DIŞA VURAMADIKLARIM

İÇİMDEKİ NEFRET!!!

Hayat neydi? Yaşamak neydi? Yaşarken ölmek neydi? Biz neydik,kimdik?  Yaşamak için bir amacımız var mıydı? Hayâllerimize ulaşabilecek miydik? Ya da bir neden yüzünden o hayâllerden vazgeçebilecek miydik?

Sevdiklerimiz için yapacağımız fedakârlıklar bizim hayatımızı kendi ellerimizle yok etmemize neden olacak. Peki bunu sevdiklerimiz anlayabilecekler mi/fark edebilecekler mi? Yoksa bize önyargıyla mı bakacaklar/suçlayacaklar mı? Biz günden güne yok olurken bizi önemsemeyecekler mi? Bir şeylerin farkında olmaları için bize bir şey mi olması gerek? İlla komalık mı,psikolik tedavi mi olmamız,ya da ölmemiz mi gerek?  Biz acı çekerken ve bunları gizlerken siz hayatınıza devam ediyorsunuz. Bizler ise her şeye göz yumup susuyoruz sırf siz mutlu olun diye...

Bir insan hayâllerinden vazgeçiyorsa bu fedakârlığı sevdikleri/sevdiği için yapıyordur. Kendi geleceğini bile bile yok ediyordur. Bunu anlayabilen çok nadirdir. Böyle insanlar yaralıdır. Yaralarını saklamak isterler. Kimsenin bilmesini istemezler. Çünkü kimsenin acımasını istemezler. Çoğu insan soğuk,sert,ruhsuz gibi durur ama öyle değildirler. İçlerini kimseye göstermezler. Çünkü tekrar yaralanacaklarını bilirler.. Bu yüzden insanlardan uzak durmaya çalışırlar.

Bir insan nedensiz yere can yakmaz, nefret etmez,öfkelenmez,intikam almak istemez. Hepsinin altında çok acı verici bir şey olmuştur. İnsan beyni o kadar ilginçtir ki ne yapacağı belli olmaz. İçinde o kadar çok düşünce vardır ki delirecek gibi olur. Bazen öyle şeyler yapar ki kendisi dahil herkes şaşırır. Pişman olsa da bununla tek başına yaşamak zorunda kalır. Yalnız olmayı kendi istememiştir,çevresi buna zorlamıştır.

Bazı insanlar sessiz,sakin,akrasif,içine kapanık olurlar. Bunun ilk nedeni ailedir. Aile de ne yaşamışsa onun etkisindendir. İkinci neden ise bulunduğu çevre ve arkadaş ortamıdır. Böyle insanlar içten içe içinde bir öfke,nefret,kin beslerler. Duygularını belli etmezler. Bazıları sessizce çevresine zarar verirler. Bazıları ise hiçbir şey yapmadan devam ederler hayatlarına yaşan ölü bir ruh gibi.. Her şeylerini içine attıkları, kendi içlerinde yaşadıkları için ne yaşadıklarını bilemeyiz,göremeyiz. İşte bu nedenle o insanlar kimseye kolay kolay güvenemezler,içlerini kolay kolay dökemezler.. Bazıları bu acımasız hayata katlanır bazıları ise bu hayata katlanamayıp intihar eder... Peki ben bunların neresindeyim..?

Bazı insanlar geçmişine takılı kalır. Her ne kadar kaçmak isteseler bile. O kadar çok acı çekeler ki mutlu olmaktan,sevmekten korkarlar. Yalnız yaşamak isterler. Ortada
yaşayan bir ölü gibi dolanılar. Kimse bunu fark etmez. Çünkü onlar kendi mutluluklarını düşünürler. Geçmişinde takılı kalanlar her gözlerini yumduklarında kâbus görürler,uyuyamazlar. Bazıları karanlığı sever bazıları sevmezler. Karanlığı sevenler için karanlık onlar için en iyi dosttur. Karanlığı sevmeyenler için de karanlık düşmandır. Çünkü öldürüyordur onları...

Biz insanlar yaşamak için bir neden ararken ölmek için buluruz bazen. Neden mi? Çünkü o yaşamak için tutunduğumuz  o lanet hayat, içten içe ölümü sunuyor bize.. Bazıları bir yol buluyor bazıları bulamıyor. Bulamayanlar bu hayattan yok oluyor. Peki bu kimin umrunda? Kimsenin!   İçimizde fırtınalar koparken, yavaş yavaş kendimizi öldürürken onlar yaşamaya devem ediyorlar. Biz bu dünyadan,hayattan yok olduğumuzda her şeyin farkına varıyorlar. Peki bunun için artık bir önemi var mı biz yok olduktan sonra!? Tabii ki yok. Çünkü yaşamak isterken ölmeyi tercih edenler,onlar için bir şeyler yapanlar artık yok..!

Yaşarken canlı canlı ölmek neydi? Sevdikleri onu görmezden gelirkn,aşağılarken,küçümserken,horgörürken,dışlarken yaşamak neydi? Bir kenara çekilip izlemek,olanlara susmak kolay mıydı? İçinden geçenleri söyleyememek kolay mıydı? Her şeyi bile bile yaşamak kolay mıydı? Her geçen gün ölmek isteyip de ölememek kolay mıydı?  Böle yaşamak yalnz olmak kolay mıydı? Her gece sessizce çığlık atmak,hüngür hüngür ağlamak kolay mıydı? Olanlara tepki vermemek, bağrıp çağramamak,bir şeyleri yıkıp dökememek kolay mıydı? İçimizdeki kopan fırtınaları tutmak kolay mıydı? Yaşamak istediklerimizi yaşayamamak kolay mıydı? Her şeyi görmezden gelmek,içimizdekileri kusamamak kolay mıydı? Sizler bizim hayâllerimizi,geleceğimizi,hayatımızı çaldınız. Bize yaşamak için bir fırsat bile vermediniz. Şimdi karşımıza geçip hayâllerinizi gerçkleştirin, yaşaın diyorsunuz... Biz yaşamayı çoktan bırakıp öldük farkında bile değilsiniz. Artık her şe için çok geç...