Kemanım ve Ben

Doktor

...Eve geldiğinde saat çok geçti akşamın karanlığı yükselmişti. Ay adeta kendisi saklamış görünmek istemiyordu güneş karşısındaki acizliğine üzülmüştü yine belki de. Çatı katındaki odasına giderken hastanede olanları düşünüyordu hep. Gerçekleri -kabul etmek istemediği acizliklerini- hayatın ona karşı duruşunu düşünüyordu. Yine yüzüne çarpmışlardı bıçak darbeleri gibi!

Merdivenleri çıkarken yine gözü o odaya takılmıştı. Kapısı kapanmışdı yine ama anahtar üzerinde duruyordu. gözü anahtara takıldı ama amcası onu arkadan ittirerek odaya soktu. bağırarak "Dışarı çıkmaya alışma beni rezil ediyorsun bu sondu." dedi. Zaten dışarı çıkmayı kendisi de istemiyordu ama aklı doktorda kalmıştı. Yatağına hafifçe uzandı dolabına baktı kapakları açılmış eşyaları dağılmıştı umursamadı. Gözlerini kapattı aklında hala doktor vardı uykuya daldı.

Gece ilerledikçe yatağında kıvranıyordu pencere açıktı ve bahar rüzgarı içeri doluyordu yerinden sıçradı. Yemyeşil gözlerini sonuna kadar açmış etrafına bakınıyordu korktuğu her halinden belliydi titredi üşüyordu. Hemen ayağa kalktı kapısını hafifçe araladı ve sesleri dinlemeye başladı. Televizyonun sesi geliyordu ama korkmadan odadan çıktı. Yakalanırsa amcasının ona neler yapabileceğini biliyordu ama yapmalıydı. Merdivenlerden sessizce inmeye çalıştı ama eski Rum evlerinin merdivenleri acı acı bağırıyordu sanki. Sonunda kapıya ulaştı anahtar hala üstündeydi. Anahtar kilitte döndükçe içini heyecan kaplıyordu ve sonunda kapı açıldı hafif bir gıcırdamayla. Yemyeşil gözleri kocaman olmuştu hayatının içine bakıyordu sanki...