Ik keek niet uit waar ik liep, struikelde over een steen en viel op mijn gezicht in het water van een riviertje. Ik had mijn knie geschaafd, mijn kin bloedde en al mijn kleren waren nat. Ik huilde, maar ik kon er niets aan doen. Een echte ridder huilt niet, dacht ik. Maar ik huilde toch. Misschien was ik dan toch geen echte ridder. 'Jawel!', riep ik. Ik snifte nog een laatste keer en stond toen recht. Het water stroomde uit mijn broekspijpen in mijn schoenen. Elke stap voelde alsof ik in modder stond. Ik probeerde te wandelen, maar mijn kleren wogen opeens honderd kilo. Ik moest nieuwe kleren vinden. Soms zag ik wel eens hoe mijn mama of mijn papa oude kleren in een grote container stopte. Ik vroeg waarom en mijn ouders antwoordden dat het voor de mensen was die het zelf niet konden betalen. Ik had geen geld meegenomen, en dus kon ik zelf geen kleren betalen, ik mocht dus kleren uit zo'n container.
JE LEEST
To Rome with a Bike
General FictionEen vijfjarige jongetje verdraagt de scheiding van zijn ouders niet. Vastbesloten om ze weer samen te brengen trekt hij naar Rome. Daar woont de godin van de Liefde, Aphrodite... Een verhaal over liefde voor je ouders, over hoop, over alle mensen op...
