.
.
.
.
.
ခြမ္း~~~~~
အခန္းနံရံကို ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့ ပုလင္းက တစစီကြဲေၾကသံေၾကာင့္ Kyung Soo ကိုယ္ေလးက တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္ကို သူမ်က္လံုးေထာင့္က ျဖတ္ခနဲျမင္လိုက္ရသည္~~~~~
"သခင္ေလး~~~"
သူေမ့သြားတာ
ေကာင္ေလးက ေၾကာက္တတ္တာကို~~~
တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေခၚသံေလးေၾကာင့္အနားကိုေျပးကာ ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ႕ရင္း ငိုေနမိသည္ ~~~
"မငိုပါနဲ႔ သခင္ေလး~~~~"
ရင္ခြင္ထဲကေနထြက္ကာ သူ႔ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို လက္ေလးႏွင့္သုတ္ေပးေနတဲ့ ေကာင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ပင္ငိုေနသည္ကို ေမ့ေနသည္ေလာ~~~~
"ကိုယ္မင္းနဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး ေကာင္ေလးရယ္"
"မခြဲရပါဘူး သခင္ေလးရယ္ ~~~~
ကၽြန္ေတာ္တို႔တိတ္တိတ္ေလးဆက္ခ်စ္လို႔ရတာပဲမလား"
မဟုတ္ဘူး ေကာင္ေလး
ကိုယ္မင္းနဲ႔ဆက္ပက္သက္ေနမိရင္ မင္းအသက္အႏၲရာယ္ရွိေနတယ္ဆိုတာ မင္းမသိေသးဘူး~~~
အေဖနဲ႔ေပးထားတဲ့ကတိကိုသူတည္ရမယ္ဆိုေပမဲ့
ေကာင္ေလးနဲ႔သူ ေဝးရမဲ့အျဖစ္ကို မေတြးရဲဘူး ~~~
"ေကာင္ေလး ျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္ ~~~
လိမ္မာတယ္"
"သခင္ေလး ဘာမွမလုပ္နဲ႔ေနာ္
ကၽြန္ေတာ့ကို ခ်စ္ရင္"
ရင္ခြင္ထဲက ေကာင္ေလးရဲ႕ နဖူးကို နမ္း႐ွဳိက္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက ႐ွိဳက္ကာငိုေနျပန္သည္~~~
"ဝါးးး အခန္းထဲမွာ အခ်စ္Drama
ေတြ ႐ိုက္ေနၾကပါလား"
အခန္းေရွ႕က သူမုန္းရတဲ့မိန္းမက
တဟားဟားေအာ္ရီကာ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးရင္း
ခနဲ႔တဲ့တဲ့စကားေတြေျပာေနတာေၾကာင့္သူေရွ႕တိုးလိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက လွမ္းဆြဲရင္း ေခါင္းခါျပလို႔အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္~~~~~~
"Do Kyung Soo ~~~"
"Nae~~~~"
ေျဖာင္းးးးး
"Lee Hari!!!!!!!"
ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာကို လည္ထြက္ေအာင္႐ိုက္ခ်လိုက္တဲ့ သူမ~~~
