SAKAR AŞIK

NİLİPEK- GÖMÜLÜR

Medyadaki şarkıyla okumanızı öneririm 😊

Her şeyi geçmişte bırakabilir mi insan? Yoksa imkansız mıdır bu? Hayır, değildir. Çünkü illaki silinir insanın hafızasından yaşanılan herşey. İyi anıları silmek istemezse onu baştan tekrar düşünerek hafızasında daha kalıcı bir hale getirebilir ama ya kötü anılar? Onların gün yüzüne çıkması yalnızca kötü anıların sebebi ortaya çıkınca mümkündür...

7 EKİM 2016

"Neden sonbahar?"

Cem hayran olduğum gözlerini gökyüzünden ayırmadan sormuştu. Yanımdaki insan benim eksik yanımdı resmen. Benden 2 yaş büyük olmasına rağmen beni en iyi anlayan insandı.
O gökyüzünü izliyordu ben ise gökyüzünü aratmayan gözlerini... Sorusuna yanıt beklediğini belirtmek istermiş gibi tekrar sorduğunda bu defa hemen cevapladım

"Sonbahar bana umut veriyor çünkü. Sonbahar benim kötü anılarım ve biliyorum ki kötünün ardından daha kötüsü olmadan hiçbir şey yoluna girmez. Sonbaharda ağaçlar yapraklarına veda eder. Kış ise sanki ağacın daha çok canını acıtmak istermiş gibi kar ile yük olur  dallarına. Ama ağaç bilir eğer güçlü kalmaya devam ederse onun gücüne karşın tekrar yapraklarına sahip olacak. Ve güçlü kalan ağacın mükefatı ilkbaharın gelmesi ile yapraklar olacak. Bunun şerefine ağaç yapraklarını çiçeklerle süsleyecek. Bu yüzden severim sonbaharı. Kendimi hatırlatır, güç verir bana."
Gökyüzüne bakarak anlatmama karşın gülümsedim çünkü biliyorum şu an gülümseyerek beni izliyordu. Daha fazla dayanamayıp ona baktığımda tahmininde yanılmamıştım. Gülümsüyordu. Gülümserken kısılan gözleri ona olan hayranlığımı katbekat artırırken onu ne kadar çok sevdiğimi haykırırcasına atan kalbim ise işleri biraz daha çıkmaza sürüklüyordu.
Hava kapalıydı, rüzgar sanki saçlarımla dans ediyordu.

Cem bana dönüp ellerimi sımsıkı tuttu

"Seni Seviyorum gözleri güzel kız. Sen anlattığın ağaçtan daha güçlüsün inan bana. Şu dünya da senin saçının teline zarar gelse, kendimden vazgeçerim yine o saç telinin hesabını sorarım. Ama güzel gözlüm sen ağaçsın ben yaprak ve mevsimimiz sonbahar" deyip buruk bir şekilde gülümsedi.
Son cümlesi ile kaşlarım istemsiz olarak çatılmıştı

"Ne demek istiyorsun Cem?"

"Veda zamanı geldi güzel gözlüm. Benim için mevsim kış. Gitmek zorundayım ama söz veriyorum geri geleceğim. Neyin hayalini kurduysak hepsini gerçekleştireceğiz ama şimdi gitmem gerek benden, bizden vazgeçme olur mu?"

"Hayır, hayır şaka yapıyorsun değil mi bana? Beni bırakamazsın! Hayır Cem gidemezsin!

Resmen gözüm dönmüştü. Ne diyeceğimi nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum gözyaşlarım yanaklarımı çoktan istila etmişlerdi ve ben onları durduramıyordum. Gitsin istemiyordum gidemezdi. Nedenini söylemeden olmazdı. Gururumu hiçe sayarak belki de hayatım boyunca pişman olacağım o cümleler döküldü dudaklarımdan

" Gitme Cem. Sorun her neyse beraber çözelim. Hem beni severken nasıl ardında bıraka bilirsin ki?"

             *****
Hiçbir şey söylemeden gitti. Beni ardında bırakıp öylece gitti. Orada daha kaç saat kalıp geri dönmesini bekledim bilmiyorum. Beni sevdiğini söyleyip daha sonra benim söylediklerimi kale almadan gitmesi benim için çok zordu. 1 ay geçti gelmedi. 2 ay oldu gelmedi. Oysaki ilk karın altında beraber yürüyecektik. İlkbahar geldi ama o gelmedi. Daha sonra arkadaşı instagramında bir fotoğraf paylaşmıştı. Fotoğraf ta Cem ve bir kız sarılmış birbirlerine bakıyorlardı ve Cem'in parmağında yüzük vardı. Arkadaşı açıklamaya _bekarlar konseyi -1_ yazmıştı. Ne kadar ağlayıp kendime kızdım bilmiyorum. Salak gibi ona inanıp onu bekliyordum. Her gün fotoğrafımıza sarılıp uyuyordum ama arkadaşının paylaştığı fotoğraftan sonra Vazgeçtim. Cem diye biri yoktu artık benim için.