Naiwna // Remus Lupin

7.

Weszłam pewnie do Wielkiej Sali. Niektórzy nauczyciele już tam byli. Oprócz Dumbledore'a na środku pomieszczenia stał jakiś facet. Był bladawy, widać, że po prostu stary, chociaż brązowa czupryna i tego samego koloru oczy nie straciły swojego blasku. Mężczyzna trzymał w dłoni mały, niepozorny pakuneczek. Na chwilę odwróciłam wzrok od niego i rozejrzałam się po Sali. Była juz McGonagall, Snape, Hooch i ja, po chwili wpadła jeszcze Pomona, mówiąc na szybko "dzień dobry", po czym podeszła do mnie i mnie przytuliła. Zawsze zastępowała mi matkę, więc oddałam przytulasa i już chciałam z nią porowmawiać, gdy Dumbledore zabrał głos.

- Witam was wszystkich i cieszę się, że rezygnując z wypoczynku przybyliście do zamku. Pragnę wam przedstawić Nicolasa Flamela - uniosłam brew. To nazwisko mi coś mówiło, chyba mi o nim kiedyś Luniek mówił, ale nie pamiętam co dokładnie. Albus widząc wzrok młodszych nauczycieli (czyli mnie, Quirrella i Snape'a) dodał - twórcy kamienia filozoficznego.
Teraz wszystko stało się jasne i tak, to Lunatyk mi o nim mówił, kiedy odrabialiśmy zadanie z eliksirów.

- Dlatego nas wezwałeś? - zapytała McGonagall marszcząc czoło, ciotka była widocznie niezadowolona, chyba miała fajne wakacje. Dumby uśmiechnął się.

- Wezwałem was wszystkich po to, żebyśmy ukryli kamień jak najlepiej się da. Razem z Nicolasem uzgodniliśmy, że będzie schowany w Hogwarcie. Jak niektórzy z was wiedzą - tu spojrzał na mnie. - ta szkoła ma wiele sal i przejść, które nie są dostosowane do przebywania w nich, niektóre jeszcze nie odkryte inne odnowione. Jedno z takich pomieszczeń jest na trzecim piętrze, prawda profesor Pats? - zapytał. Zarumieniłam się lekko i kiwnęłam głową wesoło. Eh, Dumby, skąd ty o wszystkim wiesz?

- Nawet jeśli ukryjemy tak kamień to przecież uczniowie mogą się tak dostać - mruknęła Pomona.

- Masz rację Pomono, dlatego potrzebujemy waszej pomocy. Większość z was, wykorzystując swoje umiejętności może pomóc zabezpieczyć kamień. Na przykład możesz wykorzystać którąś z roślin, żeby uniemożliwić dostanie się do substancji.

- Hm... Może masz słuszność, diabelskie sidła mogły by się nadać.

- Możesz psorze wykorzystać Puszka! - zawołał Hagrid. I w ten sposób zaczęły się dyskusje na temat ochrony kamienia. Zaczęłam się zastanawiać, co mogłabym zrobić, kiedy poczułam czyjąś rękę na ramieniu, drgnęłam i się obrócilam, a moim oczom ukazał się Severus. Spojrzałam na niego pytająco.

- Pats, z tego co pamiętam, to znośnie dawałaś sobie radę z zagadkami. Wymyśl jakąś, a ja sporządze do niej eliksiry. - zdziwiona patrzyłam na eliksirotwórcę, ale kiwnęłam głową na zgodę. Po krótkiej naradzie i ustaleniu typów ochrony wszyscy rozeszliśmy się do pracy.

***
Kilka dni głowiłam się nad tą zagadką skreślając głupie pomysły. W końcu jakimś cudem udało mi się ją wymyślić, po czy popędziłam z tym kawałkiem pergaminu do lochów, gdzie mieściła się sala jak i gabinet Snape'a.

- Mam to! - krzyknęłam, wparowując do gabinetu Smarkerusa. Ten ledwo na mnie spojrzał i wyciągnął rękę po pergamin:

Groza czyha za wami, a szczęście przed wami,
Dwie z nas wam pomogą, żadna nie omami,
Jedna z siedmiu pozwoli pójść dalej przed siebie,
Inna pozwoli wrócić temu, który jest w potrzebie,
Dwie z nas kryją zacne wino pokrzywowe,
Trzy truciznę wsączą w serce oraz w głowę.
Wybieraj, jeśli nie chcesz cierpieć tutaj wiecznie,
Oto cztery wskazówki, jak przeżyć bezpiecznie:
Pierwsza: jakkolwiek chytrze trucizna się skrywa,
Jest zawsze z lewej strony tego, co dała pokrzywa;
Druga: różną mają zawartość butelki ostatnie,
Lecz jeśli chcesz iść naprzód, nie pij płynu z żadnej;
Trzecia: różne mają flaszki kształty i wymiary,
Lecz najmniejsza i największa kryją dobre czary;
Czwarta: obie drugie od końca smak podobny mają,
Choć wyglądem całkiem się nie przypominają.*

- Czyli trzy trucizny, dwa wina pokrzywowe, jedna na powrót, druga na przejście dalej. Chcesz wyczarować kolorowe płomienie? I to takie, które będą reagować na dany eliksir? To się nie uda. - powiedział z kpiną.
Uśmiechnęłam się szeroko i powiedziałam przesłodzonym głosem:

- Nie takie rzeczy się już robiło, Sev, bardzo dobrze o tym wiesz.
Snape niezadowolony zabrał się do pracy, a ja od czasu do czasu podawalam mu składniki. Mogłam w sumie sama się wziąć za te eliksiry, bo (no nie ukrywam) byłam z nich bardzo dobra i wcześniejsza posada uzdrowiciela mówiła sama za siebie, że muszę coś umieć uwarzyć.
Kiedy eliksiry zostały zrobione (podpieprzyłam trochę wina) swój "projekt" zanieśliśmy dyrektorowi. Zadowolony kazał nam ustawić wszystko w przedostatniej sali. Zajęło nam to trochę, koło pięciu godzin, ale efekt był tak świetny, że nawet Snape patrzył na to z uznaniem. Właśnie schodziliśmy z trzeciego piętra do Wielkiej Sali, Snape się odezwał

- Znośnie się z tobą pracowało, Lizzy. - i poszedł dalej. Zdziwiona, że użył mojego imienia, ba! Zdrobnienia imienia, poszłam w jego ślady i skierowałam się na kolację.

___________________
*rymowanka z książki