A Little Too Much

>>Twelve<<

Sharon

"Het ziet ernaar uit dat je alles onder controle hebt. Je mag op jezelf blijven wonen, maar we stellen wel een verantwoordelijke voor je in. Je hebt een proefperiode van een maand, dan komen we weer langs." Vertelt de aardige vrouw van Jeugdzorg.

"Is goed, heel erg bedankt." Zeg ik als ik haar uitzwaai. Het had me niet uitgemaakt wat haar uitslag was geweest. Het is toch niet permanent.

Meteen staat Shawn om de hoek. "En?" Ik schrik me rot.

"Ik mag hier blijven wonen!" Zegt ik zo enthousiast mogelijk voor hem. Hij tilt me op en we draaien een rondje. "Ik ben trots op je." We staan even stil. Mijn handen liggen op zijn schouders en ik voel zijn vingers kriebelen op mijn heupen.

"Ik ga aan het eten beginnen." Snel vlucht ik mijn deur in. Shawn staat verslagen voor mijn deur, maar ik ga hem niet binnen laten. Hij mag zich niet aan mij hechten.

Ik ga oom helemaal geen eten maken. Ik eet al minimaal drie dagen niet.

Het lijkt voor de buitenwereld alsof alles zo goed met me gaat, maar dat is absoluut niet zo.

Maar geen zorgen, een paar dagen en dan is alles voorbij.