Zonder jou

Hoofdstuk 5: Lotte

Zingend leest mijn vader uit een boek, wat ik me herinner als mijn lievelingsboek. Zijn lange, behendige vingers vlechten zich in mijn haren en maken een hulpeloos, verdwaalde vlecht. De woorden komen los van het papier en dwalen door mijn gehoor. Ik zing de woorden, die mijn vaders mond verlaten, in hoog tempo mee. 'Papa?' Ik voel hem verschuiven onder mijn nek en deel van mijn hoofd. 'Ja, kleintje?' 

'Beloof je dat je nooit weggaat?' Mijn vader glimlacht en kijkt achter zich. Mijn moeder danst met mijn zusje door het grasveld achter ons huis. De zaadjes van de paardebloemen stijgen op, terwijl Lizzy een madeliefje in mijn moeders vlecht steekt. 'Ik beloof het,' vertelt mijn vader en haakt zijn pink in de mijne. Glimlachend sluit ik mijn ogen en geniet van de wind, die door onze haren stuift. Een pluisje wordt omhoog geholpen en komt neer onder mijn neus. Blazend probeer ik hem omhoog te krijgen. 'Mr. Bennet was among the earliest of those who waited on Mr. Bingley. He had always intended to visit him, though to the last always assuring his wife that he should not go; and till the evening after the visit was paid she had no knowledge of it. It was then disclosed in the following manner. Observing his second daughter employed in trimming a hat, he suddenly addressed her with..' Mijn vader stopt kortstondig met lezen en glimlacht opnieuw naar me - waarna hij begint te hoesten en ik giechelend op zijn rug klop. Hij lacht, begint te lachen en smeekt me werkelijk om op te houden met lachen. Nadat de tranen in onze ogen stonden en we uiteindelijk tot de conclusie kwamen dat we nergens om lachten, hielden we op. 'Ik ga wat te drinken voor je halen, kleine.' 

'Waarom pap?'

'Omdat ik je zo lief vind,' vertelt hij me. Iets wat hij me elke minuut vertelt en als ik hem dan niet kan bijhouden, herhaalt hij het elke keer opnieuw. Tien, nee twintig keer.

De tranen glijden over mijn wangen. 

Nippend uit de té grote mok, die mijn vader voor me gehaald heeft, leest hij verder. 'Papa, mag ik ook wat te drinken!' gilt Lizzy van achter uit de tuin. Mijn vader kijkt lachend op. 'Ja hoor, moet mama het even pakken!' roept mijn vader terug. Mijn moeder steekt lacherig haar tong uit. 'Kom eens hier jullie!' roept hij richting het bloemenveld. Ook ik draai me om, de verlijding niet kunnen weestaan. Niet veel later staan Lizzy en mijn moeder op blote voeten naast de bank, waarop mijn vader en ik liggen. 'Zeg.. Wat vinden jullie ervan om vanavond te picknicken?' Mama schudt lachend haar hoofd.

'Jaa! Pickinincken!' schreeuwt Lizzy. Ik schiet in de lach. Haar woorden komen er niet heel uit, maar in schattig, gebroken Nederlands.

Ik breng het kwastje met de roze nagellak naar Lizzy's kleine nageltjes. Haar lange, blonde haren hangen echter in de weg. Ze glimlacht naar me, in de reflectie van de spiegel op mijn kaptafel. Haar grote ogen glinsteren lieflijk. Iedereen zou daarvan smelten. 'Wat gaan we eten?' 

'Ik weet het niet..' geef ik eerlijk toe. Ik sla beduusd mijn ogen neer. 'Als de oorlog komt, en ik dan moet schuilen.. Mag ik dan bij jou?'

Waarop Lizzy inhaakt met haar schattige, iets te hoge stemmetje.. Ik schiet in de lach en Lizzy lacht mee. 'Waarom is papa weggegaan?' vraagt ze. 

'Omdat de engeltjes hem nodig hadden,' beantwoord ik haar vraag. Lizzy glimlacht vredig. Ik zet de nagellak terug en aai haar over haar blonde haartjes. Een piek strijk ik uit haar gezicht. 'Gaan we naar beneden?'

'Ja, is goed,' zeg ik. 

Als we beneden komen, tref ik alleen mijn moeder aan. Ze ligt met haar hoofd op het kussen van de bank. De woede borrelt in me op, als ik haar zie liggen. Levenloos, afgenomen van ons. Ik marcheer naar haar toe en trek het kussen onder haar hoofd weg. Proestend en vloekend komt ze overeind. 'Geef me dat kussen terug, rotkind!' schreeuwt ze naar me.

'Je hebt geen boodschappen gedaan, mam. Wat moeten wij nu eten?! Jasschotel zeker!' 

'Dat doe ik heus wel.. Alleen niet nu,' verdedigd mijn moeder zichzelf.

'Ga toch lekker ergens anders liggen geilen, man. Slet,' kaats ik naar haar toe. Mijn woorden als wapens, zo scherp als beton. Mijn moeder komt vermoeid overeind. Drukt me tegen de muur en haalt uit naar mijn gezicht. Ik slaag erin, haar van me af te duwen en Lizzy op te pakken. Mijn moeder struikelt verbaasd naar achteren en komt met een klap tegen de bank aan, waarnaar ze in elkaar stort. Ik til Lizzy op en ren naar de hal. Nadat ik Lizzy heb bevolen om onze jassen van de kapstok te trekken. We benen de voordeur uit en slippen de oprit af.