A Little Too Much

>>Two<<

Sharon

Ik begin te huilen.
De man heeft me geprobeerd te troosten, maar dat gaat hem niet lukken.
Hem niet, niemand niet.
Ik ben ontroostbaar.

"Kan ik iemand voor je bellen?" Vraagt hij telkens. Ik schud mijn hoofd. Mijn enige oom is vorig jaar overleden, opa's en oma's zijn ook al dood, geen broers of zussen. Ik schud mijn hoofd nogmaals.

"Ik zal de buren inlichten. Verder zal Jeugdzorg het vanaf hier overnemen. Zij zullen contact met je opnemen." Zegt hij als hij zijn visitekaartje op de tafel legt.

"Veel sterkte met uw verlies." Zei hij nog hij door de voordeur weer naar buiten liep.

Nu zit ik hier in mijn eentje, met het zwarte mapje. Ik sla hem nogmaals open. De kapotte auto, het rook is nog te zien. De ambulance op de achtergrond. Mijn ouders die er niet meer uitzien als voorheen. Veel bloed.

Ik ga boven wat water in mijn gezicht gooien. Ik draai de kraan open en kijk naar mezelf.
Hulpeloos en alleen.

Ook laat ik een bad vollopen. Dat heb ik in een film gezien. Het zou moeten helpen.

Ik ga op de koude badkamervloer zitten.
Koud en kil.
Precies hoe ik me nu voel.
Alleen.
Ik bedenk me dat dit het dan is. Het einde van al het verdriet.