Hani bazen insan kaçmak ister de kaçamaz ya işte tam da o nokta insanı boğar, nefessiz bırakır. Kalır olduğu yerde, bir şekilde yaşamaya devam eder. Ama kimse anlamaz bunu.. Çünkü kimse görmez, görmeye çalışmaz. Herkes görmek istediği, anlamak istediği gibi anlar. İşte bu da o insanın daha çıkmaz sokağa sokuyor, daha da boğuyor.
İnsan çağresiz kalırdığında kaçmak ister ama kaçamaz. Git gide yok olmaya başlar, çicek misali solar.. Kendi yalnızlığı içinde boğulur,ölür. Kimse anlamaz, göremez. Çünkü çok iyi bir şekilde saklar her şeyi...
Dayanmak, katlanmak her şeye zor gelir. Susmak, konuşamamak... Kimse üzülmesin, kırılmasın diye susmak, kırılmak, üzülmek.. İnsan hep kendini düşünür bazı insanlar dışında.. O insanlar hep kendileri üzülür, kırılır, param parça olur.. Kendini yakar başkaları için...
Kaçamamak düşüncelerden, söylemek istediklerini söyleyememek, çağresiz kalmak... Kaçmak isteyipte kaçamamak, biz böyleydik kimse üzülmesin diyee.. Kimse üzülmesin diye kendimizi yakarız...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DIŞA VURAMADIKLARIM
RandomHerkes kitabı hakkında bir açıklama ön bilgi verir. Ama ben öyle yapmayacağım çünkü yazacağım şeyler birbirinden bağımsız. Sadece şunu söyleyeyim gözlemlediklerimi,düşüncelerimi yazacağım. Yazmaya cesaret edememiştim buraya. Defterlere yazıyordum am...
