. 'Maar dat kan je ook in de kranten vinden meisje.'
Ik knik. 'Sorry. Maar ik was zo benieuwd naar de dood van Arjan, uw man. Heeft dat er volgens u iets mee te maken, of was het echt een verkeersongeluk?'
Marja schuift onrustig heen en weer op haar stoel.
'Nou?' Dring ik aan.
'Ik weet het niet.' Zegt Marja dan. 'Ik heb er echt wel even aan gedacht, maar Arjans dood is 10 jaar later dan de dood van Eve.'
'De dood waar Arjan bij betrokken was?'
'Het was zelfverdediging.' Zegt Marja scherp. 'Het was Eve of onze eigen dochter.'
Ik knijp m'n ogen samen. 'Deelt u de mening van Eve's ouders niet dat hij wat minder hard had kunnen slaan zodat ze daadwerkelijk enkel verdoofd zou zijn?'
'Eve wurgde ons kindje!' Roept Marja fel. 'Je let dan niet op wat je doet! Je wil gewoon dat je kind met rust wordt gelaten.'
'Rustig maar, ik beschuldig u man nergens van. Over de doden niets dan goeds.'
Marja zucht, ze schud haar hoofd alsof ze een gekke gedachte wil verdringen en kijkt me weer vriendelijk aan.
'Had u in de gaten dat Alexa werd gepest door uw dochters?'
Marja schud haar hoofd. 'Nee. Zo jammer want Alexa was een super lief kind.'
Ik knik. 'Mag ik het adres van uw kinderen? Dan kan ik hen ook wat vraagjes stellen.'
Marja knikt terug. Ze pakt en pen en papiertje en schrijft alles op.
'Heel erg bedankt voor uw tijd.' Zeg ik tegen Marja als ik mijn water op heb. 'Ik zal u het artikel brengen als hij gelukt is.'
'Dat zou leuk zijn Charissa. Veel succes.' Zegt Marja hartelijk.
Ik bedank haar nog een keer en loop naar buiten. Als de voordeur achter me in het slot valt haal ik diep adem. Marja is aardiger dan ik had verwacht. Ik staar naar mijn papier. Dit is prima. Nu nog even langs Elise en dan ben ik klaar. Ik vouw het papiertje op en stop hem in mijn jaszak. Ik pak mijn fiets en fiets naar het ziekenhuis.

'Hoi.' Zegt Elise vrolijk.
'Hey.' Begroet ik haar. Elise is mijn beste vriendin. 'Hoe gaat het?'
'Ik heb snel nieuwe nieren nodig.' Zucht Elise. 'De mijne werken steeds slechter. Als er een half dode binnen komt ben ik de eerste die de nieren krijgt.'
Ik zucht diep. 'Hoelang heb je nog zonder nieuwe nieren?'
Elise bijt op haar lip. 'Anderhalve week.'
Ik ga bij haar op bed zitten. 'Ze vinden wel een donor Elies.'
Elise huilt. Ze weet net zo goed als ik dat de kans klein is.
Ik ga bij haar op bed zitten en wieg haar zachtjes heen en weer. 'Ik moet gaan, wij gaan extra vroeg eten, maar ik kom morgen weer langs goed?'
Ik sta op.
'Wat is dat?' Elise pakt een papiertje op, wat op haar bed ligt. 'Wie zijn Amy, Nadia en Puck?'
Ik gris het papiertje uit haar handen. 'Vrienden van mijn zussen.' Leg ik uit.
'Zussen?'
'Alexa en Eve.' Zeg ik geïrriteerd dat ze ze is vergeten.
Elise zakt in haar kussen, ze ziet er niet goed uit. 'Ga maar even slapen.' Zeg ik vriendelijker. 'Hou het nog even vol Elise. Je gaat je zo weer beter voelen.'
Elise knippert zenuwachtig met haar ogen. 'Tot morgen Char.'
'Tot morgen.' Ik glimlach naar haar.
'Charissa? Wat een leuke verrassing.' Zegt Elises moeder, ze komt binnen met een plastic bekertje in haar hand. 'Wat gezellig dat je er bent.'
'Ik moet eigenlijk alweer weg.' Zeg ik verontschuldigend. 'Maar wilde Elise even zien.' Dat kan niet zo lang meer. Denk ik erachteraan.
Elises moeder lacht naar me. 'Lief van je.'
Ik lach terug.
'Ik zal je maar niet ophouden.' Zegt Elises moeder en ze stapt opzij.
Ik bedank haar en zwaai naar Elise die slapjes terug zwaait. Als ik weer op de gang sta haal ik opgelucht adem. Ziekenhuizen zijn zo naar om te zijn, maar ik moet wel. Ik kan mijn beste vriendin niet alleen laten.
'Kan ik u helpen?' Vraagt een zuster die me ziet staan.
'Oh nee hoor ... ik ga naar huis.' Ik knik naar haar en loop snel in de richting van de lift. Als ik alleen in de lift sta kijk ik naar de adressen. Het is tijd dat ik de wraak ga nemen die ik moet nemen van mijn ouders, pas daarna zullen ze trots op me zijn en kan ik een normaal leven lijden. Als ik denk aan Elise die waarschijnlijk al dood is tegen die tijd krijg ik steken in mijn buik. Ik stap uit en loop snel de gang uit naar de uitgang. Als ik buiten ben schud ik de ziekenhuis geur van me af en adem ik de frisse Amsterdamse lucht in.
Mijn telefoon trilt.
'Ja?'
'Heb je al iemand vermoord Charissa?'
'Noëlle maakte een valse opmerking over Eve.' De herinnering doet pijn. Ik sloeg door, ik werd net zo gek als mijn ouders.
'Je hebt haar vermoord?'
'Ja dat moest toch?'
'Ik ben trots op je meid. Nou vermoord die mensen even, je weet wat er gebeurd als je dat niet doet. Ik vrees dat er dan geen donor gevonden kan worden voor Elise.'
Ik tril van woede. 'Elise heeft nog geen twee weken te leven mam!'
'Dan moet je opschieten.' Mijn moeder hangt op.