Gözümü açtığımda hastanedeydim.Hiçbir şey hatırlamıyorum.Yanımda neden kimse yok ?
Bir şey engel oluyordu.Konuşamıyordum.
-Kardiyomiyopati hastalarında bu tür şikayetler çok normal efendim.Yüksek efor sarf ettiği için bir süre nefesi daralmış ve bayılmış.Kızınızın sağlığı için onu yoran herneyse bırakmasını tavsiye ediyorum.
Cevap vermesem de konuşulanları duyabiliyordum.Bu hastalığım çok uzun zamandan beri var.Beni ne kadar zorlasa da hiçbir zaman pes etmeyi düşünmedim.Doktor babama bir şeyler anlatıyordu.
1 saat sonra gözümü tamamen açabilmiştim.Başımda doktorlar,hemşireler,babam,arkadaşlarım.Herkes burada nerdeyse.Beni yalnız bırakmamışlar.Hep yanımda oldular.Hatta eski sevgilim bile karşımda dikiliyor.Gözlerimi açtığımda söylediğim tek şey ''ANNE'' oldu.Yanımızda değildi.Onun ölümünden sonra bu hastalığım çıkmıştı ortaya.Belkide bu yüzden nefret etmiyorum bu hastalığımdan.Ne kadar kötü bir şey de olsa sanki bana ondan kalmış bir hatıra gibi.Ne kadar saçma bir düşünce olsa da böyle düşünüyordum.Onu bana bağlayan tek şey bu hastalığımdı.
-Başak Hanım iyi misiniz nasıl hissediyorsunuz?
Söylediklerini anlamıştım ama gözlerim açıkken başım dönüyordu.Sadece ''İyiyim'' diyebildim.
Arkadaşlarım bana daha da yakınlaştılar.Herkes çok endişelenmişti.Özellikle eski sevgilimin burda olmasına acayip şaşırmıştım.Daha bir hafta önce ondan ayrılmıştım ama şuan yanımda.İyiki de yanımda.Kulağıma fısıldayıp birşeyler söyledi.
''İyileşeceksin prenses,bana söylediğin tüm delilikleri yapıcağız.Aynı istediğin gibi belediye otobüsüne binip öndeki taksiyi takip etmesini söyliyceksin yada ikimizin fotoğrafını çekip sokaktaki insanlara ''BU İNSANLARI BURDA GÖRDÜNÜZ MÜ?'' diye soracağız falan.İsmi Hakandı.
Sadece gülümsedim.Yine aynı şeyi yapıyordu.Kendimi iyi hissetmediğim zamanlarda beni güldürmeye çalışıyordu.Tek sorunumuz kavgalarımızın çok büyük olmasıydı.Hiçbir kavgamızda bayılma tarzı bir şey yaşamamıştım.Yinede biz birbirimizi çok sevmiştik.Aslında ilk başta arkadaşlar ayarladı.Sonra ruh ikizim olduğunu fark ettim.Birbirimizi hiç bırakmadık.Ama söylediğim gibi ara sıra çok büyük kavgalar ediyorduk.
***
3-4 gün hastane macerasından sonra sonunda evime gelebildim.Babamın yardımcısı arabadan indiğim gibi beni kucağına alarak evin içine kadar taşıyıverdi.Hayır yani ne gerek var.Yatalak mıyım ben.Evde güzel bir ortam kurdum.Altı üstü 3-4 gün telefonu elime almaya vaktim olmamıştı ki bu hayatımda bir ilkti.Telefonumu alıp kurcalarken gelen 2 mesajı fark ettim.
2 yeni mesaj**
''Kesinlikle unutmadım hatırlıyorum'' -Hakan
''Nasıl oldun tosbağacım öküz gibiydin en son?'' -Melis
Hayır yani Melis en yakın arkadaşım böyle yazmasını çok normal karşılıyorum ama Hakan ne demek istedi çözemedim.Neyi unutmamış bu?O bir şeyi hatırladığına göre unutan benim .Doğum günü değil ııı ilk çıkma günümüz falan da değil.O zaman kesin saçmasapan bişeydir.Boşuna kafamı yoramıycam gerçekten.Televizyonu açtım bu yaz tatilinde ''DOKTORLAR'' dizisinin başlamamış olması beni bir hayli üzmüştü arkdşlr.Her yaz tatilinde izliyorum ama yinede bu dizide ekşınlı bir yer gördüğümde ''Burda ne oluyodu amk bi bakayım'' diye oturup tekrardan izleyen de bendim yani.Tavana doğru bakarken uyuyakaldım.Gelen zilin sesiyle irkildim.
MULTİMEDİA BAŞAK
