DIŞA VURAMADIKLARIM

ÇAĞRESİZLİK

İnsan bazen o kadar zor durumda olur ki kimselere bir şey anlatmaya cesaret edemez. Her şeyi içinde yaşar. Kimseye belli etmez. Çünkü biliyor ki acıyacaklarını...
İşte bu yüzden her şeyi kendi başına yapmaya,halletmeye çalışır. Ama hiçbir yol bulamaz..Tektir,yalnızdız,kimsesi yoktur. Bu çağresizlik onu yok eder,bitirir.

İnsanlara gülümser,hiçbir şey belli etmez. Her şey yolundaymış gibi devam eder hayatına. Oysaki içinde ne fırtınalar kopar ki sanki boğulacakmış gibi,biri boğuyormuş gibi... Çağresizlik onu  bitirene kadar devam eder. Ama o dayanmaya çalışır. Bir umut bekler. Belki her şey düzelir diye.

Gün gelir geçer hiçbir şey olmaz her şey daha kötüye gider. Çağresizliğin dibine vurursun. Elinden tutan yok,sana destek verecek kimse yok,anlatabileceğin bir ailen,akraban bile yok. Kimse senin ne yaşadığını bilmez,görmez. Sen çağresizlik içinde boğuşurken onlar hayatını yaşamaya devam eder. Sen kimsenin umrunda değilsindir...

İntihar etmeyi düşünürsün ama yapamazsın. Çünkü yaparsan arkanda seni sevenlere acı çektirirsin. Onları üzersin. İşte onlar için yapamazsın,yaşarsın. Ama buna yaşamak denmez. Onlar seni yaşıyorsun sanar. Oysa sen çoktan ölmüşsündür. Yaşayan bir ölü gibi...

Yaşamak neydi? Çağresizlik miydi? Yaşarken ölmek miydi? NEYDİ YAŞAMAK NEYDİ? ÇAĞRESİZ KALDIĞINDA KİMSENİN OLMAMASI MIYDI YAŞAMAK? ÇAĞRESİZLİK ASLINDA FARKKETMESEK DE ÖLÜMDÜ ÖLÜM...

17 yaşındaki bir çocuk ailesinin gözlerinin önünde çırpnışlarını görüyor. Ama elinden hiçbir şey gelmiyor. Ne yapacağını bilmiyor. Tek yapacağı şey o çırpınışların boşa gitmemesi için sınavı kazanmak ve mesleğini elin almak.

Bu 17 yaşındaki çocuk kalbinde o küçücük kalbinde ağır şeyler taşır. Kimseye belli etmez. Üzüntüsünü,sıkıntısını,mutluluğu... Her şeyi kendi içinde yaşar. Ailesinin çağresizliğini görmüştür ama belli etmez hislerini.. Çok zor belli eder.. Tek yol bu sınavı kazanmaktı. Ama pek umudu yoktu. Çünkü kendine güvenmiyordu..

Kör olmuşlardı. Kimse görmüyordu bu çağresizliği görmüyordu. Çünkü herkes kendini düşünüyordu,bencildiler bencil. İşte onlar yüzünden bu çocuk içine kapanmıştı. Kendine güveni hiçbir zaman olmamıştı. Kendini her şeyden soyutlamıştı. Çağresizliği kitaplarda aradı,şarkılarda arada. Sadece bunlar rahatlatıyordu. Bir de yazmak...