Zonder jou

Hoofdstuk 8: Yara

Ik weet niet meer wat ik van Lotte moet denken.

Noa kwam vanmiddag in de laatste pauze helemaal overstuur naar me toe dat Lotte haar had uitgekafferd. Ze snapte niet waarom en vroeg of ze even met me kon praten. Ik heb dus voor vanavond met haar afgesproken.
Ik ben zo in de war. Ik snap niet waar Lottes woede vandaan komt. Waarom ze mij negeert en haar ergernis op Noa afreageert. Heeft het met Sanne te maken? Of met nog iets anders?
Ik laat mijn hoofd kreunend op mijn wiskundeboek vallen. Dit wordt helemaal niets zo. Lotte, Noa en bovenal Sanne spoken door mijn hoofd. Sanne... Waarom kan ik haar niet los laten? Waarom blijf ik me elke dag schuldig voelen? Waarom, o waarom, moest ze dood? Waarom zij en niet ik?
'Yara?'
Ik schrik op van mijn vaders stem. Zijn chocoladebruine ogen nemen me ongerust op. 'Is alles goed lieverd?' De liefde in zijn stem laat mijn ogen verwateren. Ik haal nonchalant mijn schouders op. Tenminste, dat probeer ik. Pap heeft onmiddellijk door dat er iets is. Hij gaat op mijn bed zitten en klopt naast zich op mijn dekbed. Zwijgend ga ik naast hem zitten. 'Weet je wat jou grootste probleem is Yara? Je kan jezelf noet vergeven.'
'Weet ik,' fluister ik. 'Maar ik kan het schuldgevoel niet van me afzetten. Als ik naar Lotte had geluisterd dan...' Mijn stem breekt en de eerste traan rolt over mijn wang.
'Je moet niet in "als" denken, liefje. Je moet het verleden achter je laten en doorgaan.'
'Ik probeer het.' Met betraande ogen kijk ik naar hem op. 'Ik probeer het echt.'
'Dat weet ik,' antwoordt mijn vader, terwijl hij me tegen zijn borst trekt. 'Ik geloof in je, Yara. Je komt er wel.'

Noa staat een halfuurtje later in elkaar gedoken voor de deur. Ze heeft dikke, rode ogen. Haar irissen lijken wel zwart in de schemering. Ik spreid onmiddellijk mijn armen, omdat ik haarfijn aanvoel dat ze een knuffel nodig heeft. Ze stort zich in mijn omhelzing, wat me enigszins verbaasd, omdat Noa en ik nooit echt goede vrienden zijn geweest. Ik ging om met Sanne, Sanne met Lotte, en Lotte op haar beurt met Noa.
Ik neem Noa mee naar de kamer. Mijn moeder begroet haar met een warme, vriendelijke glimlach. Ik merk aan Noa dat het haar goed doet. 'Gaat het een beetje met je, Noa?' vraagt mijn moeder. Ze knikt en zegt: 'Het gaat steeds beter, mevrouw.'
'Zeg maar Lisette, lieverd.'
Noa glimlacht voorzichtig. 'Bedankt mevr- Lisette.'
'Wil je iets drinken?' vraag ik aan Noa.
'Doe maar iets,' antwoordt ze. 'Wat jij ook neemt.'
Ik haal snel twee glazen Dubbel Frisss en ga Noa dan voor naar mijn kamer. Mijn ogen schieten even kort naar Sannes plekje als ik de deur openduw. Voor het eerst schaam ik me er een beetje voor. Zouden ze het zwak vinden dat ik niet met mijn verdriet kan omgaan? Noa zegt er gelukkig niets van. Ik geef haar haar glas aan. Zelf neem ik langzaam een slokje. Er hangt even een ongemakkelijke stilte tussen ons in waarin we elkaar een beetje nerveus aankijken alsof we elkaar voor de eerste keer ontmoeten.
Uiteindelijk besluit ik de stilte te doorbreken. 'Wat wilde je me vertellen?'
Noa zucht. 'Eigenlijk weer ik het zelf niet zo goed. Het is gewoon...' Ze speelt ongemakkelijk met haar glas, zucht dan diep en kijkt me aan met een blik die ik niet helemaal begrijp. Smekend? Wanhopig? 'Lotte doet zo vreemd de laatste tijd. Na Sanne is het alleen maar erger geworden. Haar thuissituatie is slecht, weet je, en het wordt erger, volgens mij. Ik wil haar wel helpen, maar... Ze sluit zich af. Ze toont nooit ook maar een greintje emotie. Nooit. Ik kan haar niet peilen. Er valt niet vaan haar af te lezen of ze blij is, verdrietig is, boos is... Ik weet gewoon niet zo goed meer wat ik moet doen.'
Ik ben een paar seconden sprakeloos. Dit is de langste preek die ik ooit van Noa gehoord heb. 'Ik eh...' Twijfelend bijt ik op mijn lip. Wat moet ik hierop zeggen?
'Je hoeft niet te antwoorden,' zegt Noa met een half lachje. 'Ik ben blij dat je naar me wilde luisteren.' Noa zet haar glas op de grond. 'Hoe gaat het me jou?'
Automatisch gaat mijn blik naar Sannes foto. 'Niet zo best,' fluister ik naar waarheid. 'Ik kan haar niet vergeten.'
'Je moet haar ook helemaal niet vergeten,' zegt Noa snel. 'Al die herinneringen... Dat wil je niet kwijt toch?' Ze zoekt mijn blik, maar ik ontwijk hem. 'Toch?' probeert ze opnieuw als ik niet reageer. 'Nee,' vormen mijn lippen. 'Ik wil haar niet vergeten, maar het doet pijn, Noa. Zoveel pijn.' Als ik opkijk, zie ik dat Noa tranen in haar ogen heeft. 'Het spijt me,' fluistert ze.
Ik schud alleen maar mijn hoofd. Ik weet dat ik mijn mond niet meer open kan doen zonder te gaan huilen, dus probeer ik haar zou duidelijk te maken dat zij er niets aan kan doen.
'Het is niet jouw schuld, Yara. Jij kan er niets aan doen.'
Ik wil haar zo graag geloven, maar het lukt me niet. Ik weet dat Sanne wil dat ik het loslaat, maar het gaat niet. Op mijn bureau maakt mijn mobiel het bekende "ping"-geluidje.
'Ik denk dat ik maar weer naar huis ga,' zegt Noa zacht. Ik knik zwijgend en ga haar voor naar beneden. Op de trap komen we mijn moeder tegen. Ze draagt een dienblad ,et twee nieuwe glazen en een bakje met bitterkoekjes. 'O, ga je alweer naar huis?' Mam klinkt teleurgesteld. 'Ja,' antwoord Noa. 'Ik heb mijn moeder beloofd dat ik niet te lang weg zou blijven.'
'O, nou, kom nog eens weer zou ik zeggen.' Mam plakt een glimlach op haar gezicht, maar hij bereikt haar ogen niet. Bij de voordeur geef ik Noa een snelle knuffel. Ik sluit de deur achter haar en leun er met mijn ogen dicht tegenaan.
'Heb je ruzie gehad met Noa?' Verbaasd open ik mijn ogen en kijk mam aan. 'Nee, hoezo?' Mam haalt haar schouders op en draait zich weer om naar de woonkamer. Ik vertrek weer naar mijn kamer. Daar ga ik met mijn mobiel op mijn bed liggen. Fronsend open ik het pas binnengekomen app'je. Het is een onbekend nummer.

Hey Yara

Oké... Wie is dit en waarom heeft diegene mijn nummer? Mijn nieuwsgierigheid wint het.

Euh... Wie ben je?

Meteen krijg ik antwoord.

Kevin :)

En meteen daar achteraan:

Nooit aan gedacht dat je mn nummer niet had.

Shit, wat moet ik nu terugsturen? Waarom word ik zenuwachtig van zijn app'je?

Nu wel ;)
Haha ja

De stilte die dan valt is oorverdovend. Mijn vingers zweven aarzelend boven mijn touchscreen. Gelukkig is het Kevin die met een berichtje komt.

Hoe gaat het met je?
Wel goed. Met jou?
Yara
Ja?
Nu de waarheid

Eerst begrijp ik niet zo goed wat hij bedoelt. De waarheid waarover? Algauw besef ik echter dat hij op mijn gevoelens doelt. Hoe kan hij weten dat ik lieg? Hoe kan hij weten dat het niet goed met me gaat? Wat moet ik nu tegen hem zeggen? De waarheid? Ach, wat heb ik te verliezen.

Vreselijk
Dat dacht ik al
Waarom dacht je dat?
Ik zie je vaak genoeg op school. Je loopt erbij als een halvegare zombie.
Dankje

Ik gniffel zachtjes. Verbaasd merk ik hoe fijn het voelt om te lachen. Ik doe het nog eens, gewoon omdat het zo'n prettig gevoel geeft in mijn buik.

Hoe gaat het met jou?
Zn gangetje. Niet geweldig, maar ik red me wel. Heb je trouwens zin om binnenkoet een keer af te spreken?

Dat laatste schokt me een beetje. Afspreken? Met Kevin? Ik?

Ja, denk het wel.
Denk je het of weet je het zeker?
Ik weet het zeker
Oké. Morgen uit school?
Prima
Mooi. Zie ik je dan! X

Hij stuurt een kusje... Onbewust? Met een betekenis? Ik raak ervan in de war. Ik heb misschien twee keer echt met hem gesproken. Soms waren we dan toevallig allebei bij Sanne. We wisselden dan wat woorden, maar veel was het niet. Toch voelt het fijn om met Kevin te praten. Ik heb het gevoel dat ik dichter bij Sanne ben. 

Tot morgen x

*        *        *

Heilige cupcakes, wat is dat lang geleden :O Ik bedacht me vanavond ineens dat het mijn beurt was om een hoofdstuk te schrijven, dus dat heb ik gedaan. pfffff, ik moest echt heel veel opzoeken in andere hoofdstukken. Was zelfs vergeten hoe Yara eruitzag... *schaamschaam* Maar goed, hier dan eindelijk het volgende hoofdstuk. Jouw beurt, Liann ;)
xxx Ikke1998