A Little Too Much

>>Eleven<<

Shawn

Ze praatte te veel. Ik zoende haar om haar stil te krijgen. We moeten opruimen, we hebben geen tijd meer. Het huis is een puinhoop en ze woont nog maar drie dagen alleen. Alles moet perfect zijn.

Anders moet ze weg. Ik weet niet waarheen, maar het kan hier ver vandaan zijn. Dat kan ik niet.

Na een half uur te hebben opgeruimd, de afwas gedaan te hebben en te hebben schoongemaakt, komt Sharon weer thuis. Ik pak de boodschappen uit haar hand en stuur haar naar de badkamer.

De boodschappen zet ik in de koelkast en de radio zet ik zachtjes aan. Ik plof neer op de bank. Dit moet goed zijn.

Sharon kont naar beneden in een nette, zwarte broek en een wit hemdje met daarover een spijkerjasje. "Je ziet er goed uit." Stotter ik. "Is het niet te simpel?" Vraagt ze onzeker. "Nee, je bent perfect."

Haar wangen worden rood. "Bedankt voor het helpen." Zegt ze als ze een glas met melk vult.

"Graag gedaan, maar het is niet nodig." Zegt ze ineens. Ze neemt een klein slokje van haar melk. "Tuurlijk wel, ik wil dat je hier blijft." Zeg ik zo overtuigend mogelijk.

"Ik ben hier toch niet meer voor lang." Ze gaat op de stoel zitten. "Jawel, als Jeugdzorg ziet hoe goed je voor jezelf kan zorgen, mag je hier blijven wonen." Ik leg mijn hand op haar knie. "Juist ja. Jeugdzorg." Zegt ze zachtjes.

"Het komt echt wel goed." Zeg ik haar. Haar glinsterende ogen kijken mij aan. "Weet ik. Ik maak me ook geen zorgen, want ik weet dat het goed komt."