Ouders, Vriendjes & hun zusjes.

"Eén cola, graag."

Hoofdstuk 1: "Eén cola, graag.'

--------------------

(spreek je uit als 'Djoenieta') Yunita: De muziek staat loeihard maar dan interresseert me niet. 'Kom, schat!" roept Jeroen boven de muziek uit. Nee, Jeroentje is niet mijn vriendje, hij is mijn beste vriend, al 5 jaar. Hij is homo, één die beter kan roddellen dan de meeste meiden. Hij kent zo ongeveer alles en iedereen.

'Blijf je daar nog lang staan?!" vraagt Jeroen overdreven ongeduldig en ik barst in lachen uit. Hij kijkt alsof hij moet poepen. Hij zucht nogmaals overdreven. 'Ik kom al, boss!"

"O, mijn God. Knapperd op 12 o'Clock." schreeuwt Jeroen en hij knikt subtiel (ahum) over zijn schouder waardoor hij iemand anders zowat een kopstoot geeft. Ik kijk over zijn schouder en zie twee jongens staan. De één kijk me de hele tijd aan en de ander geeft me een knipoog. Ik wend me weer naar Jeroen en hij begint te lachen. "Wat is er zo grappig?" vraag ik aan hem. "Je hebt een knalrood hoofd, mop." Ik mompel dat ik wat drinken ga halen en loop weg.

"Eén cola, graag." zeg ik tegen de barman. Hij knikt en loopt weg. Opgelaten pluk ik aan mijn truitje. Waarom kiest Jeroen altijd van die blote truitjes? Zucht, de volgende keer doe ik gewoon aan wat ik zelf kies. Jeroen heeft smaak dat wel, maar.. Ik heb een andere 'stijl'. "Staat je leuk, hoor." Ik draai me om en zie de barjongen weer, met een cola in zijn hand. "D-dankje, denk ik." stamel ik. Als ik wil betalen houd hij me tegen. "Van het huis, schoonheid." Ik bedank hem en krijg weer een, wat Jeroen o zo geweldig vind, rood hoofd. Snel draai ik me om zodat hij dat niet ziet.

"Hallo, beauty." Ik kijk op en zie daar de jongen staan die eerst naar me knipoogde. Van schrik valt mijn cola uit mijn handen. En nu heeft hij op zijn (eerst) witte shirt een mega vlek.

"O, God. Het spijt me zo, ik ben ook zo'n kluns!" snel verontschuldig ik me. Tuurlijk, dit gebeurt mij weer. Is er een leuke jongen (Jeroen heeft gelijk hij is echt knap) gooi ik cola over hem heen. "Ik overleef het wel. Maar eh.. Ik ga wel een ander shirt aantrekken.. Thuis. Ga je mee?" Voor ik er erg in heb knik ik. Ik kijk langs hem en zie die andere jongen staan. Hij rolt met zijn ogen. Prachtige blauwe ogen. Even kruizen onze blikken elkaar maar dan kijk ik snel weg.

"Brandon, wij gaan. Ik zie je nog wel, man." Zo heet hij dus, Brandon. "Is goed, ik bel je nog wel." antwoord hij en zonder mij nog aan te kijken loopt hij weg.

--------------------------------

Hee guys, dit is mijn eerste verhaal op WattPad. (dus ik heb nog geen idee hoe t werkt :$ ) En ik ben suuuperbenieuwd wat jullie ervan vinden, dus Comment or Vote? Tips zijn ook altijd welkom :) xxx