No-time

2 maanden na De Sprong.

{Nadia}
Ik zit met mam aan de keukentafel. Ze huilt. We hebben net een berichtje gekregen dat Anne in een gracht is gevonden. Haar fiets lag bij een losliggende steen. Ze is waarschijnlijk in het water gekukeld. Ik huil ook. Arme Anne.
In gedachte zie ik Eve voor me. Zo voelt het dus om een zusje te verliezen.
Ik hoorde van je zusje. Ben jij oké? Vraagt Quincy van hockey via app.
Wat ontzettend rot voor je zusje. Ik ben er voor je. Heeft Lotte uit mijn klas gezegd. 
Gecondoleerd met je zusje. Zegt Lieke via app.
Ik heb je zusje gevonden, voor wat het waard is, ze zag er vredig uit. Fleur.
Zo oneerlijk. Waarom gebeurt alles bij jullie? Charlotte.
Is het echt waar dat Anne is gevallen? Is ze oké? Julie.
Ik snap dat je niemand wilt zien, maar ik denk aan je. Kiki.
Gecondoleerd. Marit.
Sorry voor je zusje. Wat ontzettend naar. Nadine.
Gecondoleerd met je zusje xx me. Julia.
Je zusje was zo lief! Wat rot! Eefje.
Als ik iets voor jullie kan doen.... app me. Brechtje.
Ik zet mijn telefoon uit. Toen ik het hoorde van Alexa heb ik gereageerd.
'Hoe kan het nou dat Amy nog steeds niet terug is?' Huilde mama.
'He? Wat?' Vraag ik. Ik knipper verward met mijn ogen.
'Iedereen in de stad weet het van Anne. Waarom komt Amy niet thuis?'
Ik wil wel antwoord geven, maar ik kom niet op het antwoord.
Het is begonnen. Ik schrik van de dreigende toon in het berichtje van Puck.
'Mam? Kan ik effe bellen met de huistelefoon?' Vraag ik als mijn schermpje begint te knipperen en er een leeg batterijtje in beeld komt.
'Natuurlijk schat. Ik ga wel even naar de keuken.' Mama staat op en begint sniffend het aanrecht schoon te poetsen.
Ik sta op en pak de telefoon vast. Voorzichtig tik ik het nummer van Puck in.
'Met Puck.' Klinkt een hijgende stem. 'Met wie spreek ik?'
'Met Nadia. Ik heb een paar vraagtekens bij je berichtje.' Zeg ik.
'Sorry Nadia, maar Maura en ik hebben echt effe geen tijd om te bellen.'
'Waarom app je dat juist nu? Anne is overleden.'
Het is even doodstil aan de andere kant van de lijn.
'Met Maura, Puck is een beetje raar aan het doen. Wat heb je gezegd?'
'Dat Anne dood is.' Fluister ik. 'Wat is er aan de hand?'
'O god het is begonnen.' Sist Maura. 'Waar is Amy?'
'Ik weet het niet. Hoezo?' Vraag ik. 'Wat doen jullie? Het maakt hartstikke veel lawaai.'
'We rennen.' Zegt Maura. 'We kwamen Eve tegen, ze heeft ons bedreigd.'
Het beneemt me de adem. 'Wat heeft ze gezegd?'
'Dat ze wraak neemt op Puck, Amy, jou en mij.' Maura's stem hapert.
Ik schrik. 'Wraak als in?'
'Kom naar mijn huis. We zijn je denk ik wel een verklaring schuldig.'
Ik hang op en loop naar mama toe. 'Ik ga even kijken of ik Amy kan vinden.'
'Is goed schat.' Mama snift. Ze draait zich naar me toe. Haar ogen zijn rood van het huilen. 'Weet je eigenlijk wel hoe trots ik op je ben?'
Ik glimlach door mijn tranen heen. 'Je weet niet hoe sterk je bent. Tot sterk zijn de enige keuze is die je hebt.' Ik geef haar een kus, graai mijn fietssleutel van de keukentafel, en ren naar buiten.
Ik zit op de fiets. Het is kouder dan eerst maar toch zweet ik als een gek.
'Nadia!' Roept Puck. 'Dit is Maura's huis!'
Ik parkeer mijn fiets en ren naar Maura en Puck toe.
'Goed dat je er bent.' Zegt Maura en ze geeft me een knuffel.
We lopen naar boven. 'Het spijt me dat we je nu vervelen, net na het ongeluk van Anne.'
'Geeft niks. Als Amy in gevaar is, is het ook belangrijk.' Zeg ik schouderophalend.
We lopen naar Maura's kamer. Maura zet muziek op.
'Zo hoort niemand ons. Het is geheim wat je hier hoort.' Zegt Maura.
Ik plof op haar bureaustoel. Maura en Puck gaan op bed zitten. Ze kijken gespannen.
Ik kijk net zo gespannen terug. 'Nou?'
Langzaam vertellen Puck en Maura over Alexa's dood. Ik luister ademloos. Als ik hoor dat Amy de sprong gezien heeft kriebelen er tranen in mijn ooghoeken.
'Het spijt ons.' Zegt Maura. 'We wilden niet dat Alexa zelfmoord zou plegen.'
'Tuurlijk. Jullie hadden het niet verwacht.' Knik ik. 'Ik snap het.'
Opgelucht kijken Maura en Puck elkaar aan.
'Dus jullie denken dat Amy vast zit bij Eve?' Vraag ik dan.
Puck aarzelt. Maura zucht. De harde muziek speelt door.
'Misschien. Het is allemaal anders zo toevallig.' Zegt Puck. 'De kans bestaat.'
'En Eve is er toe in staat.' Voegt Maura eraan toe.
Ik wordt een beetje misselijk. 'Eve was mijn vriendin.'
Puck en Maura kijken elkaar angstig aan. 'Geef je haar gelijk?'
'Nee. Het is gewoon zo.... vreemd allemaal.'
'Klopt.' Zegt Maura. 'Laten we nog even op Amy wachten.'
'Ik weet niet.' Twijfel ik. 'Ik zou liever haar meteen gaan zoeken.'
'Ik ook. Ik wil Amy niet kwijt.' Zegt Puck.
'Gaan jullie haar maar zoeken dan.' Zegt Maura. 'Maar ik ga voor geen goud naar buiten. Ik wil niet Eve's volgende slachtoffer zijn.'
'Prima.' Zegt Puck. 'Maar ik laat Amy niet in de steek.'
Maura zucht. 'Ben je nu boos Puck?'
'Nee,' zegt Puck. 'Ik ben teleurgesteld.' Ze pakt mijn hand en trekt me mee.
'Dag Maura, tot straks!' Roep ik.
Samen met Puck ren ik de trap af. We rennen de straat over.
'Waar is Eve graag?' Vraagt Puck. 'Jij bent haar beste vriendin. Je moet het weten.'
'Ik heb al geen contact meer met Eve sinds de dood van Alexa. Zelfs iets ervoor.'
Puck en ik rennen verder. 'Laten we naar haar huis gaan.' Bedenkt Puck.
Ik knik, omdat ik niks beters weet.
Als we voor haar huis staan kijk ik naar binnen. Op de vensterbank staat een grote foto van Alexa. Ik loer eromheen en zie tot mijn schrik de moeder van Alexa en Eve terug loeren. Ze kijkt opeens een stuk vriendelijker en zwaait.
Ik zwaai terug.
'Hallo Nadia. Hoi Puck. Wat leuk om jullie hier te zien.' Zegt ze opgewekt.
'Hallo mevrouw. Weet u waar Eve is?' Vraag ik beleefd.
De moeder van Eve denkt even na. 'Ja, ze is naar die oude loods aan de rand van de stad.'
'Wat moet ze daar?' Vraagt Puck verbaasd.
'Ze ging daar vaak schilderen met Alexa. Ik denk dat ze haar hobby weer oppakt.'
'Dat zou geweldig zijn.' Zeg ik. 'Ik ga haar eens bezoeken.'
'Lief van je. Het is een tijdje geleden dat ik je heb gezien. Gaat alles wel goed tussen jou en Eve?' Vraagt de moeder van Eve.
'Ja hoor.' Zeg ik zo achteloos mogelijk. 'Eve was een beetje verdrietig over Alexa en ik over mijn vader, we hadden gewoon wat ruimte nodig.'
'Snap ik. Nou doe je moeder maar de groeten. Dag Nadia. Tot ziens Puck.' De deur zwaaide dicht. Opgelucht haalde ik adem.
'Laten we maar snel een kijkje gaan nemen in die loods.' Zegt Puck.
Ik knik. 'Een loods is geen plek om iemand alleen te laten. Zo griezelig.'
Samen rennen we naar de loods.